Crossing Border 2022: zaterdagavond Crossing Border 2022: zaterdagavond

Om te beginnen: waarom vraagt de presentator telkens of we "ready" zijn? Zijn we niet meer klaar? En heeft het wel of niet "ready" zijn invloed op het wel of niet opkomen van de betreffende muzikale act? Anyway. The Delines spelen naar eigen zeggen 'retro country', wat in de praktijk neerkomt op vrij trage, ingetogen achtergrondmuziek. "Hi everyone", zegt de drummer, om het uiterst degelijke 'Ain't No Getaway' in te zetten. Dat wordt gevuld door het net zo degelijke 'Lorraine's Back in Town' en zo kabbelt het optreden voort. Met 'My blood bleeds the darkest blue' lijkt er even wat pit in het optreden te komen. Door de opzwepende drums en trompet wanen we ons heel even in een spaghetti western. Maar het is een eenzame opleving. Muzikaal is er niets mis met The Delines, en het lijkt een stel sympathieke mensen, maar heel spannend is het niet.

Niet helemaal weten hoe de setlist gaat en er alsnog zonder problemen doorheen gaan, dat vergt focus. Zo rapt Jeshi vol overtuiging over alles dat hem dwars zit, van de kleine dingen die in sequentie misgaan -- “sick of all the things running through my mind” -- tot aan de torenhoge messenmisdaden in London. Gelukkig wisselt de Londenaar het af met luchtige songs, zoals “Another Cigarette” en nu al publieksfavoriet “Proteine”. En de rapper verkeert in goed gezelschap, met ondersteuning van flitsende en sterk afwisselende beats. Vanavond valt de show op door de aangename houding. Hij frutselt wat met de micstand, checkt met het publiek of hij Den Haag wel correct uitspreekt is en proost met alle bierdrinkers. Wanneer Jeshi het mengpaneel dichtdraait en a capella doorgaat weten we het zeker. Dit is een hoogtepunt.

We wisselen het muzikale programma af met een interview. In Heartbeat Hotel vertelt Bez namelijk over zijn nieuwe boek, 'Buzzin''. Bez, echte naam Mark Berry, zou je kunnen kennen van The Happy Mondays, waar hij tijdens optredens extreem stoned zijn maracas schudde en op geheel eigen wijze danste. Of het zijn danstalent of zijn drugsgebruik is dat legendarisch is, laten we in het midden, maar we vermoeden in ieder geval dat hij zijn verhaal niet helemaal zelf op papier heeft gezet. Dat wordt bevestigd doordat hij met zijn ghostwriter, die wat hij zegt af en toe vertaalt en hem herinnert wat de vraag ook alweer was, op het podium zit. “Hozzie betekent hospital”. Bez zit vol verhalen, het ene nog verbazingwekkender dan het ander, en hij vertelt ze op smakelijke wijze. Bijna doodervaringen, hallucinaties, drugs en bijen houden komen allemaal op hilarische wijze voorbij. Meer weten? Lees het boek. Die dikke pil gaan we hier niet uitschrijven.

De afsluiter van zaterdag is een heuse vibecheck van Lonnie Holley en Mourning {A} BLKstar. Klinkt als muziek als religie. Na een stralende eerste track geeft Lonnie toe dit helemaal niet geoefend te hebben. “We're perfect enough, this band ain't playing”. En dat zet de toon. En net als religie hebben we te maken met opbeurende leuzen zoals “Don't fail yourself”. Dan voorspellend, “there's a cloud a coming”. En uiteraard wat vaagheid, Lonnie spreekt van “us”, want “united spirits, I want to unite the spirits”. We snappen het niet helemaal, maar waarderen de overtuiging. Vooruit, vandaag zijn we allemaal tezamen. Al is dat maar om de loei en loeistrakke band. En ja, wij geloven in Lonnie en in BLKstar. Een grandioze afsluiter. Minder is het tempo, dat blijft hangen op gemiddeld. Los van het knallende slotstuk, waardoor de show met anderhalf uur veel te lang duurt. Vooral voor een ongeoefende eenmalige sessie tussen briljante muzikanten. Langzaamaan druipen bezoekers af. Niet omdat het tegenvalt, maar omdat het al laat is. Het Crossing Border publiek is graag weer uitgerust op de zondag. En zo brandt Crossing Border met de afsluiter als een nachtkaars langzaam uit.