Grauzone 2025: vrijdag Grauzone 2025: vrijdag

Neem Avalanche Kaito, een trio dat bestaat uit een Afrikaanse verhalenverteller en twee Belgische noisepunkmuzikanten. Het optreden kampt met technische problemen, maar als de band op stoom is, werkt het. Waar de verhalen van zanger en multi-instrumentalist Kaito Winse over gaan, weet niemand, maar mede dankzij de geluiden en ritmes - soms ingetogen, soms loodzwaar - die de twee Belgen voortbrengen maakt dat niet uit. Tegen het eind heeft de band, met een soepel bewegende Winse voorop, het publiek helemaal mee. Dat maakt het extra wrang dat die technische problemen een deel van het optreden ontsierden.

In het Paardcafé staat de Haagse trots van dit jaar Chattermag. Nog geen singles online, maar dankzij hun enthousiaste, frisse en DIY punkvibeshows wel al een plek op Grauzone. Een kwartier voor de aanvangstijd die in het blokkenschema staat, schiet de band uit de startblokken met een vrolijke Bride of Chucky in een panterprint legging, Kate Oram, als grote blikvanger. “Pick up the phone!" Naast de normale microfoon komt ook de telefoonmicrofoon meerdere keren voorbij, wat de nummers een extra speels effect geeft. Bij het nummer ‘Football’ vraagt Kate of we allemaal de zaklamp van onze telefoon willen aanzetten. Dit ziet er vast mooi om als band naar te kijken, maar het podium wordt er kleurloos en basic van met de podiumlichten uit. Gelukkig is dit moment snel voorbij en kunnen we verder met het laten groeien van ons haar, want Kate wil graag lang haar. Het zestal wordt steeds losser, Kate danst over het podium en gitaarsolo's worden uitgevoerd op de grond. Conclusie: de ongepolijste laten-we-het-doen-zoals-we-zijn-jonge-honden-mentaliteit werkt voor deze band.

Hoe anders gaat het er in de Grolsch Zaal (zoals we de grote zaal nu moeten noemen) aan toe bij Zola Jesus. De zangeres zet in haar eentje een intiem concert neer, zittend achter haar grote vleugelpiano. De spotlights op haar gericht lichten de verder zwarte omgeving op. Ze brengt zelf de dynamiek aan met haar zang en pianospel in de breekbare liedjes. Het voelt sereen en warm. Iedereen luistert stil. Een stelletje pakt elkaar even vast en staart in gedachten voor zich uit. Het is een mooi rustpuntje op deze avond. Voor een paar nummers dan, daarna verveelt het wat en gaan we verder omdat het veel van hetzelfde is en er te weinig gebeurt om de aandacht vast te houden.

Wel drums uit een drumcomputer maar geen wave bij het Londense Shelf Lives. Tijdens de soundcheck in een goed gevuld Paardcafé begint gitarist Jonny Mattock over hoe mooi de mensen hier zijn en hoe lelijk in Engeland. Gelukkig wordt dit geslijm snel onderbroken door zangeres Sabrina Di Giulio die het eerste nummer aanknalt. Dit elektropunkduo staat bekend om de energieke performance met live gitaar over rechttoe rechtaan beats, en dat is precies wat we krijgen. De setting, met gemozaiekte spiegelkamerschermen op de achtergrond, geplaatste lichten en de kattenhoofdjes van het Grauzonelogo aan het plafond, draagt bij aan de ravevibe, maar bij het publiek duurt het even voordat er beweging in komt. De opbouw van de set zorgt ervoor dat meer mensen er langzaam in meegaan. Knallers als ‘Skirts & Salads’ en ‘Fighting That Bitch’ helpen het publiek te overtuigen om niet meer stil te staan. 

Het optreden van A Spiral Walk, de kersverse collaboratie tussen dj/producer Mayo en soloartiest CAH, is de eerste Nederlandse show van dit duo. En toepasselijk voor de labyrintische muziek zijn de twee te vinden in GR8. Het theatrale zaaltje raakt goed gevuld. Bij de eerste klanken vragen de artiesten het publiek te gaan staan en van zitten komt het niet meer. Of het door de synths en zo nu en dan beukende beats komt? Misschien ook, maar zeker is te stellen dat de zwart-wit geklede Mayo en CAH iedereen vooral meekrijgen met hun energie. Allerhande visuals achter de dj-tafel vullen de verder lege ruimte, maar de ogen trekken vooral naar de soms wat verwarrende wervelwind die dit duo met elkaar vormen. Eenieder die binnenkomt blijft – alsof elke bezoeker even adempauze zocht van alle serieuze optredens next door.

Bij Pol wanen we ons weer even op het oude Grauzone. Samen met twee andere muzikanten spelen de twee broers new wave die zo uit de jaren 80 had kunnen komen. De drumcomputer is alleen ingeruild voor een drummer van vlees en bloed, wat de muziek toch wat levendiger en, durven we het te zeggen, eigentijdser maakt. Maar ook Pol, dat een aantal jaar geleden ook al op het festival stond, heeft niet stilgestaan. We horen een band die verder kijkt dan het genre en daarmee het optreden een stuk interessanter maakt. Horen we daar nou een ska-gitaartje? En speelt die drummer nou een surfbeat? Het heeft Pol in ieder geval niet minder populair gemaakt; de kleine zaal is - terecht - afgeladen met een enthousiast publiek. Extra complimenten zijn er voor de styling, hoewel we niet anders hadden verwacht. De broers zijn, naast muzikanten, tenslotte ook nog modellen.

Over afgeladen gesproken: de grote zaal van PAARD staat goed vol voor High Vis, en dat is de band niet gewend. ‘Wij zijn een punkband, we spelen niet in zalen met meerdere verdiepingen’, zegt zanger Graham Sayle. Nu dekt punk niet de hele lading van wat High Vis speelt. We horen eigenlijk vooral lekker doordenderende, toegankelijke rock waar Sayle met zijn Britse accent overheen schreeuwt. Dat zijn band niet in het punkstramien past, is voor de frontman geen probleem. ‘Het is pas echt punk als je doet waar je zin in hebt.’ Het enthousiasme van het publiek is er niet minder om. De eerste stagediver springt tijdens het tweede nummer het publiek in en de pit voor het podium is constant. 

Aan het Rotterdamse Tramhaus de eer om het avondprogramma in de Grolsch Zaal af te sluiten. Wederom postpunk, maar dan met een eigen draai en gitaarsounds die mooi samen blenden. Na een zegetocht langs grote festivals als Best Kept Secret kwam in september 2024 debuutplaat The First Exit uit, waar we vanavond veel, zo niet alles, van horen. Alleen het optreden beklijft niet geheel. Op een sterk middenstuk na, met onder andere een snelle versie van ‘Karen Is A Punk’, ‘The Big Blowout’ en fan favorite ‘Make It Happen’, blijft het optreden wat op de vlakte waar het vijftal nauwelijks uitkomt. Was de energie niet daar? Was het de setopbouw? We kunnen onze vinger er niet helemaal op leggen. Slecht was het zeker niet, maar we hebben de band weleens meer on point gezien. Toch zijn we niet ontevreden met het afwisselende programma dat Grauzone ons deze vrijdag bracht.