Muse werpt (bijna) alle stigma's omver Muse werpt (bijna) alle stigma's omver

Het Malieveld baadt in het zonlicht als voorprogramma ONE OK ROCK uit Tokyo de boel mag aftrappen. Thuis in Japan schijnt de band stadions plat te spelen, dus het grote veld zou geen probleem moeten zijn. "ONE OK ROCK is back!" klinkt van het bandje dat het Japanse viertal aankondigt, waarna de band opkomt en single 'Safe Yourself' inzet. Frontman Takahiro Moriuchi, kortweg Taka, roept het publiek op om hun fucking hands up te gooien en daarmee is de toon gelijk gezet. Muzikaal zit de band een beetje tussen de melodische hardrock van Muse zelf en de emopunk van My Chemical Romance in, hoewel die laatste vergelijking ook kan komen door het schelle geschreeuw van de zanger, maar de songstructuren zijn een stuk meer poppy. Bij vlagen is het bijna boyband-esque wat de band op de planken legt. Daar helpen de ingestudeerde pirouettes van gitarist Toru Yamashita en bassist Ryota Kohama niet bij. De band doet zich veel meer heavy voor dan dat ze eigenlijk zijn, maar het publiek wordt wel degelijk opgewarmd. De maniakale bewegingen van Taka helpen hier ook goed bij. Als na een kort halfuur ballad 'Wherever You Are' (ruim 120 miljoen streams op Spotify) wordt ingezet als afsluiter, is een deel van het veld om en eet het uit de hand van de Japanners.

Dan is het tijd voor het volgende voorprogramma. Muse staat bekend om het hebben van (middel)grote artiesten die voor ze mogen openen (voorheen onder andere: Bastille, Nothing But Thieves en, natuurlijk, De Staat) en ook nu is dat het geval. Brightons spierballenrockduo Royal Blood heeft de taak het publiek nog warmer te krijgen. Eind mei baarde het tweetal opzien door tijdens het BBC Radio 1's Big Weekend in Dundee het publiek te schofferen omdat zij de rockmuziek van de band niet voldoende waardeerden. Daar hoeft de band zich hier geen zorgen over te maken, want het publiek van Muse gaat immers prat op het steviger werk. Dat is ook wat het duo maakt, rockmusic for rockpeople. Het stuwt, beukt en is een tikkeltje lomp. Zanger/bassist Mike Kerr gaat in de eerste drie songs door evenveel basgitaren heen (waarom eigenlijk? Hij gooit er zo veel effecten overheen dat het toch allemaal als een gitaar klinkt) en drummer Ben Tatcher slaat zo hard mogelijk op zijn trommels. De band vraagt om applaus, gooit er een bokkengroetje uit en er volgt zowaar een flinke drumsolo. Het publiek dat op Muse afkomt vind het geweldig, maar achter de façade van spierballen en scheurende bassen, zit niet zo veel muzikaal vernuft.

Vlak voor Muse opkomt, wordt 'Clearest Blue' van CHVRCHES nog even keihard over het veld gepompt. Een beetje een vreemde keuze om deze elektropop vlak voor je opkomst te hebben als symphonische rockband, maar het werkt, want het hele veld gaat aan. Als de laatste tonen zijn uitgedoofd klinken de tonen van 'Chant' van tape en komt Muse het podium op. De band, gehuld in de spiegelmaskers die ook een rol spelen op het laatste album Will Of The People, zet gelijk de titeltrack (dat behoorlijk veel overeenkomsten vertoond met Marilyn Mansons 'The Beautiful People') van datzelfde album in terwijl achter de band de initialen van het album in vlammen te lezen zijn. 

Will Of The People is een album dat niet bijster goed is ontvangen door de muziekcritici. Meerdere grote platforms in binnen- en buitenland (Pitchfork, OOR, Anthony Fantano, etc.) waren kritisch op de lompere sound en de maatschappijkritische boodschap waarmee zanger Matt Bellamy vaak een beetje door lijkt te slaan. Het narratief op de laatste langspeler is die van het omverwerpen van een overheid die het slechtste met de mensen voorheeft, een boodschap die wel vaker op het Malieveld klinkt, nu echter niet uit rechts-extremistische hoek. Een boodschap die eerder al doorklonk op het album Drones en zelfs een beetje op The Resistance. Mede hierdoor heeft de band in sommige media het stigma gekregen lichtelijk cringy, veel te bombastisch en zelfs over the hill te zijn.

Deze stigma's worden kracht bij gezet door de soms overdreven visuals die de band meeneemt. Ook op het Malieveld is larger than life het devies. Naast de eerdergenoemde pyro's wordt er een jaarhoeveelheid aan confetti over het publiek uitgeschoten, speelt Bellamy synth op een soort Infinity Gauntlet uit de Marvelfilms met touchpad en verschijnt het door een spiegelmasker verborgen hoofd en de schouders van de held van het nieuwe album als een soort reus achter de band. Op deze spiegels worden lasers weerkaatst en af en toe dingen geprojecteerd. Als hoogtepunt van de productieporno voert de band ook nog een soort goocheltruc uit. Het drietal loopt de catwalk op en zakt op een liftplateau de grond in. Maar was dat Matthew Bellamy wel? Want op het moment dat de band de grond in zakt, zit de frontman op de schouders van de eerdergenoemde held en speelt een solo. Hans Klok eat your heart out.

Maar okee, productie, kritiek, matige albums zijn allemaal van secundair belang als je gewoon een goede show neerzet. Dat doet de band ook. De setlist is doorspekt met hits en de band laat nauwelijks een steekje vallen. Of het nou bassist Chris Wolstenholme is die, getooid met een van de mooiste/foutste pornosnorren ooit, de baspartij van 'Hysteria' inzet en even zijn momentje pakt, of drummer Dominic Howard die de catwalk oploopt en na een elektronisch percussieintermezzo de sterke slapbas-gedreven synthpopsong 'Undisclosed Desires' inzet. Het niveau ligt hoog en de muzikanten zijn ijzersterk. Songs als 'Bliss', 'Time Is Running Out', 'Madness' en 'Uprising' komen allemaal langs en ieder nummer blijft staan. Muse heeft een livereputatie hoog te houden en dat gaat de band gemakkelijk af.

Iemand die voorheen minder op de voorgrond trad, is live-bandlid Dan Lancaster. De gitarist/toetsenist/manusje van alles speelt een belangrijke muzikale rol en pakt, nu Bellamy iets minder vaak de gitaar om heeft hangen om de frontman uit te hangen, zijn partijen prima op. Iemand om niet over het hoofd te zien en daarom lijkt de muzikant ook een steviger rol te hebben gekregen binnen de band.

1. Will Of The People
2. Interlude
3. Hysteria
4. Psycho
5. Bliss
6. Resistance
7. Won't Stand Down
8. Compliance
9. Thought Contagion
10. Verona
11. Time Is Running Out
12. The 2nd Law: Isolated System
13. Undisclosed Desires
14. You Make Me Feel Like It's Halloween
15. Madness
16. We Are Fucking Fucked
17. The Dark Side
18. Supermassive Black Hole
19. Plug In Baby
20. Behold The Glove (Lied van Matt Bellamy)
21. Uprising
22. Prelude
23. Starlight

Toegift

1. Kill Or Be Killed
2. Knights Of Cydonia

Tussendoor spreekt de band eigenlijk vrij weinig tot het publiek, maar er is wel degelijk interactie. Meeklappen, zwaaien, schreeuwen en meespringen is eigenlijk meer verplichting dan optioneel voor de mensen die er zijn. En heel af en toe wordt er nog wat gezegd tussen de nummers door. Zo vraagt Bellamy zich hardop af of het hier ooit donker wordt, want tot bijna half elf is het op het veld nog hartstikke licht. Later stelt de zanger dat hij nog nooit zo'n massive crowd heeft gezien. Lulkoek natuurlijk, maar ok de band is zich weldegelijk bewust van het publiek.

Niet alles blijft even goed overeind staan. Met name de nummers van de nieuwste albums rammelen. Zo is 'You Make Me Feel Like Halloween' best wel een matige song en is 'We Are Fucking Fucked', naast de slechtste songtitel ooit, ook een megalomane draak. Van Will Of The People doorstaan alleen toegift 'Kill Or Be Killed' en dancesynthklapper 'Compliance' ter nauwenood de lakmoesproef. Maar daar staan dan weer nummers als 'Supermassive Black Hole', megahit 'Plug In Baby' en uitzwaaihymne 'Knights Of Cydonia' (waarbij de satanische bad guy van het laatste album achter de band verschijnt als opblaaspop. Heeft het kwade dan toch overwonnen?) tegenover. 

De kritiek op Muse is best wel terecht, maar als liveband zijn de Britten een gegarandeerd feest. Als je een setlist kan vullen met zo veel sterke songs, vallen de tegenvallers ook minder op. De band speelt retestrak en nagenoeg foutloos. Alleen het feit al dat de laatste drie albums met behoorlijk veel scepsis zijn ontvangen en er alsnog voldoende mensen op de band afkomen om het hele Malieveld te vullen, zegt genoeg.