Laten we bij het begin beginnen, want ondanks zijn internationale succes, kennen we Graeme in Den Haag eigenlijk helemaal niet zo goed. “And that’s entirely my fault”, geeft de Nieuw-Zeelander meteen toe. Hij vult aan dat met al het internationale toeren, hij eigenlijk al een hele tijd nergens echt gesetteld is. Toen hij pas net neerstreek in onze Hofstad, begon de pandemie en waren shows uitgesloten. Daarbij kreeg hij elf maanden geleden een dochter (met een gouden keeltje, zo blijkt) en dat kost ook aardig wat tijd en aandacht. In het kort: het is er nog niet van gekomen zich aan Den Haag voor te stellen.
Graeme James boekte internationaal grote successen, draait mee in flink wat Spotify-lijstjes en ging op tournee van de Verenigde Staten tot Londen en weer terug. En deze folk-artiest woont gewoon in ons eigen Den Haag. Hoog tijd om eens kennis te maken. Via Zoom vertelt hij ons over zijn Nederlandse opa, zijn 11 maanden jonge dochter en niet onbelangrijk: zijn muziek.
Busking
Graeme is altijd muzikaal geweest. Toch wilde hij niet altijd muzikant worden en begon hij ooit aan een technische opleiding. Toen hij daarmee stopte, kocht hij een loop pedaal. Daar is het eigenlijk allemaal begonnen. Hij begon als straatmuzikant. Busking, zoals ze dat in het Engels zo mooi noemen. Eerst om een beetje bij te verdienen, maar de reacties waren zo positief dat hij al snel fulltime op straat stond. “Ik begon naar Wellington af te reizen om daar op straat te spelen, daar waren de reacties ook heel goed. Maar dat was 2,5 uur rijden, dus ik sliep vaak in mijn auto. Op een gegeven moment heb ik zo’n 1,5 week in mijn auto gewoond. Toen besloot ik gewoon naar Wellington te verhuizen.”, vertelt de artiest.
Toen het kouder werd, ging Graeme steeds meer binnen optreden, in bars en clubs. Tot dan toe nog altijd met covers. Vanuit deze positie is hij steeds meer eigen nummers gaan spelen, die ook weer goed ontvangen werden. Zijn muziek is een keer opgepikt op Spotify door iemand die het in verschillende bekende lijsten meenam, waardoor hij als indie-artiest opeens aan 40 miljoen streams kwam. “Dus van de straat, naar de bars en van de bars naar eigen muziek op Spotify. Van daaruit ging ik toeren en kreeg ik een platendeal. Het is allemaal vrij organisch gegroeid.”
Nederlandse Roots
Dat de Nieuw-Zeelander uiteindelijk in Nederland is geëindigd is niet zo gek: “Mijn opa is Nederlands, hij kwam uit Zaandam en is na de oorlog naar Nieuw-Zeeland verhuisd. Toen ik drie was, zijn mijn ouders met mij naar Nederland verhuisd, ik sprak toen ook vloeiend Nederlands en ging hier naar school. Ik was negen toen wij teruggingen naar Nieuw-Zeeland. Al dat Nederlands is nu helaas verdwenen, maar ik heb me wel weer ingeschreven voor Nederlandse les. Mijn vrouw en ik zijn uiteindelijk in Nederland uitgekomen door een combinatie van factoren. Nieuw-Zeeland is gewoon heel ver weg. Van alles. Als je een show gaat spelen in Londen, ben je zo 1,5 week verder.
Dus na een heleboel toeren, zijn we hier gesetteld.
©
Vier seizoenen, vier albums
Op het moment is Graeme bezig met een flink project: vier seizoenen, vier albums. De winter- en herfstedities staan al op Spotify en het lente-album is nu in de maak. Als we hem vragen hoe hij op dit idee is gekomen grapt hij: “Have you heard of Vivaldi?”. Maar er blijkt toch nog meer achter te zitten: “Waar ik vandaan kom, is het contrast tussen de seizoenen een stuk minder groot dan hier in Noord-Europa. Wellington is wel de meest winderige stad op aarde. Niet de meest winderige plek, maar wel de meest winderige plek waar mensen besloten te gaan wonen. Bij ons zijn de seizoenen dus mild-winderig of extreem-winderig. Wij hebben geen oliebollenkraam die er maar een deel van het jaar is. Dus toen ik hier kwam wonen, heb ik mij laten inspireren door de seizoenen. Ik denk dat ze een hele goede metafoor zijn voor het leven.
Rond deze tijd vorig jaar begon de artiest met het schrijven van het winter- en lente-album, maar toen begon de coronacrisis en kreeg hij een dochter en kwam het even op een laag pitje te staan. Hij dacht ‘dan releasen we eerst het zomeralbum wel’, maar uiteindelijk was het herfstalbum het eerste dat hij uitbracht. Toch is het project nu dus officieel van start. “Ik probeer echt de nuance te zoeken in gevoelens die bij de verschillende seizoenen passen.”
De winter is een tijd waarin je zwaardere emoties te verwerken krijgt. Dus dit album gaf mij de ruimte om die diepere emoties te verwerken. Het lentealbum daarentegen gaat juist over een nieuw begin, wederopstanding en bloei. Het is wel lastig om nu in de winter aan het lente-album te werken, omdat het zo tegenstrijdig is met het weer nu. In de herfst aan het winteralbum werken was veel makkelijker, want dan wordt het toch al steeds donkerder en kouder. “Voor mijn muziek laat ik mij het liefst inspireren door anderen.” vertelt Graeme ons. “Ik geloof niet dat iets ooit echt af is, dingen blijven altijd evolueren. Op dit moment laat ik mij inspireren door een stuk poëzie, dat weer gebaseerd is op een schilderij. Zo gaan we allemaal door op elkaars ideeën. Nieuwe ideeën bestaan in deze tijd naar mijn idee niet meer. We moeten juist gebruik maken van de kunst die er al is en dit op onze eigen manier laten groeien.”
Met deze wijze woorden sluiten we het interview af. ‘The Weight Of Many Winters’ en 'Old Storms In New Places' zijn dus al te luisteren op Spotify en als het aan ons ligt kan de lente niet vroeg genoeg beginnen. Wij zijn wel toe aan luchtigheid, licht, zon en nieuwe dingen.