De zomer is weer voorbij. Toch voelt het eigenlijk als lente, want de muziekscene komt weer tot bloei met 15 nieuwe releases, waaronder LP's en EP's. Hoeveel nummers dat wel niet zijn om eens voor te gaan zitten?! Duidelijk dat de afgeknepen toevoer van nieuwe nummers ontstopt is geraakt. De inspiratie bloeit, de productie groeit en de muziek vloeit weer door onze aderen.

Anne Vera

Eén jaar zomer

Na de twee singles van 2023 (‘Alles wat valt’ en ‘De lente komt’) bleef het toch best lang stil rond Anne Vera. Nu weten we waarom: een hele EP vier nieuwe nummers genaamd Een jaar zomer. Opfrissertje: Anne Vera maakt, naar eigen zeggen, “expressieve Nederpop met poëtische, scherpzinnige teksten die persoonlijke en existentiële thema’s belichten.”

Aangezien deze omschrijving ook op Bløf van toepassing is: denk sterke Eefje de Visser inspiratie maar minder zweverig gezongen en muzikaal kleiner. De tokkelende gitaar is goed vertegenwoordigd, zoals bij ‘Zeevonk’ waar pas op een derde van het nummer de elektronische klanken erin komen. Dat sobere horen we ook terug in een nummer als ‘Niet naar huis’. ‘Tegenlicht’ is een kleine uitzondering. Het is sneller, feller in zang en muziek. In aanvang doet het denken aan de vuige vervormde sounds van Dorpsstraat 3 om daarna meer in het Froukje domein te komen.

Op Een jaar zomer horen we geen meezingers maar nummers die per luisterbeurt, via je oren, dieper door je ziel gaan stromen zonder noodzakelijk te blijven haken. Als je dit als eerste EP aflevert, dan heb je veel in je mars. Wij zijn onder de indruk.

Luister 'Eén jaar zomer' hier.

Fenster

Op stenen van vroeger

Na de poëtische, scherpzinnige teksten die persoonlijke en existentiële thema’s belichten van Anne Vera, is het verfrissend hoe rechttoe rechtaan Fenster's nieuwe nummer is. Zijn nieuwe single, 'Op stenen van vroeger', is alweer de derde van dit jaar en als je het opzet, zul je bij het tweede refrein al meezingen.

Voor gecompliceerde poëtische vondsten hoef je niet bij Fenster te zijn. “Breek door de muur heen, die je bouwt, ga d’r tegenin.” De metafoor van het bouwen en breken wordt een nummer lang uitgewerkt. Dat houdt het overzichtelijk en daardoor komt het gevoel makkelijker binnen. Ook lekker is de uitspraak van Fenster die net dat fijne beetje Harrie Jekkers in zich herbergt.

Als het nu plat en simpel klink, dan doen we Fenster heel veel te kort, want dit ligt echt wel een niveautje hoger dan de zoveelste volkszanger. Stel je de ruimte voor die er ligt tussen Nielson en Nick & Simon, met tekstueel prima snufjes Stef Bos. Klinkt die mix je aanlokkelijk in de oren? Dan is dit nummer echt helemaal voor jou.

Luister 'Op stenen van vroeger' hier. 

Drunktank

Hell's Taxman

Een vleugje metal, een flinke dosis skatepunk en een maatschappij-kritische boodschap; welkom bij de nieuwe single van Drunktank. 'Hell's Taxmen' gaat erover dat we misschien wel kunnen denken dat we de wereld van alles aan kunnen doen, maar dat we uiteindelijk toch de prijs moeten betalen. Deze boodschap, op overtuigende wijze gebracht door zangeres Sarah Ockhuysen, wordt ondersteund door beukende drums, brute riffs, gierende solo's en gang vocals. Het blijft tenslotte skatepunk. 

Wie het nummer live wil horen, moet even langs het reisbureau. Drunktank vertrekt namelijk komende maand naar Zuid-Amerika voor een tour door Brazilie, Chili en Argentinie. Niet slecht voor een band die alles, waaronder het maken van de clip voor de nieuwe single, helemaal zelf doet. Extra bijzonder is dat ook de nodige oud-bandleden hun steentje bijdragen. Drunktank for life!

Luister hier naar 'Hell's Taxman'.

Aloyse

Intension

Aloyse brengt met ‘Intention’ haar derde single uit. De sterke Billie Eilish-vibes die haar zang opriep op vorige single ‘Wrong side of the bed’ zijn naar de achtergrond verdwenen. In een simple lo-fi muzikale setting legt ze haar stem nu ergens tussen Eilish en Aimee Mann. Dat, in combinatie met de lo-fi sound, doet dit nummer dan weer klinken als een release van The Klittens. Niet in het minst doordat de basgitaar domineert in loopjes en de akoestische gitaar juist meer het ritme houdt.

‘Intention’ handelt over de onzekere situatie waarin het subject van liefde jou ineens vragen stelt en jij met je mond vol tanden zit. Jouw antwoorden blijven je achtervolgen; je had beter en meer geantwoord als je nou maar zeker wist dat de gevoelens beantwoord worden.

Aloyse lijkt haar ‘eigen stem’ te zoeken en langzaam, single voor single, te vinden. Het nummer is goed geproduceerd met een duidelijke visie. Luister ook haar eerdere nummers om dat te waarderen. Wij hebben groot vertrouwen dat Aloyse ons nog meer mooie dingen gaat brengen als ze zichzelf zo blijft verkennen en ontwikkelen.

Luister 'Intension' hier.

Locks Vegas x God Full Effect

Suga Free

Locks Vegas, met hulp van God's Full Effect, brengt 'Suga Free'. De teksten zijn voor onze ongetrainde oren niet altijd even goed te verstaan, maar wat we wel weten is dat het erg korte nummer (1.48) strak is geproduceerd.

De manier van zingen en de beats klinken als grime, maar de terugkerende tune die het nummer domineert doet dan weer denken aan een gitaarloopje van de Red Hot Chili Peppers ten tijde van van 'Californication'. Ook klinkt er wat Caribisch door, waar ook zeker wortels liggen van Locks Vegas. Het geheel ligt zo beschouwd ergens tussen ragga en grime, want de beats zijn dus niet ijskoud. 

De manier waarop Locks Vegas zijn rhymes laat vallen tussen deze beats, verraadt heel veel talent: het is doorvoeld en raak. Hij probeert niet iemand anders te zijn dan zichzelf. We blijven hem in de gaten houden.

Luister 'Suga Free' hier.

Fine China Superbone

Hunk

Even waren we in verwarring: Hunk? Dat is toch een band uit Haarlem die verdienstelijk optrad op Pop Up Rijswijk? Maar nee, 'Hunk' is de titel van het nieuwe, tweede, album van Fine China Superbone, de Haagse math- en noiserock-combinatie. Wij vinden mathrock fascinerend omdat het je, als goede jazz, dwingt goed te luisteren om het te begrijpen. terwijl je ook vaak gewoon hard uit je pan kunt gaan door enkel op de energie los te gaan.

'Hunk', een heerlijke plaat met tien nummers, is voor de liefhebber van het genre een geniale trip. Voor de moeders die nooit over hun Wet Wet Wet-crush heenkwamen, is het ongestructureerde teringherrie.

Vergeleken met het eerste album, 'Plaguey' uit 2019, klinkt de zang van zanger Wiebe getergder en langzamer. Wanhopig bijna. Want zeker niet elk nummer, hoe hard gedrumd dan ook, is een moshpit favoriet. Neem 'Phoni Joni Superboni'. Als het ritme net logisch klinkt, zingen de snaren eromheen als een zwerm bijen. Dan weer valt het ritme welhaast weg, spelen de gitaren welhaast lyrish, alleen om ruw verstoord te worden door kakafonisch koper. Ook bij 'Hairy Head' ("a little murder") is de spanning om te snijden. De zanger lijkt enkel gesteund door de drum, terwijl de andere instrumenten als een roedel wolven telkens een sprong en hap naar voren doen. Een constante uitdaging en terugtrekking.

Nee, als je van A naar B genomen wilt worden door liedjes, of als je niet graag verloren raakt in een draaikolk van noise met angstaanjagende zang ('Superhenk'), dan is dit helemaal niets voor jou. Voor ieder met een gevoel voor avontuur, uitdaging, zucht naar spanning: luister deze plaat en je wordt niet teleurgesteld.

Luister 'Hunk' hier.

STRIK

Nooit Zonder Jou

Sja, deze is moeilijk. Vorige maand spraken we nog over Strik als dat hij stappen zet. En tekstueel is 'Nooit zonder jou' raak. Je ouders. hoe ze in je zitten, wat je ook doet. "ik was er nooit zonder jou". Dat je met die opmerking richting je ouders twee kanten op kunt, is precies de bedoeling van Strik. Jullie hebben mij op de wereld gezet, dus ik was er nooit zonder jou. Dat is feitenlijk en waar. Maar daar bovenop? Hebben pappa en mamma je verder gebracht of tegengehouden? Strik zou Strik niet zijn als hij daar geen antwoord op heeft. En ja, dat antwoord ligt in jou, waar jou begint: "ik dank je voor het leven en voor wat ik nu loslaat". Het is een existentieel pareltje.

Maar als rapper, als hip hop nummer? Het lijkt alsof Strik dan toch bang is om zijn ouders pijn te doen. Dit nummer kan met meer urgentie worden gezongen. De ironie is dat het in het nummer gebakken zit maar niet echt wordt geleverd. En daarom juist mis je het. Die urgentie zou hier passend zijn. Niet als een afrekening, maar als het gevecht met die dubbelheid die ieder mens op momenten wel eens voelt ten opzichte van ouders. Een soms gekmakend conflict diep in je borst. Juist daarom is “één start, één lied, één hart, één lied” zo vreselijk sterk als tekst.

Wellicht moet Strik, personal coach immers, als rapper niet coachen maar schreeuwen om een goede coach. Onverantwoord rauw. "Met de pijn, met de angst".

Luister ‘Nooit Zonder Jou’ hier.

IMBOS

Voorbij de Schaamte

IMBOS is van de generatie die opgroeide met Spinvis. Op rustige wijze, ingetogen, met lieve deuntjes, zingt hij een maatschapijkritiek waar Hang Youth zich niet voor zou schamen. Waarbij gezegd moet worden dat IMBOS een rijkere orkestratie heeft en meer zingt. Want ja, er is al een Spinvis die Spinvis doet. Het nemmer is niet lang, met 3.10, maar IMBOS weet ons wel duidelijk te maken dat we schaamte moeten kennen voor te veel vliegen, eten ("uit de Grote Oceaan"). En laten we eerlijk zijn, daar heeft ie gelijk in. Anders gaan we naar de maan, en daar kunnen we niet leven. Helder en waar. 

Luister 'Voorbij de Schaamte' hier.

Mind & Fancy

King of the Hill

Mind & Fancy: nooit van gehoord? Dat klopt. We hebben een nieuwe artiest in ons midden!! Als dit radio was, zouden er nu allemaal fantastische jingles instarten. Wij hebben het maar te doen met een extra uitroepteken. De artiest achter Mind & Fancy, Robin Meekel, producer uit ons Haagse midden, heeft een website gebouwd in plaats van een Facebook page. Kijk, dat toont ambitie. Goede graphics, houden we van. "Maar dan de muziek?" horen we je vragen. Terecht.

We gaan heel eerlijk zijn en zeggen dat, als we van alle nieuwe releases van deze maand enkel de intro's zouden spelen, we 'King of the Hill' de beste plaat zouden vinden. Zo pakkend. Je wilt verder luisteren. En daarna houdt Mind & Fancy dat grijpende vol alsof ie dat al jaren doet.

De vele jaren komen ook terug in muziek die de artiest citeert. 'King of the hill' lijkt tekstueel zomaar een dappere verwijzing naar 'Fool on the hill" van The Beatles, een van hun beste nummers. De intro heeft vroege Daft Punk tonen. De zang neigt een beetje naar kopstem, maar dan meer zoals we die horen bij Tears for Fears inclusief die lichte echo erop. Maar zeker ook dat gevoel oproepend. Maar, oh, als we dan bij het refrein aankomen. Daar komt een overdrive op de instrumentatie zoals we die kennen van de Chainsmokers, maar met nog genoeg Daft Punk. En dan door het geheel dat 'Arcade' gevoel verweven met dat kleine beetje piano en grote uithalen.

Is het dus een grabbelton waarin je, na veel graaien in zaagsel. een lullig presentje vindt? Nee, integendeel! Hier wordt het beste van vijf popdecennia moeiteloos tot een nummer gemaakt. Pakkend, met heel veel haakjes zonder dat het een soort Kylie Minoque potpourri wordt. Dit is echt heel knap als eerste single, mensen. Hoor je dit nummer binnenkort op Radio 3? Het zou ons niet verbazen. Niet alleen kijken we uit naar de nieuwe single die binnenkort komt; op 22 november lanceert Mind & Fancy al zijn eerste EP. Watch this space...

Luister hier naar 'King of the Hill'.

Sea Foam Grey

Machine in Flames

'Machine in Flames', van Sea Foam Grey, ook nieuw. "We brengen twee singles uit", schrijven ze ons, "en oh ja, ook gelijk een EP". Heerlijk, die bravoure. Niet eerst de temperatuur van het water voelen met een singletje. Boem! je legt met vijf nummers een traktaat neer van hoe jij als band vindt dat muziek goed klinkt. Niet wachten op een zure recensie van 3voor12, maar gewoon de beuk erin.

Over de beuk erin en massa gesproken; deze band willen we heel graag live zien. Sea Foam Grey klinkt als een band die de zaal gelijk plat krijgt. Sniester is niet te hoog gegrepen voor deze postpunk band. Nu laat de diversiteit aan bands die Sniester steeds aanbiedt wel zien dat postpunk zoveel betekent dat het eigenlijk vooral zegt wat het niet is, zonder al te veel te zeggen wat het wel is. Daar zijn wij dan weer voor; duiders van het eerste uur.

Sea Foam Grey is een van de weinige bands die wellicht echt postpunk zijn in dat ze qua zang en urgentie nog dicht bij punk zitten. Dus punk uitgevoerd door mensen die hun instrumenten goed beheersen met een zanger die kan zingen en dus niet schreeuwt. Zoals Joy Division de punk zowel uit- als aankleedde, en New Order daarop bouwde met synth, zo bouwt deze band op dat Joy Division gevoel, pakt wat New Order mee, met een zanger die aan de stem van David Byrne van de Talking Heads doet denken. Heel stieken gooien ze er een klein sausje uit de new romantics stijl overheen (we hadden het eerder over Tears for Fears...), pakken de basgeluiden van The Cure mee, om zeker hun nummers op te omlijsten met de panache van The Killers op hun album 'Hot Fuss'.

Heb je nu wel of geen idee waar we het over hebben? Dan raden we je hoe dan ook aan deze EP te gaan luisteren. Zeer volwassen debuut.

Luister hier naar 'Machine in Flames'.

 

Yorick

Weekend Alert

"Je moet niet vragen waar ik vandaan kom", zingt Yorick. Nu, dan verklappen wij dat toch gewoon? Uit het Westland. Nee, je kunt de Haagse Nieuwe van 3voor12 Den Haag niet betichten van het aanhouden van een flauwe nauwe stadsgrens-blik. Terug naar Yorick.

We zeggen het gelijk: 'Weekend Alert', of "wie kent al urt", zoals Yorick zingt, is gewoon een goed nummer voor in de club, of voor die Westlandse feesten in die grote schuren. Of als je een playlist hebt waarmee je het weekend aanvangt, terwijl je voor je kast de juiste kleren uitzoekt, dan hoort deze er gewoon op.

De vibe en de wijze waarop Yorick zingt, doen denken aan die banger van Brainpower: 'Dansplaat'; lekker rollende beats, waar we overheen wat smaakjes proeven van het jaren tachtig nummer 'Good Life' van Inner City. Dit komt de dansbaarheid van dit nummer alleen ten goede. Ook schoolfeest DJ's doen er goed aan deze aan hun repetoire toe te voegen.

Ook de teksten van Yorick kunnen ons bekoren. Onze favoriet? "We doen hier aan dealen, maar dit is geen beurs". Ook de referenties aan elkaar zien als het licht weer aangaat, zijn heel herkenbaar. Een aanradertje uit het Westland dus, die wij ons als 3voor12 Den Haag graag toe eigenen.

Luister 'Weekend Alert' hier.

Mister Pretty

Days With Us

Mister Pretty is zo'n band die diep in de Amerikaanse rock duikt voor haar inspiratie. Denk aan bands als Stöner en Them Crooked Vultures. Waar het verschil in ligt, is dat ze het dan toch allemaal net wat minder vuig spelen, zoals The Beatles ook begonnen als een minder vuige variant van Chuck Berry. Zelfde intensiteit, minder rauw. 

Mister Pretty mag je misschien nieuw in de oren klinken, ze deelden in 2017 al hun titelalbum 'Mister Pretty'. Toen al lag er dezelfde basis, was er iets meer vuigheid, maar was de saus er overheen wellicht iets meer Suede. 

Op 'Days like us' staan in totaal vijf nummers. Vier daarvan zijn ronduit goed te noemen. Het nummer 'Confused' is net even wat minder, maar zeker niet slecht. Het heeft muzikaal en qua zang naar onze smaak net wat te lange uithalen die net iets te weinig zeggen.

Nu we het over zeggen hebben: we hebben deze plaat nu een paar keer gespeeld op de redactie voordat we een oordeel vormden. Maar eerlijk gezegd is ons weinig tekst bijgebleven; realiseren we ons nu. Dat zegt zeker niet dat de teksten slecht zijn, maar wel dat de teksten soms wat wegvallen in de muziek. Dat is geen klacht en zelfs een compliment. Wat natuurlijk wel beklijfde: "Days with us, to The Hague with us", uit 'Days with Us'.  Den Haag, in welke taal dan ook gezongen, pikken we er gelijk uit.

Waarom Mister Pretty pas na zeven jaar terug is, zullen we nog eens vragen. Maar dat de band terug is, is fijn. Want de nieuwe EP brengt prima rock, met herkenbare americana vibes, die we zeker ook graag op een podium meemaken.

Luister ‘Days With Us’ hier.

Lena Liza

Lunar

Als je electro zegt, haken sommige mensen onterecht gelijk af. Te vaak denken mensen aan een soort biepjes, alsof iemand een bandje afspeelt met daarop een game voor de Commodore 64. Veel esoterische piepjes die klinken als computertaal. Als iemand het ongelijk van die gedachtegang goed bewijst, is dat Lena Liza wel met haar EP 'Lunar'.

De muziek van Lena Liza ligt dichterbij The Shapeshifters dan bij dat van Kraftwerk. In de eerste vier nummers legt de zangeres een jazzy signatuur neer. Als je met je lief zit, op die kamer met de kaarsen aan, zet je deze plaat op. Dat denk je tenminste na die eerste vier nummers – maar dat is buiten Lena Liza gerekend...

Het vijfde nummer, 'Sad alien arcade', kent geen zang. De beats zijn daarentegen des te harder, met daar doorheen inderdaad het geluid van PacMan... Toch die jaren tachtig games. Wat volgt zijn stuk voor stuk nummers die elke DJ in de knip moet hebben. 

Dit is gewoon goede electro uit de Hofstad, van het vermaarde label 'Antilounge'. Oordeel zelf:

Luister 'Lunar' hier.

Pineapple Kid

Superhero

Onze ananas is terug! Pinneaple Kid deelt in een klein liedje zijn innerlijke roersels weer met ons. Klein, niet omdat het 2.08 minuten duurt, maar omdat het nummer voor de helft akoestisch is. Er is amper een instrument te horen. Wij houden het ook kort, juist om het nummer niet tekort te doen.

Zonder effect bejag komt Pinneaple Kid binnen met als moker als hij zingt: "I wish I was my own superhero, but I am not." Het is klein, het is knap, het is geen seconde te kort. Het liefst wil je daarna niets anders horen, maar even zitten, denken en voelen....

Luister 'Superhero' hier.

 

Splendid

Reality Check

Na zes jaar geeft Splendid ons weer een nieuw album: 'Reality Check'! Nee ehct, zo heet de plaat. Niet dat ze tussendoor stil gezeten hebben; we kregen best wel wat singles. Maar nu dus een LP met een hoes-ontwerp waar je gelijk een T-shirt van wil.

Splendid is op deze LP met tien nummers gewoon 100% Splendid. Ze gaan je niet verassen. Gelukkig niet, zouden we bijna zeggen. Want de zomerse, rock steady / reggea vibes met een lik Jack Johnson werken prima. Door het goede koperwerk, door de goede flow van de teksten die genoeg zomerse dingen aanhalen zonder flauw of plat te halen, en vooral door de goede zang van Pat Smith. Of hij nou langzaam zingt, of snellere toasts af levert, Pat Smith beheerst dit genre niet, het beheerst hem. Serieus, Jack Johnson klinkt bijna als een poser vergeleken met 'onze' Pat. Nu delen de Pat en Jack een verleden in de internationale surf scene, dus verassend is het niet. Waarmee Splendid boven de platheid uitstijgt, ook, zijn de teksten die net even wat verder gaan en de liedjes die niet zomaar een pastische van Hawai meets Reggea zijn. Er zit ook hier en daar genoeg red Hot Chilli Pepper vibe in, als mede Yacht Rock muziek verwijzingen (Doobie Brothers) voor een eigen geluid.

Als we niet beter wisten, luisterend naar Splendid, zou je kunnen zweren dat dit de sound van Scheveningen is; zo eigen is dit. Zeker opzetten nu de zon uit het weerbeeld verdwijnt!

Luister hier naar 'Reality Check'.

Mis je een Haagse Nieuwe?

Zelf muziek gemaakt? Of wil je iets doorgeven dat op de lijst moet? DAT BEPALEN WIJ ZELF WEL. Maar mail je tips vooral naar info@3voor12denhaag.nl en wie weet staat jouw favoriete release de volgende keer te pronken tussen de andere Haagse Nieuwe muziek.

Het hele jaar door verse muziek uit de hofstad? Volg de playlist onderaan.