Rewire 2025: zaterdag Rewire 2025: zaterdag

Voor Arooj Aftab is een grote hoeveelheid mensen naar Amare getrokken. Wat absoluut begrijpelijk is, want de New Yorks-Pakistaanse artiest is een van de allergrootste namen op de bill. Met een zwoele mix van jazz, ambient en folk won Aftab met debuutplaat Vulture Prince als eerste Pakistaans persoon een Grammy. Op Rewire laveert de set door met prachtige jazzy songs die ieder moment kunnen ontspringen in rake uitspattingen. Virtuoze gitaarsolo’s op akoestische gitaar of fluitintermezzo’s door de contrabassist maken dat geen enkel moment de aandacht verslapt, terwijl de zachte stem van Aftab zelf als een warme deken over de muziek heen ligt.

Tussendoor is de aanstekelijke humor van de artiest een gigantisch contrast met de muziek. “Tonight we’ll be playing songs from the new album that is about the nighttime and the weird shit we do. And songs from old albums that are really sad and depressing”, wordt het publiek op het hart gedrukt. Later worden tijdens ‘Whiskey’ shots uitgedeeld aan het publiek, verhalen verteld over de “tall, blonde, white women” die als groupies met Aftab meereizen en bevestigt de artiest ook dat het contrast tussen de Berlijn-esque zwarte outfit die ze draagt en de broeierige smoothe muziek groot is. Een heel fijn binnenkomstmoment op Rewire dat prachtige muziek afwisselt met luchtige grappen. De overprikkeling komt later vanavond nog wel.

BITOI, wat volgens het programmaboekje staat voor Bass Is The Only Instrument, speelt pas later op de avond, maar Sealionwoman brengt het in het Koorenhuis alvast in de praktijk. Het duo bestaat uit Tye McGivern, die mede dankzij de nodige effecten onheilspellende tonen uit zijn contrabas weet te toveren, en zangeres Kitty Whitelaw. Met trage, lange, vervormde basnoten en de geschoolde stem van Whitelaw trekt Sealionwoman het aandachtig toekijkende publiek mee in een duistere wereld. Verwacht hier geen troost, vrolijkheid of opluchting. Wat niet wil zeggen dat dat er op het podium gebeurt niet fascinerend is. Het bereik van de zangeres is groot, van diepe keelklanken tot hoge noten. De begeleiding van McGivern, met slechts een contrabas, een lading effecten en wat loops, is minimaal, maar effectief. En toch, misschien beelden we het ons in, zien we tegen het eind van het optreden wat licht in de duisternis. Misschien is het omdat bassist McGivern meezingt, misschien is het het acapella einde, of misschien is afsluiter ‘Bracken’ - tevens afsluiter van album Nothing will grow in the soil - juist zo bedoeld. Hoe dan ook verlaten wij hoopvol en tevreden het Koorenhuis, op naar de rest van de avond.

In Korzo sluiten de artpoppers van No Plexus hun artist in residency van drie jaar af met een derde show op Rewire. In de drie jaar is het duo bestaande uit Bec Plexus en No Compliments erin geslaagd om conceptueel mooie shows neer te zetten met toffe visuals (van sneldraaiende, ventilator-achtige lichtobjecten vorig jaar tot prachtige doeken en een draaiende sculptuur/troon waarvanaf gezongen wordt deze editie) en toffe kleding (een Nintendo Switch-afstandsbediening als armband). Muzikaal slaat het geheel plank echter structureel nét mis.

Gegeven: de beats, die van elektropop tot drum and bass en zelfs een beetje dubstep gaan, kunnen onverwacht tof uit de hoek komen, maar de net te vlakke vocalen en algehele kwaliteit van de songs gooien meer dan eens roet in het eten. De act prikkelt en je wil blijven kijken, maar als de stem dan weer de hoogte in gaat en de noot net niet lekker gehaald wordt, valt het enthousiasme weg. Het moment waarop het festival en directeur Bronne Keesmaat worden bedankt voor het geloof in de act, is extra cute want de artiesten zijn beiden oprecht geëmotioneerd. Dat moet benadrukt worden, een gunfactor heeft het duo wel degelijk, want er wordt zeker hard  gewerkt op het podium. De conclusie is wel dat No Plexus drie maal nét niet heeft weten te overtuigen en dat betekent misschien dat het gewoon nét niet tof is. En misschien is dat oké.

Voor Anna von Hausswolff is het optreden in de concertzaal van Amare niet het eerste in Den Haag. Sterker nog, enige Rewires geleden bespeelde de Zweedse nog het enorme orgel in de Grote Kerk. Daar zette ze een instrumentaal en indrukwekkend optreden neer waar ze zelfs helemaal niet te zien was. Hoe anders is het deze avond. Op het podium staat een flinke band, met onder meer twee drummers, en Anna vooraan in het midden.

Het nieuwe werk dat Anna vanavond speelt is groots. Het ene moment klinkt het dankzij de galmende drums en stem alsof de Simple Minds en Kate Bush een kind hebben gekregen, dan volgen zware akkoorden en beukende drums waarmee de zangeres zich bijna richting metal begeeft. Met de jazzy saxofoons die her en der doorsijpelen doet wat wij horen soms ook denken aan Cassandra Jenkins, maar deze momenten zijn spaarzaam. Wat vanavond vooral verrast is hoe weinig verrassend Anna uit de hoek komt.

Op deze manier meandert een optreden dat vrij veel wegheeft van een - durven we het te zeggen? - rechttoe rechtaan rock show voort. Dat hoeft niet raar te zijn, en zelfs niet erg. Anna von Hausswolff is een muzikale kameleon die zich in verschillende settings thuis voelt, dus waarom niet tussen drums en gitaren? Daar komt bij dat we hier te maken hebben met een uitstekend muzikant die ook een toegankelijker optreden naar haar hand weet te zetten. De Rewire-bezoeker die misschien op iets experimentelers had gehoopt, zal Amare echter enigszins teleurgesteld hebben verlaten.

Even verderop hangt Belia Winnewisser, gehuld in een zwarte hoodie, zwarte broek en Dr. Martens aan de voeten, gebogen over de synths en samplers. De Zwitserse muzikant heeft eerder in indiebands gespeeld, maar richt zich tegenwoordig voornamelijk op elektronisch solowerk. Over pompende kicks worden kleurrijke klanken gedrapeerd, en af en toe pakt Belia de microfoon om etherische vocalen over dit bed van computergestuurde muziek te leggen. Hier en daar hoor je in de ambientale grootsheid van de producties terug dat Winnewisser ook muziek voor games en audiobooks maakt, maar al met al blijven de beats alomtegenwoordig in de kelder van The Grey Space. Echte drops blijven uit, maar desalniettemin danst het publiek gedwee mee met de combinatie van melodische synths en dreunende beats.

Osmium bestaat uit grote namen, hoewel die niet bij iedereen meteen een belletje zullen doen rinkelen. De IJslandse Hildur Guðnadóttir is bijvoorbeeld een Oscarwinnaar die de soundtracks voor films als The Joker en Tàr componeerde. Ook Sam Slater heeft de nodige prijzen, waaronder twee Grammy’s, op zijn schoorsteenmantel staan. Rully Shabara en James Ginzburg maken het gezelschap af.

Het kwartet dat vanavond op het podium van PAARD staat begint meteen met stevige bassen, instrumentatie die wij niet direct thuis kunnen brengen en een zanger die vooral geluiden voortbrengt. Wat volgt is bijna een uur aan sonische terreur die op zijn tijd naar een climax toe werkt om daarna weer in intensiteit terug te zakken. Om ervoor te zorgen dat het publiek wat er op het podium gebeurt ook voelt, is de lage bastoon vrijwel altijd aanwezig en is één paar oordoppen nauwelijks voldoende om tinnitus te voorkomen. Het wekt dan ook geen verbazing dat Guðnadóttir, vandaag op een soort experimentele cello, ooit met Sunn o))) toerde. In dit optreden zit iets meer tempo, maar veel spannender dan die band - die vorig jaar nog op Rewire stond en bekend staat om ellenlange drones op hoog volume - is het niet. 

Lénok ondervindt wat technische problemen, waardoor de set iets later begint. De artiest, die standplaatsen Den Haag en Bratislava afwisselt, studeerde sonologie en trakteert The Grey Space op een interessante mengelmoes van half-techno en kraakjes, bliepjes, voetstappen en regendruppels. Als de set begint staat Lénok plotseling, als uit het niets, achter de samplers (waar ze eerst achter gehurkt verstopt zat) en legt twee maskers op de tafel voor zich. Het publiek krijgt muziek te horen van het nog te verschijnen album van de Haags/Slowaakse muzikant. Soms klinkt het alsof er een kast wordt verschoven, en hier en daar wordt een eerie, half uitgesproken zin in een microfoon gemompeld. Quasi poëtische frasen als: "This mass feels like a body, lovely" worden opgevolgd door geklingel van klankschalen en gekraak van statische energie, en damn, het is best intrigerend.

BITOI maakt in een stampvolle Lutherse Kerk zijn naam (alleen bas, weet u nog?) waar. Naast de drie zangeressen Alexandra Shabo, Lise Kroner en Anja Tietze Lahrman, is namelijk alleen bassist Cassius Lambert op het podium te vinden. Dat het zo vol is, komt misschien omdat het optreden een dag eerder zo goed werd ontvangen. Dat was echter in Korzo. Een prima locatie, maar geen Lutherse kerk. De driestemmige vocale harmonieën klinken loepzuiver en galmen zoals dat alleen in een locatie als dit kan. Bassist Lambert speelt ondertussen smaakvol en virtuoos precies wat de muziek nodig heeft. Dat wil niet zeggen dat we alleen serene werken horen. Gedurende het optreden doet ook een beat zijn intrede en is het bijna jammer dat er niet gedanst kan worden. Het merendeel van de tijd dromen we echter weg bij de geluidscolleges die BITOI voortbrengt, zelfs tijdens een bassolo. Misschien is het de locatie, maar zeker de muziek: wij lopen geheeld naar buiten.

Heith loopt uit in de Kleine Zaal van PAARD waardoor het overduidelijk wordt dat er drommen mensen op Bassvictim afkomen. Het Londense duo heeft een schare ontzettend gemotiveerde fans en eerder op de avond hoorden we her en der al de song ‘Air On A G String’ voorbijkomen. De band doet de naam eer aan want vanaf moment één staat het volume op standje: fuck je oordoppen. De mix van elektronische beats en racy half gerapte vocalen klappen er direct op. Ondanks dat de band geen tijd heeft gehad om een soundcheck te doen en er dus nog het een en ander on stage geregeld moet worden, trilt de vloer van de Kleine Zaal door de springende menigte vanaf de eerste noot. Front Maria Manow is cunty genoeg om tussen elke song uitgebreid aan een vape te lurken en alles ademt lichtelijk asociaal pestkoppengedrag. Bij welke Britse artiest zagen we afgelopen zomer nou iets vergelijkbaars? Of Bassvictim de sterrenstatus van Charli xcx zal behalen, is nog maar de vraag, maar voor nu dropkickt het duo het publiek medogeloos de Rewirenacht in.