In de Kleine Zaal van PAARD wordt het rond half zeven druppelsgewijs drukker. Bezoekers pakken zich samen voor de contemplatieve muziek van de Britse Lucy Gooch. Met ingetogen synthesizerdrones luidt deze soloartiest haar hypnotiserende en - aanvankelijk - feeërieke set in. Het voelt enige tijd als een sonische versmelting van Clannad en Kraftwerk. Opeens verscheuren meedogenloze beats het etherisch weefsel en vormen zich om tot een dissonant ruisende carwash. De Kleine Zaal voelt ineens hermetisch en zuurstofloos. Lucy Gooch biedt zowel comfort als verontrusting met verschillende dichtheden. De lucht trilt van opeengestapelde synthloops. De stapel wordt alsmaar dikker waardoor de echoënde diepte van Goochs muziek plots voelbaar is. Knap werk om tot in ieder hoekje van de zaal even aanwezig en pakkend te zijn. Een geslaagde set.
Op Rewire weet je nooit precies waar je terecht gaat komen. Het festival probeert zo avant-garde te programmeren, dat het publiek het ene moment bij een neo-klassiek concert aanwezig is en het volgende moment in een bliepende en krakende technokelder belandt. Opvallend dit jaar is het gebrek aan echte headliners. Natuurlijk is Fever Ray (en Godspeed You! Black Emperor en Patti Smith op de volgende dagen) een grote naam, maar van een échte publiekstrekker ontbreekt elk spoor. Daar merken de bezoekers niks van, het is overal namelijk druk genoeg. Een festival vol avonturiers op zoek naar de meest prikkelende ervaring.
Lucy Gooch @ Rewire 2023
Het Australische duo HTRK (spreek uit: Hate Rock) mag de al goed gevulde Grote Zaal van PAARD openen. Het optreden start in rood licht met het vingers knippen van zangeres Jonnine Standish en de akoestische gitaar van Nigel Yang. In het midden staat de drummachine. Minimalistisch is duidelijk het uitgangspunt, zowel in de muziek als in het decor (geen) en podiumpresentatie. Veel gebeurt er niet, maar dat helpt om je niet af te leiden zodat je in je eigen wereld de warme deken van vibe en veiligheid om je heen kan laten glijden. De set kabbelt op een rustig tempo voort met het recentere werk: dromerige gitaarsoundscapes en/of gitaartokkels, minimalistische drumbeats, wat bas en de mooie warme stem van Standish. Met ‘Poison’, een nummer van de split EP met Tropic of Cancer uit 2012, komt het oudere werk ook aan bod, waardoor er iets meer vaart en zwaarte in de set komt door de stevigere diepere bassen, drumbeat met meer echo en gitaarnoise. Het publiek is opvallend stil in de stiltes tussen de nummers en vooraan wordt zachtjes meebewogen. Richting het einde is er een prachtig breekbaar aanvoelende versie van ‘Kiss Kiss And Rhinestones’ met alleen bas, akoestische gitaar, hi-hat uit de drummachine en zang. Het laatste, en bekendste, nummer ‘Ha’ is een goed gekozen afsluiter: het geeft wat meer bite dan de rest van de set doordat er zoveel echo is dat er het een en ander op een goede manier overstuurt. De muur van bas, noise en beat en de vaak terugkomende zin ‘Can we get back together’ dreunt de zaal in, zodat de mensen die wat waren ingedut (dit bedoelen wij op een positieve manier) weer in het hier en nu terugkomen.
HTRK
Lucy Gooch @ Rewire 2023
Lucy Liyou @ Rewire 2023
Amare ligt een klein stukje uit de route voor de festivalgangers die zich vooral in de richting van het Popdistrict begeven, maar dat wil niet zeggen dat het een locatie is die geskipt zou moeten worden. In de conservatoriumzaal op de vierde verdieping speelt aan het begin van de avond Lucy Liyou uit Philadelphia. De zaal stroomt vol terwijl de muzikant al achter de vleugel zit met compagnon Nick Zanca achter synth en gitaar. Als de zaal redelijk vol zit legt Zanca een synthesizerbedje neer van bliepjes en kraakjes waar de gitarist en Liyou overheen spelen. Bij vlagen speelt, Liyou een prachtige, neoklassieke, melodie, om vervolgens rechtsaf te slaan en een gefreakt jazzy akkoord er doorheen te gooien. Voor de gitarist is de missie behoorlijk anders. Aan het begin van de set lijkt de gitarist met een hevig overstuurde gitaar met zo min mogelijk warmte in de klank, elke mooie melodie te willen voorzien van een scheurend randje. Ook wordt er gebruik gemaakt van een plastic staaf waarmee de snaarlengte van de gitaar korter wordt gemaakt dan de hals toestaat, een soort capo maar dan dicht bij de brug van zijn scheurijzer. Af en toe weet Liyou de sweet spot keihard te raken. Dan zijn de vibrato-vocalen boven op de lagen synth en toetsen zo mooi dat kippenvel niet meer facultatief is. Tel daarbij een spaarzaam moment op waar Nick zijn gitaar precies zo laat klinken als de vibe van Twin Peaks (ja, dat kan) en een vroege piek wordt bereikt.
De Kleine Zaal in PAARD blijkt bij CS+Kreme te klein te zijn voor de aandacht die het duo geniet. Een keurig, bijkans verlegen, handschudmomentje van de twee artiesten aan het begin luidt een uur durende trip in. En wat een trip. Aan de veel- en dichtheid van beats, drones, loops en samples weet het tweetal een bijkans natuurlijke gronding te geven. De vol-elektronische deken voelt de ene keer aan als een grot waar waterdruppels tegen de wanden echoën. Het andere moment lijk je getuige te zijn van een stomende vrijpartij tussen een aritmische Aphex Twin en sjamanistische Dead Can Dance. CS+Kreme permitteren zich de maximale ontwikkelruimte met hun muziek. Als een elektronische Barbapapa nemen ze de vorm aan van de kleur en smaak die zowel door computer, basgitaar als stem worden voortgebracht. De zaal is zienderogen onder de indruk en blijft tot de laatste minuut opeengepakt om niets te missen.
Mathilde Nobel opent de vrijdag in de Grey Space. Op het snijvlak van alternatieve pop en beukende elektronica voorziet de Brabantse een klassieke formule van een weer nieuwe invulling. Zo wordt er nergens onder stoelen of banken geschoven dat Nobel uiterst schatplichtig is aan Björk, maar overheerst tegelijkertijd de eigenheid van de muzikant. Met etherische vocalen over industriële house- en drum and bass-beats wordt er flink gebeukt bij deze show. Komt het goed uit dat de kelder van de Grey Space een uitstekende plek is om te beuken. Er vindt ook een zeer fraaie lichtshow plaats tijdens de show. Een rondtrekkende blauwe streep die de hele muur langsgaat, een lila flits op elke kick en prachtige visuals van Douglas sparren op de beamer. Het moment dat echter het meest beklijft na vijfenveertig minuten muziek, is het dankbare sprongetje dat Nobel maakt terwijl ze flink staat te joelen. “I’m so excited to be here.”, meer oprecht dan dit, wordt het niet.
Dat de Britse multi-instrumentalist Coby Sey de gehele Grote Zaal behoeft om alle bekijks te verstouwen, blijkt goed ingeschat. De gevarieerde set van Sey en een gehele begeleidingsband biedt voor ieder wat wils. Dit soms tot ongenoegen van bezoekers. Sommigen beklagen over de veelheid aan stijlen die Sey over de zaal uitstort. Van sprechgesang gelardeerd met droge beats tot jazzontploffingen met saxofoon en xylofoon: Sey schuwt het eigen brede palet aan invloeden en voorliefdes niet. Het uur op de planken voelt dan ook aan als een proeverij van de experimentele alleskunner die het evident naar zijn zin heeft. Een groot applaus bezegelt diens lef en overgave van deze eclectische set.
De hemel wordt ter aarde gebracht in de Barthkapel door geluidskunstenaar en componist Oscar Peters. Met zijn fascinerende zelfgemaakte orgels vormt hij muziekstukken die menig jongere tot senior doen betoveren. Zijn nieuwste project Echoes beleeft op Rewire de wereldpremière. In samenwerking met de monotone klanken van saxofonist Wietse Voermans en clarinettist Fie Schouten wordt lucht centraal gesteld in een atmosferisch hoorspel. Af en toe breken zij de ellenlange tonen af met expres fout gespeelde hapjes lucht. De etherische witte tubes licht achter de orgels werken samen met de harmonieën; eerst deinzen ze rustig mee, dan knipperen ze steeds wat zwakker tot de kapel in donker gevuld is. Die duisternis brengt, in combinatie met de blaasinstrumenten die soms snerpend hard klinken, het publiek in een trance. Een luisteraar hier en daar heeft de ogen gesloten. De muziek reist door wind en water en vindt zijn plek weer tussen de gewelven in de kapel. De dialoog tussen de alwetende stem van het orgel en het gezoem van de blazers eindigt in een welverdiend, luid applaus.
In de Kleine Zaal van PAARD staat Rainy Miller. De Engelse rapper en producer maakt een soort ambient hiphopachtige producties met daaroverheen flink met autotune doorspekte vocalen en persoonlijke, introspectieve teksten. Als eerste komt de DJ op met pet en jas aan. Hij zet de muziek aan waarbij we in het begin vooral zware ambient basgeluiden horen. Dan komt de rapper op het podium met pet en een soort regenjas met capuchon over zijn hoofd. Miller hijgt in zijn microfoon alsof hij bijna moet huilen en loopt het publiek in. Als de spotlight Rainy Miller weer heeft gevonden staat hij op de trap in de zaal. Daar spit de Engelsman met een onvervalst Brits accent zijn eerste lyrics vol met urgente emotie hangend over de trapleuning de zaal in. Na dit sterke en boeiende begin gaat de autotune aan en die gaat ook niet meer uit. Het lijkt alsof hij zijn paniekaanval omzet in autotune. De rapper lijkt veel emoties te hebben om te verwerken, maar wat er precies te verwerken is valt niet te onderscheiden in de autotune. Tussen de nummers door loopt Rainy Miller door het publiek in de zaal terwijl hij zwaar in de microfoon ademt, op het podium bij de DJ staat hij weinig. Richting het einde van de set legt de rapper zijn microfoon weg en schreeuwt zijn tekst de zaal in.
Rainy Miller @ Rewire 2023
Rainy Miller @ Rewire 2023
Coby Sey @ Rewire 2023
“Ehm, yes… Ehm… Hihi, ehm…” Gespeeld weifelend begint Martha Skye Murphy de set in Concordia. Een uitgelezen plek voor het concert van de ex-achtergrondvocalist Nick Cave. Nu treedt Martha Skye afzonderlijk van de Australische grootheid op, maar wel met een volledig wit geschminkte band bestaande uit drums, bas, gitaar, synth en Murphy zelf achter de toetsen. Om nou te zeggen dat de sopraan een typische Rewire-artiest is, is een beetje overdreven (daar is de muziek misschien wel te toegankelijk voor), maar indrukwekkend is het wel. Een uitstekende dynamische opbouw van fluisterzacht naar behoorlijk hard en met een drummer die ogenschijnlijk hard op zijn trommels slaat, zonder herrie te maken. Bij vlagen hoor je de link met leermeester in de melancholiek Cave, maar het volgende moment ligt de muziek er weer verder vandaan en zou een vergelijking met Kate Bush beter op zijn plek zijn. Iets dat Martha Skye gemeen heeft met de eerder genoemde voorbeelden, is een aangeboren charisma. Zelfs op momenten waar de set een dipje in de spanningsboog op dreigt te lopen, hangt de zaal volledig aan de lippen van de Londense en als de set afgelopen is, loopt Murphy als eerste af. Iedereen staat erbij en staart de zangeres na.
Fever Ray @ Rewire 2023
Fever Ray is een van de grotere namen van Rewire en dat is te merken in rij buiten PAARD en bij de Grote Zaal. Het is enorm druk. Met moeite vindt het publiek een plekje om de eclectische electropopshow goed te kunnen zien. Karin Dreijer (ex-The Knife) tourt met hun in maart uitgekomen album Radical Romantics de wereld over. Bij opener ‘What They Call Us’ komen twee muzikanten als eerste het podium op: een met een soort heilige maagd Maria-hoofddeksel, de ander lijkt op een paddenstoel met, iets dat zich het best laat beschrijven als, lichtgevende kroepoek op zijn hoofd. Even later komt Dreijer, gekleed in een oversized wit pak, met twee achtergrondzangeressen, de een in een roze ensemble, de ander in zwarte lingerie, het podium op. De band gaat met aanstekelijke vaart, energie en beweging die ook op het publiek slaat door de set heen. De herkenbare stem van Dreijer als leider van de inclusieve club.
Het grootste gedeelte van de show bestaat uit nummers van de nieuwste plaat, zoals ‘New Utensils', 'Shiver', ‘Kandy’ en ‘Carbon Dioxide’. Na ongeveer een half uur, tijdens ‘To The Moon And Back’ (de song met de niets aan de fantasie overlatende tekst: “Your lips, warm and fuzzy, I want to ram my fingers up your pussy”), gaan er kledingstukken bij de achtergrondzangeressen uit en blijkt onder het roze pak een huidskleurige bodysuit met glittertekens te zitten. Even later staan de twee achtergrondvocalisten bij ‘Even It Out’ met keytars op het podium om hard ‘cut cut cut cut cut cut’ mee te roepen met Dreijer. Na ruim een uur staan de zangeressen met Dreijer met hun armen wijd in een cirkel om de op het podium staande lantaarnpaal waarbij het lijkt alsof ze iemand ritueel oproepen en is er rust terwijl ‘If I Had A Heart’, de introsong van de bekende serie Vikings, wordt ingezet. De stemmen worden naar beneden gepitcht om zo een vervreemdende lage stem te creëren die past bij de lage spacy sounds van het nummer. Met zijn drieën lopen de muzikanten in een rijtje het podium af om daarna nog even terug te keren voor een toegift en een buiging. Een diepe buiging die het publiek gedwee meedoet.
Fever Ray @ Rewire 2023
Onderaan de trap van de Kleine Zaal wordt het publiek begroet door een kolkende golf van geluid. Bij elke trede komt een immens geluid dichterbij. Het is de muur van Zoë Mc Pherson, vergezeld door Alessandra Leone. Dit dekentje van ingewikkelde, doch boeiende ambientlagen bouwt op naar een onweersbui in technovorm. Deze dynamische afwisseling, tussen euforie en inventieve energie, resoneert bij de aanwezige rewiregangers. Toch is het niet alleen het publiek dat volledig opgaat, Zoë reikt haar handen uit zodat ze haar eigen tunes kan aanvoelen. “These metallic sounds are like food for me,” vat ze lyrisch samen. Het scherm toont kristallen, geothermische landschappen en amalgerende lichamen—wat naadloos aansluit op de borrelende en metaalachtige sound. Dit hoogtepunt typeert tevens een wisseling van de wacht, want de rewiregangers die hier aanwezig zijn gaan nog lang niet naar huis.
Afrorack uit Oeganda vervolmaakt het begrip avant-garde voor een warm dansend Concordia aan het Hoge Zand. De klassieke doch klinische zaal blijkt de perfecte achtergrond waartegen de elektroalchemist zijn kunsten met verve afsteekt. Afrorack – artiestennaam van Bamanya Brian – maakt zijn eigen instrumenten om volstrekt unieke beats en geluiden te produceren. En met deze unieke muzikale geest verleidt en daagt hij het publiek uit om de muziek in te sluiten. Een onmogelijke opgave. Tracks lijken zich halverwege van elkaar los te scheuren om later op verschillende tempo’s weer één te worden. Een hallucinante ervaring. De zaal zoekt tevergeefs naar een centrale beat om de dansbewegingen op vast te pinnen. Afrorack is hen steeds een stapje voor en snijdt het ritme af naar nieuwere dimensies vol bliepjes, bloepjes en hypnotiserende loops. De zaal geniet en bezwete voorhoofden evenals vervoerde blikken vallen de Oegandese elektrotovenaar ten deel. Hier is de muziek intens ververst beleefd. Rewire heeft haar werk gedaan.
Als de Grote Zaal wordt omgebouwd, verwelkomt een groot doek de toeschouwers. Spannend. Wat zou erachter schuilen dat voor de nodige uitloop zorgt? Onze verbeelding neemt een wilde vlucht. Eenmaal gezakt zien we een draaitafel en een podiumverhoging. Teleurstellend. Wacht even, wat mochten we niet zien? Je hebt werkpaarden, sierpaarden en je hebt LSDXOXO. Die zit daar ergens tussenin. Er missen namelijk wat showelementen. De lichtshow ontbreekt, het geluid laat te wensen over en de songs weten niet te boeien. De koers is namelijk ver te zoeken, alsof we naar een muzikale blender kijken met teveel ingrediënten. Alles gaat erin: 90' hiphop samples, jungle, rave, reggaeton, hardbass. We raken de tel kwijt. Dit is waarschijnlijk de eerste en laatste keer dat je ‘The Beautiful People', 'Call Me Maybe’ en ‘Who Let the Dogs Out’ in één set hoort. Raushaan Glasgow, zoals de muzikant echt heet zet simpelweg de bass op standje elf. Meer is het niet. Al deert het publiek dat niet, die gaan ongelooflijk lekker op deze stupide set.
LSDXOXO @ Rewire 2023
Dan verweven we ons met de nacht, waar een fris geluid ons opwacht. Bitter Babe b2b Manuka Honey. Vanaf de start van de set hangt eenheid in de lucht. Wellicht komt dat door de eclectische mix van latin, techno en rave. Tracks vloeien meesterlijk in elkaar over, is sterk gemixt en piekfijn uitgekozen. Er is geen moment in de anderhalf uur durende set waar de twee zich qua sound herhalen. Het gevolg is vooral blije gezichten en luid geklap tussendoor om de hoogtepunten te vieren. Als de twee afsluiten met ‘Born Slippy’ van Underworld voelt dat als een melancholisch gepast einde. Dan neemt Safety Trance het roer over, met billenschudmuziek voor een post-apocalyptische dansvloer. Zijn set volgt een vaste formule: afwisselen tussen eigen tracks en mixjes die daarop lijken en dus vooral niet de eigen sound breken. Qua entourage zit het wel snor, onder andere LSDXOXO & Manuka Honey piepen het podium op om even gezellig de billen te schudden. De beveiliging van PAARD snapt er niks van en lijkt ze te vragen om het podium te verlaten, waarna de aanwezigen hun polsbandje laten zien. Alsof ze signaleren “we zijn geoorloofd onze billen hier te schudden.” Geen verrassende set, wel een prima afsluiting van de eerste Rewirenacht.