Rachika Nayar, onder andere door Pitchfork getipt als een van de veelbelovende artiesten van 2023, mag ‘klein’ Rewire aftrappen. Geroezemoes is verwisseld voor een ademloze stilte wanneer het glaswerk inclusief vloeibare consumptie haar setup bereikt. Met een kalme en gecalculeerde manier van doen worden kabels aangesloten. Het is lieflijk, bijna saai, als ze een licht pulserend en dromerig geluid uit haar gitaar tovert. Het duurt net iets te lang voordat een sonische dreun overneemt en de boel op gang laat komen.
Vooral de afwisseling in de visuele presentatie is noemenswaardig. Twee spotlights laten vier rechte lijnen in de rondte draaien bij een rustgevend stuk en wanneer het muzikale geheel uit elkaar valt flikkeren gele spotlights op de grond. Albumcover van ‘Our Hands Against the Dusk’ als we halverwege letterlijk ‘Heaven Comes Crashing’ meemaken. Net wanneer het enerverende begint te vervelen ontwikkelt zich een muzikale duikvlucht, allerlei botsende geluiden komen samen en creëren een rommelige soundscape terwijl er in de verte nog wat hoopvols te horen is. Sterk.
Natuurlijk mag de rookmachine niet ontbreken, die tezamen met een stroboscoop het knallende slotstuk bijstaat. Dan gaat de volumeknop net iets te snel omhoog. Het knetterende einde verliest momentum, maar behoudt (gelukkig) zijn uitwerking. Clubgedreven hi-hats en kicks stuwen het geheel naar een onvermijdelijke climax. In zijn totaal moeten we bekennen dat het wat braaf blijft. Zo weet Rachika op de plaat ‘Heaven Comes Crashing’ meerdere malen te overdonderen met hoogtepunten, waar we dat vanavond vooral van de belichting kunnen zeggen.
(Tekst gaat door onder de foto)