Crossing Border 2022: vrijdagavond Crossing Border 2022: vrijdagavond

We maken in ons drukke muzikale schema tijd voor Kees van Kooten. Want daar moet je even bij zijn. Dat vindt de rest van het festival trouwens ook. Het is druk. De auteur en caberetier wordt aangekondigd met veel bombarie. "De meester van het absurdisme", zo klinkt het. Of dat past bij de lezing die we daarna zien, laten we even in het midden. Het verhaal dat de geboren Hagenaar is lekker nostalgisch. Zowel voor de 50-plussers in de zaal, als voor hemzelf. Hij vertelt over zijn jeugd in het Haagse en dicht over vakanties naar Frankrijk. Met zijn 81 jaar doet hij het toch maar even. Zodra de auteur van het podium verdwijnt, sprint de halve zaal naar de signeersessie. Mooi, hebben wij ruimte om te dansen bij Robin Kester.

De Groningse Kester wordt ondersteund door vier mannen, met Sam van Hoogstraten op gitaar, Thijs Visscher op de bas, Joep van Osch achter het drumstel, en Stef Koenis in de rol van toetsenist. Er zit een grappige dualiteit in het optreden. Kester ziet er prachtig uit en weet de zaal te betoveren met haar mooie stemgeluid, maar is naar eigen zeggen ook licht nerveus als ze het podium betreedt. Soms is dat te merken als ze de zaal toespreekt, wat zorgt voor een wat intiemere sfeer tussen publiek en artiest; zij is ook maar een zangeres. In de act zit een goede opbouw, waar we beginnen met lieflijke zang, en er langzaamaan steeds meer wordt geshred. De kers op de taart is de primeur die er gedeeld wordt: 24 februari 2023 mogen we het nieuwe album verwachten! Nadat we dit in onze agenda hebben gezet, pakken we onze biezen naar the Hideout.

Het optreden van Malvin Moskalez uit Gent is zijn eerste in Nederland. De grote Belg, die werd geboren als Nico Goethals, ziet er met zijn baard en knotje uit als een viking, maar dan wel een met zwaar gemoed. Gewapend met slechts een akoestische gitaar brengt hij namelijk vooral weinig vrolijke nummers. 'My heart is broken, my life is stolen', zingt hij met zijn stem die soms klinkt als Eddie Vedder in de jaren 90. Maar wat komt er een mooie muziek voort uit al die ellende. De sympathieke Moskalez ontroert, ook als hij nummers opdraagt aan zijn muze die hij bezingt in 'Butterfly'. Halverwege het optreden vertelt hij dat hij geen grappen maakt om de stilte tussen nummers op te vullen. Een telefoon in het publiek die spontaan begint te praten, gevolgd door een welgemeend "shit", breekt de spanning. Zelfs Malvin moet lachen. Even later zingt hij 'You can be anything if you try, she said'. Een hoopvolle boodschap waar hij zelf niet in gelooft. "Vandaar she said."

Het is donker in The Raven als Michelle Gurevich samen met haar gitarist het podium betreedt. Een kille drumcomputer vult de zaal, de gitaar galmt en de Canadese zangeres brengt haar teksten met donkere stem. Als we niet beter zouden weten, zouden we denken dat we op Grauzone zijn beland, maar dat duurt nog een paar maanden. Na een paar nummers gaat de drumcomputer uit en pakt Gurevich haar gitaar om in haar eentje het op dit moment zeer relevante 'Goodbye My Dictator' te spelen. "We'll all be dancing when you die", zingt ze stoïcijns. Het is een boodschap die in verschillende delen van de wereld resoneert. 

De instrumenten moeten plaats maken voor een soort halve DJ-booth, en Susobrino (alias van Bart Vanobbergen) verschijnt op het podium. Deze Belgische muzikant heeft een scala aan instrumenten meegenomen, die de naam van het festival wederom eer aan doen. Met z’n trommel, ukulele, accordion, en overige apparatuur bouwt hij een soundscape die niet onderdoet voor wat je kunt vinden in menig meditatieapp. Geïnspireerd door zijn eigen Boliviaanse roots neemt hij de zaal mee in een ritmisch avontuur dat zich sterk onderscheidt van de rest wat we tot nu toe gehoord hebben, met natuurgeluiden, hypnotische zang en een fluit. Deels komen we hier goed tot rust van, maar we mogen nog niet slapen, want we moeten door.