Wij focussen ons vanavond op het muzikale gedeelte van Crossing Border, dat zich beperkt tot twee zalen in het Korzo theater: The Raven, en een zaal achterin die tijdens Crossing Border is omgedoopt tot Heartbeat Hotel. caroline bijt het spits af met sluimerende postrock voor folkliefhebbers. De achtkoppige band speelt afwisselend werk van zijn naar zichzelf vernoemde debuut en de aankomende plaat. Als je het in een hokje wilt plaatsen, denk dan aan Black Country, New Road vermengd met cult postrockband yndi halda. Op momenten klinkt het alsof een reus uit zijn slaap ontwaakt terwijl de set ook gevuld is met rammelende gitaren die tegen een stroom van stevige drums in zwemmen. Aan volwaardige songteksten doet de band niet, we horen herhalende mantra’s die een vleugje Bon Iver-achtige experimentatie bevatten. Dit is echt een luisterband waar je de aandacht goed moet vasthouden, want de presentatie en interactie is nagenoeg onzichtbaar. Gelukkig staat de act vroeg geprogrammeerd, wanneer we nog genoeg aandacht hebben voor maximalistische folk met buitengewone maatsoorten. caroline leest als een boek, met verrassende plotwendingen en een lange spanningsboog.
Eindelijk weer een festival onttrokken van 'the Dutch disease'. Er is volledig aandacht voor de programmering, iets dat we al jaren ervaren op Crossing Border, maar elk jaar weer voelt als een verademing. Op dit Haagse festival ontmoeten literatuur- en muziekliefhebbers elkaar. Toch zien wij vooral het literatuurprogramma terrein winnen, want ondanks de wederom uitverkochte editie, is het in de muziekzalen verdacht rustig.
caroline
caroline
caroline
Annahstasia
Na de complexe muziek van caroline, met veel bandleden, lijkt het podium van de Heartbeart Hotel-zaal bijkans leeg; een stoel, een microfoon, Annahstasia, en een gitaar. Als de zangeres - het haar gevlochten, vlechtjes met kralen, als een kunstige tattoo strak over het hoofd. - begint te spelen, verbaast hoeveel geluid ze uit haar gitaar weet te halen. Denk Luka Bloom. De metalen snaren bespeelt ze met drie vingers tegelijk. Haar stem, heel licht hees, komt uit haar borstkas alsof daar een volledige kathedraal huist.
De zaal is ademloos stil. Annahstasia zingt liedje na liedje. Pas na het derde nummer spreekt ze, amper. “My banter is broken. Some days I have more to say”. Verder horen we tussen liedjes enkel haar adem die de stem stelt naar het volgende nummer, met een zucht. Zoals ook de gitaar elk nummer in een andere stemming wordt gestemd. De stem van de zangeres gaat naar plekken in je buik waar dan weer de vlinder, dan weer de maagzweer overheerst. Ze wekt ze beiden tot leven, soms tegelijk. Annahstasia is live nog veel beter dan op opnames. Het publiek lijkt haar bijna niet te durven storen, zo voorzichtig is het applaus. “So polite. I’m getting Dutch Vibes”, spreekt ze licht verwijtend. Na het volgende nummer krijgt ze dan ook het daverende applaus dat ze verdient. Ze ondergaat het gracieus. Annahstasia is wellicht border crosser, ze doet zelfs aan Nick Drake denken, maar haar liedjes zijn van een poetische schoonheid. Als dit je niet raakt, moet je hulp zoeken.
Annahstasia
Annahstasia
Lo Moon
Wanneer de volgende act het Heartbeat Hotel betreedt, begroeten twee zonnebrillen ons: die van drummer Sterling Laws en gitarist Samuel Stewart. Het geeft een akelige 'too cool for school'-allure af. Lo Moon voert een portie vergankelijke, dansbare indiepop op waar je al snel genoeg van hebt. Frontman Matthew Lowell houdt het vanavond vooral bij het opvoeren van nummers, de leden zwieren wat over het podium maar zijn vooral gefocust op wat er op het podium afspeelt. Daardoor moeten we het vooral hebben van de songs, die veelal uit blik doorsnee indiepop getrokken zijn. Telkens weer die stuwende doorsnee vierkwartsmaat drums, bombastische bassen en dromerige doch nietszeggende gitaarpartijen.
Zowel bekendere tracks als ‘This Is It’ en ‘Loveless’ komen voorbij, plus een aantal van het aankomende album zoals ‘Evidence’ en een op David Foster Wallace geïnspireerde track. De band klinkt groots, waardoor het lijkt alsof je met een stadionshow van U2-formaat te maken hebt. Op het podium heeft de band zich instrumentaal ook uitgedost: drummer Sterling is verscholen achter een gigantisch kit, inclusief drumpads. Bassiste Crisanta Baker en gitarist Samuel vullen hun instrument aan met keyboard en toetsen. Juist door de aanwezigheid van flitsende lichten en een iets te harde sound is het kijken nog wel de moeite waard. Toch valt ons op dat de zaal maar halfvol staat, ondanks dat dit een uitverkochte editie is. Wij vermoeden dat de bezoekers nu bij schrijfster Zadie Smith zijn en vervolgen onze route.
Lo Moon
Lo Moon
Muva of Earth
Muva of Earth is alles heeft wat je van Crossing Border bands zou verwachten: op en over grenzen. Waar kijk je naar? Een band? Een reciterende poëet? Spoken word? Op het podium een harp een contrabas, een klein klokkenspel en… een laptop. De artiest, die ergens tussen nu-soul en alternative jazz opereert, gaat voor basic. Een ingetogen, akoestische vertolking van haar nieuwe, en eerste, album? Dat belooft veel. Ze tokkelt de snaren met schijnbaar willekeurige bewegingen, loopt naar het klokkenspel voor wat riedels, terwijl de dame op contrabas een dwingend, hard, fundament legt: bom bom bom da bom bom. Na de eerste song spreekt de zangeres amper, frummelt ze aan de laptop die een backingtrack inzet, loopt ze naar de harp, zingt, loopt ze naar het klokkenspel, geeft ze duiding aan de bassist, en dit alles zingend. Sjemig wat een galm staat er op die mic. Als ze praat staat die galm er nog hard op zodat ze welhaast onverstaanbaar is.
Bijna alle kunstige, intrigerende composities van haar album vallen voor onze ogen uiteen. Ze gaan ten onder aan rommelige onrust, een te harde en eentonige contrabas riedel of een zangeres die door de gekmakende galm meer lijkt te schreeuwen dan te zingen. Natuurlijk kun je niet alle instrumenten vervangen die er op het album wel zijn, maar handel daar dan naar, kleedt het uit! Crossing Border unplugged zogezegd. 'No one else has your magic', zingt Muva of Earth, terwijl ze de hare ook kwijt lijkt te zijn.
Bij het laatste nummer lijkt het alsof de spanning eraf is. Met nauwelijks een backingtrack, zonder die galm, zittend achter haar harp komt alles pas samen op een manier die de muziek recht doet. De bas volgt de harp, zwelt aan naar het eind, met diepe tonen als een donkere draaikolk waarin Muva of Earth, als een mantra “heaven hear me above” zingt; smekend, een gebed. Het is een prachtig eind van een teleurstellend optreden. Haar werk verdient beter.
Muva of Earth
Muva of Earth
Muva of Earth
Naaz
Naaz komt op in zeer ruime kledij: een groot zwart colbert en een nog grotere bruine broek die over haar blote voeten valt. Het maakt Naaz optisch klein. Het is alsof ze schuilt in die kleren. Met ‘Just Try Again’, begint de set ook kwetsbaar. Just try again klinkt meer als hoop dan als een dapper voornemen, als moed inpraten. ‘Kche Baralla’ volgt er gelijk overheen, prachtig langzaam in het Koerdisch gezongen. Het trekt de zaal de muziek in, trekt de zaal naar Naaz. En dan komt de kracht uit Naaz met ‘One day’ en met het toch intieme ‘Hyper independence’. Want je moet sterk zijn om zo je ziel te delen met teksten en muziek. Voorafgaand aan ‘Subliminal message’ legt Naaz uit haar liedjes eigenlijk opdrachten zijn aan haarzelf, subliminal messages dus. Haar nieuwe ik openbaart zich krachtig met de boodschappen. Als ze haar hit ‘Words’ inzet, vraagt ze ons of ze dit wel moet spelen. “Ik was 18, schattig. Zal ik deze skippen?… Ik was toen een kind, nu ben ik een volwassen vrouw!"
Het is Naaz in een notendop; een diep persoonlijk en kwetsbaar krachtige vrouw die het kind niet wil achter laten. Naarmate het optreden vordert en we nog meer persoonlijke nummers krijgen, heeft Naaz met haar openheid de zaal helemaal. Of ze nou zit op het podium of rondstampt op blote voeten met lange uithalen; haar stem klinkt als een klok in meerdere registers. Een sterk optreden voor een goedgevulde zaal. En dat terwijl ze tegenover Zadie Smith staat geprogrammeerd. Als dit een onzekere Naaz is, waar ligt dan de top voor een zekere Naaz?
Naaz
Naaz
Gaz Coombes
Terwijl Naaz haar set aan het afronden is, begint voormalig Supergrass-lid Gaz Coombes aan een sterke set in Heartbeat Hotel. We horen een flink aandeel van de laatst uitgebrachte en kritisch bejubelde plaat 'Turn The Car Around', waarvan onder andere de titelsong erg goed uit de verf komt. Gaz wisselt tactisch af tussen gitaar- en pianogedreven songs, met een gevarieerde set als resultaat. Al wordt de vaart continu doorbroken omdat Gaz bij elke song wel een verhaal heeft. Zo is ‘The Girl Who Fell To Earth’ geïnspireerd door zijn dochter (awwww) en heeft hij Supergrass-hit ‘Caught By The Fuzz’ geschreven toen hij nog een kleine man was. Daarnaast benoemt Gaz elke song expliciet bij naam.
Gelukkig deert dat ons niet, want de intieme set gaat er als zoete koek in, bij zowel ondergetekende als bij het Crossing Border-publiek. Iedereen hangt aan zijn lippen, waarop Gaz reageert: “You guys are extraordinarily civilised”. Natuurlijk zijn we dat, wij komen hier immers voor de programmering en die is, ondanks de kleinere opzet, nog steeds sterk genoeg om een bezoek te brengen aan Crossing Border.
Gaz Coombes
Gaz Coombes
Gaz Coombes
Crossing Border: foto's vrijdag
Nu we toch even de aandacht hebben:
De redactie van 3voor12 Den Haag – hét online platform voor muziek uit Den Haag – breidt uit en is op zoek naar nieuw talent. Er is plek voor o.a (aspirant) journalisten, fotografen, interviewers, social media-redacteuren, planners, coördinatoren, filmers, radiomakers. Kortom: iedereen die vrijwillig een media-steentje bij wil dragen aan de Haagse muziekscene is welkom.
De eerste stappen van je (muziek-)journalistieke carrière zetten? Ervaring opdoen tijdens je studie? Altijd al willen schrijven voor een publiek? Op zoek naar een nieuwe uitdaging of hobby? Gewoon interesse? Stuur een mailtje naar vacature@3voor12denhaag.nl