Haagse Popronde imponeert met bakken talent Haagse Popronde imponeert met bakken talent

De ontdekkingstocht die Popronde Den Haag heet, begint in PAARD waar Abel het spits afbijt. Nee, niet die band die het collectieve gehoor van Nederland jarenlang teisterde met hun enige hit ‘Onderweg’, maar de rapper die samen met zijn band uit Arnhem is gekomen om het Haagse publiek te vermaken. De raps, gecombineerd met de jazzy begeleiding van de drie muzikanten, doen denken aan het werk van Atmosphere. Helaas is Abel alleen niet altijd zo verstaanbaar als Slug van die band dat is. Desondanks weet de rapper met zijn oprechte performance het publiek te bereiken en krijgt hij het nodige enthousiasme terug. 

Ondertussen klinkt in het Paardcafé beschaafd gemompel terwijl de drie heren van Dorpsstraat 3 met de rug naar het publiek gekeerd pielen aan de instrumenten. Er wordt aan knopjes gedraaid, loops worden getest en gitaren gestemd. Dan, zonder erkenning dat de zaal er is, trapt het drietal af met ‘Een Groot Gevaar’. Over de stem van zanger/soundmaster en toetsenist Merlijn Breedland, die net als Spinvis meer praat dan zingt, zit een lichte galm. Merlijn klinkt echter feller en punkier, als Nick Cave op zijn vuigst. De bas, bespeeld met plectrum, plonkt, kil dreigend, zonder warm te worden. De twaalfsnarige gitaar klinkt als Turkse bağlama, met veel reverb en galm. “Mag ik nog een biertje?” vraagt de bassist na het eerste nummer. Zonder verder iets te zeggen gaat de band verder. Het is duidelijk dat publieksinteractie bij Dorpsstraat 3 onderhavig is aan dezelfde deconstructie als hun muziek. De barman voelt de stemming goed aan, dus de bassist krijgt dat biertje nooit. Wel krijgt de band applaus van een goed gevuld Paardcafé.

Dorpstraat 3 is industrial op zijn best: uitgeklede structuren op een bodempje van beton. Muziek als brutalistische architectuur: kaal en overweldigend. Denk aan een punkier, rauwere Joy Division. De spreekwoordelijke vrolijkheid die we van Joy Division kennen, kenmerkt ook Dorpsstraat 3. Gaat dit op Qmusic komen? Onwaarchijnlijk. 3FM zou kunnen en op Crossing Border had deze band niet misstaan. De belangrijkste vraag echter: zijn ze goed? Absoluut. Dorpsstraat 3 houdt een gezonde afstand van mainstream pop, en zelfs van indiepop. Maar juist dat compromisloze maakt dit puur, rauw, en doet het binnenkomen.

Na het vierde nummer volgt dan toch een dankjewel en een korte aankondiging dat je hun twee EP’s bij ze kan kopen, "en dan gaan we weer verder”. En op de stampende tonen van ‘De Ballade Uit De Dodencel’ gaan ook wij verder.

Terug in het Paardcafé lijkt het podium al snel te klein voor de energie van Keenan Mundane. De artiest is namelijk allesbehalve mondain. Zoals veel van de acts vandaag, is Keenan ook niet onder een labeltje te vangen. Met zijn punchy raps en geëngageerde teksten, bouwt hij zijn set semi-rustig op met zijn meer soulful nummers. Meer dan een beetje spoken word komen we hier tegen. Maar vandaar wordt het grover en rauwer, bozer. Het is alsof Keenan een proeve van bekwaamheid aflegt door zoveel gerelateerde stijlen te gebruiken als nodig om zijn boodschap over te brengen.

De langzamer beats bewegen, soms ook binnen een nummer, naar drum n bass en jungle. NWA meets LTJ Burkhem. Het rustige is er inmiddels echt af en zijn eigengemaakte, beats bloeien op tot een vleesetende plant die wild om zich heen bijt, terwijl zijn stem er welhaast schizofreen overheen schuurt. Hier is niets van gelogen, het is rauw en oprecht. Het publiek voelt dit en antwoord met aanmoedigingen, dans en applaus. Een goed gevuld Paardcafé krijgt een memorabel optreden.

Wij trekken de rauwe natte straten van Den Haag weer door, op naar Kompaan Binnenhaven. Nevin is ons doel en we treffen haar midden in het eerste nummer. Na alle rauwheid is dit even bijkomen; lekker zitten met een biertje. Echt betrokken raken we niet en dat ligt niet aan Nevin en haar band. Haar liedjes, ergens tussen dreampop en shoegaze, zitten goed in elkaar, zwellen aan met stem en synth, om dan weer zweverig door te gaan. Zoals shoegaze betaamt, zijn de jaren tachtig nooit ver weg. Vooral de synth en de hoge en lange gitaaruithalen roepen deze op als een sceance. Denk hier Hope Sandoval (o.a. Mazzy Star) gesterkt met Kurt Vile power. Maar het slaat een beetje dood in het biercafe.

Het is jammer om te merken dat Kompaan nog niet heeft geïnvesteerd in wat minimaal nodig is om zelfs maar kleine optredens fatsoenlijk uit te versterken. De setting is zeker vet. Door de band niet op het podium te hebben staan, wordt het fijn intiem. De bakstenen muur achter de band geeft een wat Amerikaanse feel. Maar het geluid moet echt beter. Twee staande speakers, zonder noemenswaardige PA, doen een volle band geen recht. Dit is een set up voor een singer-songwriter op een barkruk met enkel gitaar. De zang van Nevin vecht om boven de instrumenten uit te komen, terwijl bij haar liedjes juist haar stem de voorgrond heeft en verdient. Zelfs als ze praat, is het slecht verstaanbaar op drie meter van de speaker. Nevin verdient beter en Kompaan verdient genoeg om een betere uitversterking aan te schaffen. “Do or don’t do, there is no try!”, zei Yoda daar eerder boos over.

Terug in September moet JesperJesper even op gang komen. De band rond Paceshifters-drummer Jesper Albers speelt indie zoals vele bands op het Excelsior-label dat doen of deden; denk Johan of Daryll-Ann. Helaas weet hij daar, ondanks een uitstekende band, niet een eigen smoel aan te geven. Een cover van Lucinda Williams, ‘Drunken Angel’, zorgt voor een kentering in de set. Er lijkt gelijk of er daarna meer pit in het optreden komt. De opleving duurt echter niet lang . Na afloop beklijft dat dat JesperJesper een prima optreden gaf, maar dat er weinig nummers zijn blijven hangen. 

Bij Cocobolo in Vavoom is het stampensvol en van wat we van buiten meekrijgen, is dat volledig terecht. Met name het groovende basspel van Hilde Luytjes brengt ons aan de andere kant van het raam in beweging, maar zij doet het natuurlijk niet alleen. Cocobolo is funky, loungy en exotisch, en als er één ding is wat we hebben geleerd, is het dat we de volgende keer eerder moeten zijn.

In de kleine zaal van PAARD speelt ondertussen Ruwhel & de Bigi Blues Band. Er staat een achtkoppige band die geen Rotterdamse blues speelt: R&B op het randje van nu-soul, met gitaar, sax toetsen, en heel veel Bonaire-vibes. Want daar liggen de wortels van Ruhwel. Zoals de heerlijke kuminda krioyo keuken van Bonaire een mix is van Latijns- en Noord-Amerika, Afrika en Nederland, zo is de muziek van Ruhwel dat ook. Denk The Family Stand meets Traffassi. Ruhwel en zijn band laten zien hoe groot de Nederlandse cultuur is. Want ja, Bonaire is gewoon Nederland; een gemeente zoals Den Haag dat is, maar dan warmer. Ruhwel's raps gaan diep. Hij spreekt van opgroeien en keuzes als Bonaire boy die in Rotterdam opgroeit, terwijl de zangeres van zijn Bigi Blues Band hem aanvult op het nummer “Diepe Pijnen”.

Vanuit die pijn is Ruhwel gegroeid zoals ook zijn act hier voor onze neus groeit. De artiest heeft de pijn van shoegaze. Maar in plaats van naar zijn schoenen te kijken, kijkt hij je aan met zijn ziel, en dan probeer je daar ineens Caribisch te dansen omdat hij je heeft geraakt en meetrekt. Het is ongelooflijk te zien hoe de band een zaal stijve Hagenezen met passie van links naar rechts naar achter en naar voor laat bewegen. “En nog een rondje!” Zanger en zangeres zwepen de volle zaal op en wie niet meedoet is een hark. De toetsenist tovert een steeldrum uit zijn twee meter lange Roland terwijl we omlaag gaan op de donkere tonen van de vette altsax. “En omhoog! Denke denke denke!”

Nederlands, Engels en Spaans klinken binnen de nummers vrolijk door elkaar. Ruhwel trekt een man op het podium en doopt hem Junior Flyer door een stagedive en crowdsurf te organiseren. Er wordt een biertje besteld voor de Junior Flyer, terwijl het publiek hem naar de bar brengt en terug naar Ruhwel met een verse pint. Proost! Maar wij moeten door.

Het programma in de Zwarte Ruiter wordt afgesloten door Femme Fugazi, en dat roept op het eerste gezicht wat vraagtekens op. We zien, nog voor het optreden is begonnen, een onschuldig ogende zangeres en een gemêleerd gezelschap aan bandleden. Maar als het kwartet gaat spelen, blijkt het allemaal te kloppen. Diepe, dragende baslijnen, furieuze drums, vervreemdende gitaren en een zangeres die haar praatzang er vol overtuiging uitperst. De Zwarte Ruiter verandert in een moshpit, maar er kan ook gedanst worden. Nummers gaan over mieren, stinkende collega’s of Gerard Joling; want waarom niet? Ondertussen dendert de band voort en is het optreden na drie kwartier eigenlijk te snel weer afgelopen. Lekker!

CONCLUSIE
Na afloop van het optreden zijgen wij, na vijf uur van hot naar her rennen, uitgeput neer buiten de Zwarte Ruiter. We maken de rekening op: hoe was deze Popronde? Vooropgesteld, als je van muziek houdt en je laat zoveel gratis optredens aan je voorbijgaan, hou je dan wel van muziek? Dat zegt echter nog niets over de kwaliteit. Gelukkig was die ook dik in orde.

De line-up was divers en er was een trend van rauwe oprechtheid. Punk leeft, hardcore ook, en poëtischer dan ooit tevoren. Meer nog, oordelend naar de kracht van Keenan Mundane en de ‘in your face’ salsa punk van Ysa Bermejo, heeft het haar vuige virus losgelaten op andere genres. Dat maakt het leven niet kut, integendeel. Een uitlaatklep staat voor je klaar en die kan ook vrolijk zijn zoals de zon uit Bonaire die Ruhwel met ons deelde in PAARD. Ook de piano van XA4 en de virtuoze stoomwals die Femme Fugazi is, blijven ons bij. Als dit een voorbode is van wat muzikaal Nederland te bieden heeft, dan is de toekomst van de Nederlandse muziek in goede handen.