Pixies schudt het fundament van Amare

Pixies wordt door velen beschouwt als één van de meest invloedrijke bands in de alternatieve rock beweging van eind jaren tachtig. Als de grondleggers van de zogenaamde sensationele “loud-quiet-loud” dynamiek, maakte Pixies de weg vrij voor de grunge scene die in de jaren 90 in leven werd geroepen en de alt-scene compleet overnam. Het is geen geheim dat artiesten als Nirvana, Smashing Pumpkins en PJ Harvey hun geluid mede aan hen te danken hebben en daar een stuk succesvoller mee werden. 

In 1993 gaat de band uit elkaar, om in 2004 de draad weer op te pakken. Het viertal komt met nieuwe muziek en een wereldtour die binnen enkele minuten compleet uitverkoopt. Het nieuwe materiaal doet echter geen recht aan het baanbrekende geluid van de eerste studio-albums. Het luid-zacht-luid recept wordt nog altijd gebruikt, maar is ontdaan van pit, absurdisme en eerdere uitlatingen van creatieve woede. Het is soms maar de vraag of ze er zelf nog zin in hebben. Logisch genoeg, vertaalt dit zich ook naar de reacties van de fans die zich op zaterdag in het uitverkochte Amare verzamelen.

En dan begint het. Na wat rumoerige geluidseffecten komen de legenden op. Waar Pixies lijkt te starten met Doolitlle’s 'Wave of Mutilation', komt de band met een gestrekt been binnen met het chaotische 'Something Against You'. In het eerste half uur besluit Black Francis de toon te zetten door typische, lyrisch absurde, loud-quiet-loud pareltjes van de eerste drie albums Come on Pilgrim, Surfer Rosa en Doolittle te spelen. Nee, Pixies doet niet aan setlists. Black Francis heeft één microfoon voor zang en één om naar de band aan te kondigen welk nummer er ingezet.

Toch betekent dit niet dat de opeenvolging van nummers origineel is. Net zoals iedere andere band met een groot repertoire, volgt het viertal hun oude oeuvre op met het werk van na de tienjarige winterslaap. Hoewel dit een logische vervolging van de avond is, valt het bij het publiek wat minder in de smaak. Het nieuwe werk van Pixies is vaak voorspelbaar en flauw. Na een nummer of vier heeft de zaal toch echt wel hit 'Here Comes Your Man'  nodig om geïnteresseerd te blijven. Het verschil tussen het oude en nieuwe werk, de uitvoering ervan en de daaropvolgende reacties zijn als dag en nacht. Toch houdt Francis geheel terecht voet bij stuk: het is niet voor niks dé Doggerel tour. Op de menigte middenvoor -- die op gepaste en ongepaste tijden een mosh-pit aangaat -- na, zakt de stemming in de zaal in. Op het dieptepunt schreeuw iemand “play your old shit”. Ondanks dat dit natuurlijk een asociale zet is, kan je die man niet compleet ongelijk geven.