Beeldend kunstenaars en muzikanten; ze maken verschillende dingen, maar hebben veel gemeen. Inspiratie, creativiteit. De drang om te creëren. Op zaterdag 16 oktober komen deze werelden bij elkaar als wij het Club 3voor12 Den Haag Festival organiseren en Uit Het Gareel op alle locaties exposities van kunstenaars cureert. In aanloop daarnaartoe zetten wij muzikale acts en kunstenaars bij elkaar om te praten over wat ze doen en wat hen inspireert. Dit keer: KIEFF en Studio Poca.

Het is rustig in The Grey Space In The MIddle. Er hangt even geen kunst en er zijn geen bezoekers. Het is dan ook woensdag, midden op de dag. Als eerste komt Julie de Ruijter binnen, die onder de naam Studio Poca "rituele kunstwerken, objecten en ervaringen" creëert. Tijdens het Uit Het Gareel-festival geeft zij in The Grey Space een voorproefje van Totem, haar meest recente project.

Even later lopen gitarist Michiel Thompson en drummer Bart van der Ven van KIEFF binnen. De band speelt tijdens het Club 3voor12 Festival in het Paardcafé. "We maken onconventionele rockmuziek", leggen de heren uit voor wie het nog niet weet. Van der Ven: "De meeste mensen noemen het postpunk. Ik vind ons niet echt in één genre passen. Dat klinkt wel wat snobistisch, maar het klopt wel." Na wat discussie over en weer komen de bandleden uit op ‘georganiseerde chaos’ om hun muziek te omschrijven. "Ik vind het altijd een heel groot compliment als iemand dat schrijft", aldus de drummer.

"Wat grappig, zo noem ik mijn werk ook altijd", lacht De Ruijter. Dat wekt verbazing, want wie haar website, Instagram of andere socials bekijkt, ziet werk dat eerder als sereen of kalmerend zou kunnen worden omschreven. "Het is meer mijn werkwijze", vertelt de kunstenaar. "Ik werk heel experimenteel, vanuit het materiaal en mijn eigen gevoel. Dan ga ik gewoon dingen maken en uiteindelijk ontstaat er iets. Het eindproduct kan dan heel verfijnd en mooi afgewerkt zijn, maar het is ontstaan uit chaos. Het is een goed teken als ik aan het eind van de dag helemaal onder de inkt zit."

"Het is een goed teken als ik aan het eind van de dag helemaal onder de inkt zit."

Van der Ven: "Ik heb volgens mij nog nooit kunstenaars of muzikanten ontmoet die heel georganiseerd of gestructureerd van punt A naar punt B gaan."
De Ruijter: "Je hebt wel mensen die een idee hebben en dat gaan maken."
Van der Ven: "Ik kan me haast niet voorstellen hoe je dat doet, dat je een idee hebt, dat je dat uitvoert en dat je er dan bent."
De Ruijter: "Soms heb ik een idee dat ik eigenlijk niet tof genoeg vind, maar vaak begin ik dan gewoon en dan komt er iets heel anders uit. Je moet gewoon ergens beginnen."

De Ruijter wil graag weten hoe KIEFF nummers schrijft. Dat gebeurt altijd met de hele band in de oefenruimte, vertelt Thompson. "We beginnen met zijn allen te spelen en kijken wat er gebeurt. Als we dan iets leuks doen, bouwen we dat uit." Daarbij hanteert KIEFF wel de regel dat alle bandleden iets leuk moeten vinden voor ze een nummer verder uitwerken.

"Uiteindelijk komt ons geluid redelijk natuurlijk."

Is een eigen stijl iets waar KIEFF en De Ruijter over nadenken? Zo dragen de bandleden van KIEFF tijdens optredens steevast gekleurde jumpsuits. "Het idee van die pakken is dat we meer als een eenheid overkomen", vertelt Thompson. "We wilden wel wat uitstralen, iets hebben wat ons meer eigen maakt, en die pakken waren een hele simpele oplossing. Er zit verder geen diepere gedachte achter." Van der Ven vult aan: "Het maakt soundchecks ook makkelijker, dat je zegt: 'rood harder op de monitor'. Dan hoef je niet met namen te werken, want niemand weet hoe iedereen heet."

En dan is er natuurlijk ook de muzikale stijl. Het ‘KIEFF-geluid’. Wat nou als iemand met een idee komt dat daar mijlenver vandaan ligt? "Daar staan we voor open", zegt Van de Ven, "maar je speelt natuurlijk al zes jaar met een bepaald geluid, dus je klinkt sowieso al op een bepaalde manier." "Ik vind het nu wel eens lastig met schrijven", vult Thompson aan. "We hebben net onze eerste plaat uitgebracht en dan wil je daarna dingen anders doen, maar misschien niet té anders. Dat speelt soms wel, maar lost zichzelf ook altijd wel weer op als we met zijn allen spelen. Uiteindelijk komt ons geluid redelijk natuurlijk."

De Ruijter: "Hoe kennen jullie elkaar eigenlijk?"
Van der Ven: "Ik ken Michiel en onze bassist van de middelbare school. Onze tweede gitarist hebben we ontmoet in een moshpit toen we 17 waren. Naderhand zaten we met hem en wat anderen buiten en konden we het goed vinden. Uiteindelijk ging Jasper heel veel mee naar concerten en zat hij er op het podium bij als een soort mascotte. Toen we een tweede gitarist nodig hadden, hadden we zoiets van “je bent er toch altijd en je speelt gitaar, kom erbij”, en dat werkt heel goed. Hij is een onmisbare factor geworden."

"Mijn hele werk draait eigenlijk om voelen", vertelt De Ruijter als Van der Ven vraagt naar wat zij maakt. "Ik creëer interactieve rituelen om zelf meer in contact te komen met natuurlijke cycli, om minder in mijn hoofd en meer vanuit mijn gevoel te leven. En tegelijkertijd nodig ik anderen met mijn werk uit om dat ook te doen." Maar heeft al haar werk een bepaalde stijl? "Het zijn eigenlijk allemaal zelfportretten. Als ik terugkijk op mijn werk van een paar jaar geleden zie ik daarin zo goed hoe ik me toen voelde." 

Als voorbeeld noemt De Ruijter dat ze een tijd best donker werk maakte, maar dat ze zich inmiddels niet meer zo voelt en dus juist heel licht werk wil maken. "Het gebeurt wel dat ik me plotseling bewust word van dat het helemaal niet meer klopt wat ik maak, dus ik ben me er nu wel van bewust dat het veel sensueler en lichter mag omdat ik me ook zo voel."

"Als ik terugkijk op mijn werk van een paar jaar geleden zie ik daarin zo goed hoe ik me toen voelde."

Van der Ven: "Je doet het natuurlijk ook in je eentje. Dat is sowieso anders dan met een groep."
De Ruijter: "Hoe is dat dan bij jullie, bijvoorbeeld als je allemaal in een andere fase zit?" 
Thompson: "Er is altijd een bepaalde groepsdynamiek. Tijdens corona waren we bijvoorbeeld ook als groep minder happy, onafhankelijk van hoe iedereen zich afzonderlijk voelde."
("Dan maak je meer emo", aldus Van der Ven.)
Van der Ven: "We zijn er niet heel bewust mee bezig, maar je merkt het wel. Na al die jaren weet je ook wel hoe iedereen erin staat. Dat is lastig te omschrijven, maar je voelt het aan bij elkaar."
Thompson: "Ik zou het supereng vinden om in mijn eentje op een podium te staan. Maar met zijn vieren is het heel makkelijk."

KIEFF doet een hoop zelf. Zo komt de clip van ‘Game Time’, die zich in een computerspel uit de jaren 90 lijkt af te spelen, uit de koker van gitarist Jasper Werij. "Hij is toch een beetje ons multitalent." Voor de cover van het album KIEFF, dat in juli uitkwam, riep de band echter de hulp in van kunstenaar Sue Doeksen, met wie ze via hun platenlabel in contact kwamen. 

Ook De Ruijter heeft zich weleens aan een albumcover gewaagd, namelijk Noir van pianist Frerick den Haan. Voor haar is het voor een dergelijke opdracht belangrijk om de artiest eerst beter te leren kennen, maar ook om de nodige vrijheid te krijgen. "Frerick had eerst allemaal ideeën, maar ik had een heel ander gevoel bij zijn muziek. En door daarin mee te gaan, kan ik het volgens mij naar een ander niveau tillen. Hij was uiteindelijk heel blij met het resultaat." KIEFF herkent dit. "We hadden voor Sue allemaal moodboards gemaakt, maar uiteindelijk is het heel anders geworden."

De Ruijter: "Hebben jullie weleens dat jullie een tof nummer maken, maar dat het misschien te experimenteel is?"
Thompson: "Juist niet, ik wil altijd wel iets origineels blijven doen. We vinden het juist leuk om mensen op het verkeerde been te zetten."
Van der Ven: "Het is altijd leuk om in het publiek iemand te zien die het naar zijn zin heeft en op een gegeven moment een beetje vastloopt, dat je ziet dat iemand geïntrigeerd is door wat wij spelen."

Tenslotte vragen wij aan De Ruijter wat we tijdens Uit Het Gareel gaan zien. "Het is een preview van het project Totem, een samenwerking met Beer van Geer. Dat bestaat uit vormen die zijn gebaseerd op het hartritme van zestien personen waar ik uiteindelijk zestien kunstwerken van heb gemaakt. Daarvan laat ik er tijdens het festival een aantal zien, waaronder de eerste totem. Die is gemaakt van mijn oma, van wie we vlak voor ze overleed het hartritme hebben opgenomen.’ Wie de hele expositie wil zien, hoeft niet lang te wachten. Deze is van 24 oktober tot en met 3 november te zien in The Grey Space. ‘Je kan dan ook een ritueel boeken. Dat is helemaal gratis en dan kan je zelf met jouw hartritme een totem maken."

En wat zien we de 16e bij KIEFF? "Het wordt leuk."

Het Uit Het Gareel Festival vindt plaats op 16 oktober in The Grey Space in the Middle, Paardcafé en Zéta. De grote opening en art tour is om 19:00 in The Grey Space in the Middle. Toegang is gratis!

Kunstenaars per locatie:
The Grey Space in the Middle: groepsexpositie: Anna Nunes, Dünya Atay, Erwin Verkade,  Glitterstudio, Jawgem, Marieke Matthijs, Marina Heuvelman, Niels Weerheim, Studio Poca 
Paardcafé: solo expositie: Niels Weerheim 
Zèta: solo expositie: Mwahrk + onthulling muurschildering Erwin Verkade 

The Grey Space in the Middle is ook op zondag van 12:00-17:00 te bezoeken. Naast van kunst, kan je dan ook genieten van dj's. Ook is er vinyl en vintage te koop.