Dat Crossing Border een festival is met een voorliefde voor boeken mag wel duidelijk zijn. Het literaire karakter is op de vrijdagavond van deze Korzo-editie in alle aspecten vertegenwoordigd. Het gaat verder dan de uitgestalde boeken in de foyer en de talloze auteurs op het programma. Het lijkt wel alsof de muzikanten, ondanks soms een muzikale generatiekloof, dichter bij het woord staan dan voorgaande jaren.

Neem Sophie Hunger, van wie de verhalende teksten net zo goed samengevat konden worden in een dichtbundel. 

“Cried in the cab through security check
Put your toothpaste and my shoes in a separate box
Little do they know about the monkeys in my head”

Terwijl ‘Security Check’ indruk maakt valt op waarom. Er hangt een knusse sfeer in The Raven, ondanks het feit dat dit de grootste zaal is van Crossing Border. Erg bijzonder is de manier waarop percussie het geheel afmaakt. Alsof een pastel kunstenaar is gaan drummen. Met drumstokken in de aanslag vanuit de broekzakken wordt alleen gespeeld wat past in het muzikale palet. Het resultaat is divers, van ingetogen en melancholische instrumentatie naar uitgesproken punky. Minpuntje, het geluid is ietwat bombastisch, maar gelukkig doet dat niet af aan de performance.

© Stephan Kaffa

Sophie Hunger @ CB21

Ook Cassandra Jenkins vertelt verhalen. In ‘Hard Drive’ - het hoogtepunt van haar optreden en volgens Pitchfork een “perfect nummer” - vertelt de Amerikaanse over Perry, Darryl en nog een paar anderen. Dat doet ze met een ingetogen, bijne hese stem, begeleid door een volledige band waarin de saxofoon een hoofdrol opeist maar nooit overheerst. Behalve dan aan het eind van ‘Ambiguous Norway’, waar een saxsolo door de Schuilkerk in de Juffrouw Idastraat klinkt. Een belachelijk mooie locatie, aldus Jenkins, en daar heeft ze volledig gelijk in.

©

Eerder op de avond opende Me Rex in Heartbeat Hotel het muzikale programma van deze vrijdagavond van Crossing Border. Het indiebandje uit Londen maakt vrolijke muziek, ondanks dat de teksten dat niet altijd zijn. Het viertal speelt complete nummers. Voor veel bands een gegeven, maar niet voor Me Rex. De band zette op debuutalbum Megabear namelijk 52 korte fragmenten die in willekeurige volgorde kunnen worden afgespeeld om iedere keer een ander nummer te vormen. Dat heeft wel tot gevolg dat sommige nummers, samengesteld uit de fragmenten op Megabear, wel erg op elkaar lijken. Bands als Me Rex hebben we al vaker gehoord, ook op eerdere edities van Crossing Border, maar als ze pakkende liedjes maken zoals de Britten dat doen, kunnen we daar prima mee leven.

© Maarten Ederveen

Me Rex @ CB21

Bij de ingang van The Raven verzamelen kluitjes Crossing Bordergangers zich om de pompende klanken van tubaspeler Theon Cross mee te pikken. We banen ons een weg naar binnen om niets te missen. Dan blijkt dat er meer dan genoeg ruimte is. Deze hedendaags en eigenzinnige hybride jazz is maar bij vlagen spannend.

Het doet denken aan een vlucht door de ruimte waarvan het uitzicht weergaloos is, alleen kent de rit geen einde. De Sons of Kemet-gediende is naast uitgesproken ook zweverig. En dat zorgt ervoor dat de zaal langzaam leegloopt. Zou het komen omdat het werk instrumentaal is, en daardoor de link met de Afro-Caribische diaspora niet direct te leggen is? En daarom het publiek niet raakt? We dwalen af. Tijd om weer door te gaan.

© Stephan Kaffa

Theon Cross @ CB21

Sprekender is Manu van Kersbergen, die gemakkelijk zonder backing band of backing track een publiek kan entertainen. Als woordkunstenaar en spoken word artiest is hij een schrijver in het wild. Nooit op papier, wel op muziek. Vanavond omlijst door de kneiterstrakke en jazzy backing band Multibeat. We horen nieuw materiaal, net als vorig jaar online, maar offline komt het ongetwijfeld beter over. De tracks komen voort uit de ervaring als postmoderne papa en maatschappijkritische rapper. De goed verstaanbare performance dwarrelt tussen manie en pracht in. Bij een track over hebzucht zit er zowaar een freudiaanse analyse verstopt doordat klank, tekst en muzikale invulling ons doet realiseren dat het in ons allemaal zit. De rapper lijkt bijna in schizofrenie te vervallen. Als kers op de taart heeft Manu collega’s in woord meegenomen. Stryder, Suehaylee en Guus van der Steen, die op hun beurt thema’s als trots, luiheid en doorgeslagen goeddoeners analyseren.

© Maarten Ederveen

Manu ft. Multibeat @ CB21

Tijd voor politiek. Wie de bio van Big Joanie leest, vindt namen als Thurston Moore en Jack White die de band vooruithielpen. Tijdens het optreden in Heartbeat Hotel noemt de “black feminist punkband” uit Londen dat ze op een playlist van IDLES, met wie ze volgend jaar gaan touren, staan. Niet de minsten dus. Muzikaal rammelt het aan alle kanten. Een metronoom zou halverwege het eerste nummer wanhopig het bijltje erbij neergooien en je vraagt je soms af of de dames elkaar kunnen horen. Maar ja, ook dat is punk, en sommige nummers zijn best catchy. Belangrijker is de boodschap, en die heeft het trio bij zich. Zo wordt een weinig subtiele sneer uitgedeeld aan een zeker festival dat zich richt op muziek uit Londen (zonder het bij naam te noemen) omdat daar vooral bands bestaande uit witte mannen en een enkele witte vrouw op het podium stonden. ‘Dat is niet wat Londen is, Londen is multicultureel.’ Het overwegend witte publiek slikt het als zoete koek.

© Maarten Ederveen


Voor aanvang van Adrian Crowley is het rumoerig in de schuilkerk. Er hangt een klamme doch opgewekte sfeer. Als Gideon Rozendaal de uitspraak van de act benadrukt - het is kroowley, niet krauwley - slaat de stemming om. Het is ineens muisstil en alle aandacht is gevestigd op Adrian. Het klinkt weergaloos, wanneer Adrian uithaalt, galmen de klanken met bravoure door de schuilkerk. Het maakt het optreden, dat ingetogen voortkabbelt net dat extra beetje dynamisch om vol te houden. De verhalenverteller is zelf net zo onder de indruk van de akoestiek als het publiek.

We worden getrakteerd op druilerige songs, die wegvallen door de eentonigheid in de bewuste herhaling van songteksten. Het is een kracht, maar tevens een duidelijke valkuil. De vergelijking met Leonard Cohen is al snel gemaakt. Pluspuntje van dit optreden is echt de locatie en bevangen sfeer die ontstaat door de stilte. De herhalende lyrics voelen als aan als sussende mantra’s. We sukkelen bijna in een droomstaat. Waar zijn we? Oh, het is alweer voorbij.

© Stephan Kaffa

Adrian Crowley @ CB21

Het compleet tegenovergestelde gebeurt bij James BKS die The Raven doet kolken. De produce maakt een mix van hiphop en Afrikaanse muziek die swingt en rockt als een malle. BKS werkte eerder samen met grote namen als Snoop Dogg, Puff Daddy (of hoe hij nu ook heet) en T-Pain, maar besloot terug te keren naar Frankrijk om zich in zijn Afrikaanse roots te verdiepen. Een goede stap, getuige zijn optreden in The Raven.

Zelf staat BKS centraal op het podium, omringt door een band van grote klasse. Het merendeel van de vocalen komt voor rekening van zangeres Anna Kova en rapper Big Venice, die het publiek continu opzwepen. Toch is het niet alleen feest; Anna Kova maakt indruk als ze tijdens een intro samen met gitarist Elias Israel de zaal stil krijgt. Mensen in het publiek omhelzen elkaar. Daarna gaat het feest weer door om veel te snel weer afgelopen te zijn.

© Maarten Ederveen

James BKS @ CB21

Als de laatste act van Heartbeat Hotel wordt geïntroduceerd als een Aleksandr Poesjkin op de beats piekt onze aandacht. Nog een verhalende muzikant? Chibi Ichigo is niet de kleine aardbei die de naam doet vermoeden. De Vlaams-Russische dame flowt op zware beats die wisselen tussen moderne trap, klassieke hiphop en clubmuziek zoals uit die bekende openingsscène van Blade. Een gast in de foyer werpt een angstige blik door het raam naar binnen, terwijl binnen de beukende kickdrums overheersen. Het geeft Crossing Border een laatste oppepper.

Het tempo zit er vanaf het startschot zo hoog in dat degene die niet bekend zijn met de muziek - en dat zijn er vanavond op dit festival best wel wat - wat onnavolgbaar overkomt. Dat is zowel een plus als een min. Maar laten we eerlijk zijn. Deze dansbare afsluiter van de vrijdag doet er echt alles aan om er echt een feestje van te maken. En dat loont. Een handvol festivalgangers worden uitgenodigd op het podium om het showelement een upgrade te geven. De tomeloze energie van Chibi Ichigo zet het aanvankelijke slappe respons om in een bruisend slotstuk van de eerste festivaldag.

© Maarten Ederveen

Chibi Ichigo @ CB21

Nu we toch even de aandacht hebben:

De redactie van 3voor12 Den Haag – hét online platform voor muziek uit Den Haag – breidt uit en is op zoek naar nieuw talent. Er is plek voor o.a (aspirant) journalisten, fotografen, interviewers, social media-redacteuren, planners, coördinatoren, filmers, radiomakers. Kortom: iedereen die vrijwillig een media-steentje bij wil dragen aan de Haagse muziekscene is welkom.

De eerste stappen van je (muziek-)journalistieke carrière zetten? Ervaring opdoen tijdens je studie? Altijd al willen schrijven voor een publiek? Op zoek naar een nieuwe uitdaging of hobby? Gewoon interesse? Stuur een mailtje naar vacature@3voor12denhaag.nl