Voor uw van oorsprong Rotterdamse 3voor12-metalcorrespondent was Veerkamp in de jaren 90 een absolute toetssteen van wat wel en niet de moeite waard was in het metalrijk. Spotify bestond nog niet en in Rotterdam vervoegde je je als metalhead naar Plato of Plaatboef om ter plekke cd’s te luisteren. Met in je nek de priemende ogen van de verkoper, skipte je door de nummers om vervolgens knopen door te hakken of je het wel of niet kocht met je zuurverdiende krantenwijkgeld. Veerkamp schreef in die tijd voor rock- en metalblad Aardschok. Als Veerkamp het een goede plaat vond – ‘pak je hellebaard en ren naar je platenzaak’ – dan was de aankoop altijd ergens gelegitimeerd en gezegend.
Tegelijkertijd spaarde je je geld op voor een eindeloze stroom aan black- en deathmetalconcerten in Baroeg waar Veerkamp de programmering deed. Van Mayhem tot Marduk en van Vader tot Vital Remains: de knagende honger naar dood en verderf werd in de gruizige zaal op Zuid gestild. Het was oprecht een heerlijke tijd. En dankzij Veerkamp was iedere zichzelf respecterende metalhead op de hoogte van de laatste bands, cd’s, concerten en festivals. Het hart van de scene klopte op heipaalritme en alle zwarte harten bonsden gretig mee.
Helaas sloeg de op het oog oneindige golf aan duistere genoegens kapot op de rotsen van de tijd. Een van de redenen was Veerkamps burn-out en daaropvolgende depressie. Baroeg verwerd door zijn medewerking van sleets jongerencentrum tot een gerenommeerd undergroundpodium en plukt tot op de dag van vandaag de vruchten van Veerkamps niet aflatende energie van 20 jaar geleden. In 2014 zette Veerkamp zijn tanden in Musicon om de rock- en metalprogrammering vorm te geven. Met succes; al is de Haagse undergroundscene wel een tikkie anders dan die van de Maasstad. Hoe zit dat? Hoe kan dat? En hoe ziet Veerkamp dit? We zochten hem op bij Musicon en vroegen hem het Graceless-shirt van het lijf.