Grauzone 2025: zaterdag Grauzone 2025: zaterdag

Voor een van de heetste Belgische bands van dit moment, begint Grauzone vrij vroeg. Om half zes opent Maria Iskariot in de Grolsch Zaal van PAARD. Drummer Sexy Siebe loopt in zijn eentje op en begint een drumsolo waarna de rest van de band vrij snel het podium op komt gesprongen. Een vrolijke chaos die goed aansluit bij de strakke punkvibes van de band uit Gent. In hoog tempo volgen singles ‘Zachter Bestaan’ en Gorki-cover ‘Dat Vind Ik Lekker’ elkaar op en elke song staat garant voor een energetische bom. Als frontvrouw Helena Cazaerck het publiek induikt voor het stukje participatie dat bij de laatstgenoemde song hoort, wordt dit ook gretig afgenomen.

Toch voelt de set ook een beetje weird. Misschien is de voormalig Grote Zaal van het poppodium nog een maatje te groot, en het tijdstip waarop de band speelt, helpt ook niet mee (het publiek wordt zelfs bedankt voor het vroege opstaan om op tijd aanwezig te kunnen zijn). Maar misschien is Maria Iskariot ook gewoon net niet een band voor Grauzone. De band speelt weergaloos en de energie van het viertal is heerlijk om naar te kijken, maar de muziek is net iets teveel recht-voor-zijn-raap-punk en net te weinig wavey om de getoupeerde coupes in het publiek te raken. Nu is er ongetwijfeld een deel van het publiek, ons incluis, dat het ontzettend naar diens zin heeft gehad bij de Vlaamse band, maar de match met het festival is net niet helemaal daar. Op Sniester zouden de Belgen meer aansluiting vinden, en laten ze nou net ook daar geboekt zijn.

In de prachtige Barthkapel stroomt het rustig aan vol tijdens de set van Mila V. De in Amsterdam residerende multidisciplinaire kunstenaar is zowel vocalist als producer als performer en kleurt ook niet binnen de lijntjes van een enkel genre. Op energieke industriële beats zingt en danst Mila. Dit is slightly awkward omdat er context lijkt te missen. Er is geen podium waardoor er geen afstand tussen artiest en publiek is en ook is er geen instrument of band waarachter Mila zich zou kunnen verschuilen. Ook zijn de teksten niet altijd even spannend en wordt er, met name aan het begin van de set veel vaart uit de set gehaald door tussen elk nummer een praatje te doen. Maar dan, tegen het einde van de show; kondigt Mila aan van de kapel een rave te willen maken. Nu danste het publiek al gedwee mee, maar vanaf de song ‘Phantom Lover’ gaat de boel echt los. De Barthkapel transformeert in een kleine club en het gehele publiek komt voor het eerst deze avond goed los.  

Waar synthwave in het verleden nog weleens de overhand had op Grauzone, is de hedendaagse programmering een stuk breder. Fans van het genre hoeven zich echter niet al te veel zorgen te maken, want er zijn nog genoeg waves om in te verdrinken. Neem bijvoorbeeld Korine, een Amerikaans duo dat de kleine zaal onmiddellijk weet om te toveren tot een duistere danszaal. Het publiek geeft zich over en zwelgt gewillig in het zelfmedelijden dat vanuit de melodramatische vocalen doorschemert (we horen meer hijgjes en snikjes dan daadwerkelijke teksten, dus we zijn vrijwel volledig overgeleverd aan de gevoelens die deze hijgjes en snikjes opbrengen).

Zoals te verwachten zijn de drums en synths niet live, wat het optreden aan de ene kant wat statisch houdt, maar aan de andere kant zorgt dit ervoor dat de bassist de ster van de show kan worden. Zijn bas klinkt diep en galmend, en hij neemt in een aantal nummers zelfs een prominentere plek in dan de synths. Verder blijven veel van de nummers die we horen een beetje hangen tussen de donkere hemel en aarde, maar dat is dan ook wel een beetje de charme. Korine geeft het publiek de ruimte om even te zweven, in een duistere maar dansbare droom.

Even later is het tijd voor een bijzonder en zeer exclusief optreden in de Grolsch Zaal. Daar komt namelijk Anja Huwe op voor haar eerste muzikale optreden in decennia. Huwe was in de jaren ‘80 frontvrouw van de Hamburgse postpunk pioniers Xmal Deutschland. Nadat de band met een aantal goth klassiekers heel wat reuring wist te veroorzaken in Duitsland en daarbuiten, nam Huwe voor lange tijd afscheid van de muziekwereld. Vanavond keert de zangeres voor het eerst terug en trakteert ze fans op zowel oud als nieuw werk. Er valt een mix van gewenning en plezier af te lezen op het gezicht van Huwe terwijl ze haar eerste teksten de zaal in commandeert. Haar stem klinkt machtig, en aan de hand van mystieke mimiek en gebaren zien we haar steeds meer terug in haar rol kruipen.

Terwijl de nummers zich dreigend voortslepen door een tunnel van diepe bassen en donkere synths, werpt Huwe een mix van ongefilterde reality checks en waarschuwingen richting het steeds enthousiaster wordende publiek. Teksten als “Du bist allein / Du bist allein / Wie die nacht ist dunkel / Kein stern am Himmel” doen ons beseffen hoe mooi en duister de Duitse taal kan klinken. Het optreden kent eigenlijk geen echte zwakke plekken, maar als de band Xmal Deutschland-klassiekers ‘Mondlicht’ en ‘Incubus Succubus’ inzet, kunnen ze helemaal niet meer stuk. Niet eerder hebben wij zoveel mannen van middelbare leeftijd zo intens zien genieten. De zangeres is op haar beurt zichtbaar geëmotioneerd en dankbaar voor alle liefde die ze ontvangt. Anja Huwe bewijst dat voor echte artiesten optreden net fietsen is. Je verleert het nooit echt. 

Rondom dit viertal uit Manchester en Rotterdam gonst het al een tijdje; Bombstrap. De punkgroep met als front een manisch bewegend persoon met de make-up van een bezeten Chappell Roan en op bas en gitaar mensen met een bivakmuts op, heeft van politiek geladen hardcore een kunst gemaakt. In het volgeladen Paardcafé (dat voor elke show dit weekend tot aan de nok toe gevuld lijkt te zijn) gaat het vanaf het eerste aftikken van de met bandana en zonnebril getooide drummer los.

Ondanks het hoge tempo is de ritmesectie retestrak. De vocalen zijn onverstaanbaar geschreeuw maar ademen een ongeëvenaarde energie. Na ongeveer het tweede nummer zien we de eerste mensen de zaal al doorvliegen vanuit een moshpit, niet lang daarna wordt er gecrowdsurft en meer dan eens staan er mensen die niet tot de band behoren op de planken. Een complete chaos en een wonder dat er geen gewonden zijn gevallen. Tegelijkertijd is dit enkel en alleen de verdienste van Bombstrap, die een ongekend enthousiasme en heel krachtige muziek op de planken legden. Voor de laatkomer is het sneu, want de band begon vijf minuten te vroeg en speelt in plaats van vijfenveertig-, slechts dertig minuten, waardoor de set twintig minuten voor de aangekondigde eindtijd al klaar is (reken je mee?). Maar voor de aanwezigen was Bombstrap een gigantische bal elektrische lading die ongecontroleerd tegen alle wanden van het Paardcafé stuiterde en alles en iedereen meenam in de weergaloze muziek van het viertal.

Op het krappe podium van De Zwarte Ruiter staat ondertussen een klein Brits mannetje met Duo Penotti-kapsel klaar. Het is de frontman van Body Horror, een vijftal uit Londen dat op papier electro/noisepunk maakt. Tot zo ver de strikte muzikale beschrijvingen, want wat deze jongens allemaal in een nummer stoppen is moeilijk te omvatten. De basis wordt meestal gevormd door een stevige, pulserende electrobeat, waarna drums het fundament aanvullen. Vanaf dat punt gaan alle remmen los en valt er niets meer te garanderen. Microfoons vliegen de zaal in en hier en daar valt er wat apparatuur uit, maar Body Horror is in control. Dan klinkt er weer een gillende noisey gitaar, dan weer huilende keys, en dan weer blijft er een duistere drone-sound hangen. We vliegen van de ene breakdown in de andere, en de onverwachte tempowisselingen wisselen elkaar vliegensvlug af. Het ene moment sta je te headbangen, en het volgende moment kun je niet anders dan dansen. De nummers transformeren in rap tempo, en soms lijkt het wel alsof de band hun eigen muziek on the spot aan het remixen is. Dit alles wordt samengebracht door de panische wildemanszang van de frontman die je steeds verder in een hoekje lijkt te duwen. Een geweldige intense ervaring waarbij je ogen en oren tekort komt.