Met hun liefde voor uitgeklede minimalistische riffs, dromerige klanken en een verlangen naar muziek die pakkend, groovend en toch uitdagend is, heeft de band Quaich een experimentele indie EP gemaakt, genaamd ‘And Now That We Are Here’. Hoe is deze EP tot stand gekomen? Wat doen drie Griekse gasten in Den Haag? Via het inmiddels vertrouwde Zoom spraken we met gitarist James en bassist Giannis die op dit moment in Athene verblijven.

‘Irritant goed’

Het begon allemaal in Athene, Griekenland. Hier groeiden de broers James McEwan en Alex Andropoulos, respectievelijk gitarist en drummer, en bassist Giannis Moschos op. Alex en Giannis kenden elkaar van de middelbare school. Sinds die tijd speelden de drie in verschillende bands en samenstellingen met elkaar. James: “Ik startte een band met een paar vrienden en we hadden een drummer nodig. Toen zei ik: ‘mijn jongere broer drumt, laten we hem proberen.’ Ik wilde eigenlijk niet met mijn broertje in de band, maar hij bleek irritant goed te zijn.”

In Athene is een aparte muziekscene. Er zijn veel DIY (Do It Yourself) gigs. Er zijn heel wat punkvenues uit de jaren ‘80, maar ook kraakgelegenheden waar zelf optredens worden georganiseerd. Het is makkelijk om veel te spelen als je start. Ook als je jong bent. Giannis: “Als je start gaat het al snel goed, maar op den duur raak je een plafond. Vanaf daar is het heel lastig om bij de volgende stap te komen.” Volgens de bandleden is er in Den Haag geen grote DIY scene voor rock en indie, maar kan je wel makkelijker op de wat grotere podia komen en zijn er meer groeimogelijkheden. Een ander groot verschil is dat de bands in Athene op slechte apparatuur spelen. Giannis: “Veel venues hebben half kapotte amps op bierkratten staan. We leerden hoe we daar mee om moesten gaan. In Den Haag lijkt iedereen grote pedalboards en goede apparatuur te hebben. Ook zijn de optredens meer georganiseerd.”

De muziekscene in Athene met de DIY cultuur heeft de band gevormd. James refereert aan de bassist van Joy Division: “De baslijnen waren vaak wat hoger, maar dat kwam omdat hij door de slechte apparatuur de lage tonen niet kon horen. Veel rockmuziek is gevormd door het gevecht met apparatuur.” Zo ging het dus ook bij Quaich.

© Amaryllis Zahariadou

Bandnaam

Een Quaich is een Schotse beker met twee oren die wordt gebruikt om samen te drinken op de onderlinge band, de vriendschap en het leven.
James: "Onze moeder komt uit Schotland. We zijn opgegroeid als verwarde Schotten en verwarde Grieken. We hadden een Quaich in huis. Mijn vader wilde ons helpen met het vinden van een bandnaam, we vonden het een cool woord. Wat ik weet over de Quaich is dat ze op een bepaalde manier zijn gemaakt waardoor ze omvallen als je ze niet vasthoudt met beide handen. Het is ook een teken van het openen van je handen, eerlijkheid en openheid in plaats van je verstoppen. Maar ik vond het vooral leuk om iedereen gek te maken met de moeilijke naam."

Banddynamiek

Giannis: "Met deze twee broers kan al een kleine ruzie ontstaan over wat het volgende akkoord zal zijn of welke beat. 'Ik plaste in jouw bed toen ik twee jaar oud was'. In de muzikale ruzie kan je je opeens in een situatie bevinden die 20 jaar geleden gebeurde."
James: "Mijn broer en ik waren niet altijd even makkelijk, dat weet ik. Giannis is als politieke filosofie student gewend om argumenten op te bouwen. Giannis kan dan zeggen: 'Ik snap wat je bedoelt over de cornflakes maar gebaseerd op het feit…' Zo komt het op een heel ander niveau. Giannis komt soms op een te abstract niveau dat Alex en ik het niet meer snappen."
Giannis: "Ik ben de afleiding van de ruzie. Dat is mijn strategie."

Den Haag

Het idee om weer samen te komen en muziek te spelen was er al een tijd. Den Haag bleek de plek waar dit gebeurde. Alle drie trokken ze naar Den Haag om verschillende redenen. James verhuisde naar de hofstad om hedendaagse composities te studeren aan het Koninklijke Conservatorium, Alex om visual arts te studeren aan de Royal Academy of Art en Giannis, met zijn achtergrond in politieke filosofie, kon hier aan de slag bij een NGO.

De band repeteert in het antikraak atelier van Alex. Er is geen geluidsinstallatie of goede isolatie. Met de buren maakten ze goede afspraken over wanneer ze precies mogen spelen. De strakke tijden zijn een aparte manier van werken. James: “We moesten heel gefocust aan het werk gaan, we hadden geen uren om dingen uit te proberen.” Het werk dat de muzikanten niet in de oefenruimte hoeven te doen proberen ze goed voor te bereiden. De band neemt alle oefensessies op en spendeert veel tijd aan het terugluisteren en analyseren. Zo kunnen ze de volgende keer kleine dingen veranderen en de dingen die niet soepel verliepen alleen thuis oefenen. James: “Dit is ook hoe veel klassieke muzikanten waar ik mee werk het doen. Als je een orkest bij elkaar brengt, dan is dat van deze tijd tot deze tijd. ‘Ik ben ziek, ik kan niet, ik heb geen zin’ bestaat niet. Ik moest af en toe wel wat hard zijn, van het is tijd, we gaan nu repeteren.”

De klassieke opleiding van James heeft invloed gehad op het proces van de band. James: “Ik voelde me altijd een beetje fake in de klassieke muziek. Mijn educatie komt uit bands waarbij je muziek schrijft in een ruimte. Dat heeft mij in de klassieke composities geleerd om sommige delen meer open te houden. Maar andersom brengt de klassieke muziek ook wat in Quaich.” Een klassiek ensemble telt bijna nooit af om te beginnen, ze leren om subtiele tekens te geven om direct te starten. Dit soort dingen probeert James aan de band toe te voegen om het meer direct te maken. Als voorbeeld: het nummer I Don’t Need To Know. James: “In plaats van 1, 2, 3, 4 go, doet Alex drie tikken en in ons hoofd doen we dan nog drie tikken en dan starten we. Zo spelen we met de conventies.”

© Soley Sigurjonsdottir
© Giannis Moschos

De studio

En nu we er toch zijn

De band groeide op met de indie en rock sound van de nineties en begin 2000, waaronder The Pixies, Pearl Jam, Sonic Youth en de wat minder bekende Amerikaanse band Ativin. De rauwe energie met een fijngevoelige sound spreekt ze hierin aan. Dit heeft de band ook geprobeerd terug te laten komen in EP And Now That We Are Here. Giannis: “We hebben de EP in één dag opgenomen in de studio. Van tevoren hebben we veel tijd besteed aan welke sound we graag wilden. We wisten dat we precies een dag hadden en elke track in twee of drie takes klaar moest zijn. Het was een lange dag, maar we waren super blij dat we in één dag het materiaal dat was uitgewerkt in een jaar eruit kregen. It was a fun ride!”

De muziek is ook geschreven om het op te nemen in live takes. Er zijn veel tekens die de heren elkaar tussendoor geven. James: “Dit zou verloren gaan als we het spoor voor spoor opnemen. Ook heeft het wel te maken met hoe Alex en ik muziek hebben leren maken. Alex is een zeer competente drummer. Net als bij Ginger Baker is er niet alleen maar een groove, hij speelt er veel omheen. Om dat te kunnen volgen moet je wel in dezelfde ruimte zijn als Alex.” Het echte improviseren gebeurde alleen binnen bepaalde afgesproken stukken. Maar aangezien de band vaak veel veranderde tijdens het schrijven was het een ervaring om te ontdekken wat er die dag precies uit ging komen.

De band heeft gewerkt met de apparatuur die ze hadden. Giannis heeft een 60s bas, waarop sommige noten niet in tune zijn. Giannis: “Ik heb een gitaarachtergrond waardoor ik probeer te balanceren tussen de melodie en het ritme. Het is mijn instinct om meer de hogere dingen te spelen. Zo werkte ik om die valse noten heen.” De versterker van James heeft soms een zoem, waardoor je moet spelen met de volumes om de zoem te voorkomen. De tijdsdruk heeft er wel voor gezorgd dat alles op orde en onder controle was voordat ze de studio ingingen.

Een van de dingen die niet op orde is is de bandfoto. Als we ter afsluiting vragen of we er daar een van mogen, is dit een moeilijke vraag. James: “Bandfoto’s is een van de dingen die we eigenlijk missen als band. We spenderen te veel tijd aan muziek en rennen van werk naar de oefenruimte. In Griekenland luisterden we veel naar muziek zonder foto’s. We houden eigenlijk wel van dit mysterie.”

© Giannis Moschos

De EP cover is gefotografeerd door Giannis Moschos bij de tentoonstelling "Taisuke Koyama + Takashi Kawashima: POST BODY / NATURE" bij LhGWR in 2017

De EP is uitgebracht via Polyscope

Nu we toch even de aandacht hebben:

De redactie van 3voor12 Den Haag – hét online platform voor muziek uit Den Haag – breidt uit en is op zoek naar nieuw talent. Er is plek voor o.a (aspirant) journalisten, fotografen, interviewers, social media-redacteuren, planners, coördinatoren, filmers, radiomakers. Kortom: iedereen die vrijwillig een media-steentje bij wil dragen aan de Haagse muziekscene is welkom.

De eerste stappen van je (muziek-)journalistieke carrière zetten? Ervaring opdoen tijdens je studie? Altijd al willen schrijven voor een publiek? Op zoek naar een nieuwe uitdaging of hobby? Gewoon interesse? Stuur een mailtje naar info@3voor12denhaag.nl of kijk voor meer informatie op deze pagina.