Haagse Haakjes: Sonic Thresholds Haagse Haakjes: Sonic Thresholds

Bij binnenkomst begroet een mengsel van geuren ons. Onder andere sinaasappelschillen, lavendel en eucalyptusbladeren liggen verspreid op de grond. De kelder van The Grey Space in the Middle kent opeens een hele andere atmosfeer. Later op de avond, wanneer performance artiest Esther Mugambi de 'Podcast for Introverts opvoert wellen de geuren verder op. Esther laat ons tijdens de performance een dans opvoeren waarbij de gehele ruimte wordt gebruikt. De aroma's komen met elke stap losser. Het is lastig om de opvoering in zijn geheel te snappen. Iets teveel verwijzingen komen in een hoog tempo voorbij, waardoor het geheel eerder als vermakelijk dan urgent overkomt. Er zit een onbedoeld leerzaam aspect in de opvoering. Zo worden een aantal grote meren in de Verenigde Staten genoemd zoals Lake of the Woods, Lake Huron en Lake Superior. Opvolgend leren we dat het Fins, Hongaars en Ests geen voornaamwoorden kennen. In het Koreaans kan je de voornaamwoorden zelfs vermijden door iemand aan te spreken met een titel. Zoals dokter, leraar of muzikant.

Juist, maar wat is nu precies het samenhangende element? Kort wordt de term hydrofeminism genoemd, een filosofisch concept van Astrida Neimanis die ingaat op het feit dat wij slechts waterlichamen zijn en daardoor veel kneedbaarder dan gedacht. Het element water komt veelvuldig terug, in zowel de ASMR-achtige geluiden (druppels bubbelthee in een wiegachtig object en het drinken van water) en letterlijk door het benoemen van diepzeevissen en de grote meren. De samenhang is ongetwijfeld aanwezig, maar doordat er zoveel concepten, ideeën en indrukken op je af komen in een half uur blijft het toch borrelen; wat hebben we nou precies meegekregen?

De avond is gecureert en gehost door stemkunstenaar Stephanie Pan. Met een deel van moderne muziekgroepering Ensemble Klang (Joey Marijs, Saskia Lankhoorn en Pete Harden) krijgen we een voorproefje van The Art of Doing Nothing: a feminist manifesto. Stephanie licht toe: "Dit stuk zal uiteindelijk ongeveer een uur duren." Omring jezelf door luiheid is het devies. Bij elke zin leggen de drie muzikanten een accent neer, wat resulteert in een beproefd vraag-en-antwoord tussen muziek en tekst. Gelukkig blijft het niet daarbij, het middenstuk en tevens meest interessante stuk, kent een bluesy tokkel, een knorrende synthlaag en een eeuwig doorklinkende xylofoon. Met leuzen als 'productivity is a lie, do not know what you want en explore all options but make no choice roept Stephanie op: laat je meevoeren door de luiheid. Het mag duidelijk zijn dat dit slechts een voorproefje is, want we vingen niet zozeer een eindoordeel op.

Gitarist Pete Harden en pianist Saskia Lankhoorn vormen Avenue Azure. Met een zojuist uitgebracht album onder dezelfde naam vullen de twee de kelder met licht pulserende dromerige akkoorden en fluwelen zang. Het heeft iets zwoels. Een muzikaal balans tussen een lucide droom en dreiging op een klaarlichte dag met een zeer hypnotiserende uitwerking. Smaakvol voor liefhebbers van langgerekte instrumentale ambientstukken. Het had zomaar de soundtrack van horrorfilm op klaarlichte dag Midsommar kunnen zijn. Doorgaans sereen met een alomtegenwoordig zwaar onderbuikgevoel. Prachtig minimalistisch.

De afsluiter van de avond is Mint Park, een elektronische artiest die van ruis hogere wiskunde maakt. Het draait om de perceptie van wat we als ruis ervaren. Alle elektronische geluiden zijn geheel ontrokken van harmonie of melodie. Daarnaast lijkt alle herkenbaarheid weggevaagd, zo hoor je ergens golven in de mix, die muzikaal gezien langzaam omsmelten tot een ruisvormige bubbel. Het zijn allemaal tonen die net niet een ritme vormen maar daar wel sterk op lijken zoals een vormloze dreun. De achtergrondgeluiden doen denken aan voorbijrijdende treinen. Ook weer hier, maar net niet. Het gevoel bekruipt dat er iets meer aan de hand is. Vegen van ruis, aangestuurd door een dreun op willekeurige momenten. Het moge duidelijk zijn dat elk idee van dansbaarheid, ritme of saamhorigheid per definitie is weggelaten. We ervaren vervoering dat muzikaal omlijst wordt door geluidslagen die aanvoelen als muziek. Nogmaals bijna. En daarmee is het experiment geslaagd. 

Opmerkelijk is hoe de gehele ruimte van The Grey Space in the Middle wordt gebruikt, elke act treedt in zijn eigen hoek op. Hierdoor krijgen je hersenen een impuls dat er weer iets totaal nieuws gaat gebeuren. Zo voelt elk nieuwe opvoering fris. Wij kijken om ons heen. Door de vlugge opvolging van acts hadden we er geen erg in dat Mint Park toch echt de laatste act was. Een teken van een geslaagde avond.