The Mighty Breaks maken al een tijdje deel uit van het Haagse muzieklandschap. Met hun fuzzy garagepop wisten ze een contract bij Mink Records in de wacht te slepen, kwam er een shitload aan singles langs, was er al een EP en is 'You Can Take Me', het duet met EUT's Megan de Klerk, een van de spannendste Haagse songs van 2019. Toch hebben wij van 3voor12 Den Haag nog nooit met deze gasten rond de tafel gezeten voor een interview. Nu hun eerste langspeler, genaamd: 'Master Club' 6 september uitkomt, vonden wij dat een mooi moment voor een eerste interview.

"Er zat een heel lange aanloop naar deze plaat.", vertelt bassist/zanger (ieder bandlid zingt) Joris Zuiddam ons. Voor café De Paas zitten wij met Zuiddam, drummer Olivier Schiphorst en gitarist Thomas Foster. "We wilden steeds verder doorontwikkelen. We schaafden constant bij, dingen die beter konden, toevoegingen die tof waren. Zodoende krijg je een heel lange periode van de eerste single tot de plaat." Thomas vertelt ons dat de band lang heeft gespeeld zonder echt een duidelijke richting te hebben. "We hadden nooit een plan waarheen te gaan, totdat we in 2016 op Sniester speelden. Toen bedachten we dat het een goed idee was om te gaan werken aan een EP, en na die EP vonden we het tijd voor het album."

Uiteindelijk heeft het bijna anderhalf jaar geduurd tussen de eerste single 'Faking Chasing' en de release van het album. "We namen de nummers op verschillende plekken op en ook huurden we de studio's om de zoveel tijd. Het kost namelijk best veel geld.", aldus Olivier. "We hebben eerst bij Tijmen en Bas van Wageningen opgenomen in de Basement Studio. Daarna hebben we bij Michiel Mutsaerts in MOOOF opgenomen. Tot slot hebben we met Tijmen en Domenico Mangione ook dingen in The Womb Studio's opgenomen." De verschillende locaties en manieren van opnemen (van live met enkel wat gitaaroverdubs, tot klassiek stapelen van drums met bas en tot slot gitaar) hebben de songs goed gedaan volgens de jongens. "Op die manier konden we veel beter zien wat er wel en niet werkte en welke songs we op welke manier het beste konden uitbrengen.", vertelt Joris.

© Nosh Neneh

"Tot Sniester 2016 hadden we geen idee waar we heen wilden."

Thomas Foster

©

Vijf zangers, nul frontmannen

De dynamiek wat betreft het schrijven en zingen van nummers is bij The Mighty Breaks iets anders dan bij andere bands. Vijf bandleden die ieder zingen en de songs schrijven. Echter heeft elk bandlid zijn eigen manier van schrijven. "Joris levert meestal de meest complete demo's. Neem bijvoorbeeld 'Supervision' die heeft Joris in zijn geheel in Garage Band opgenomen en met ons gedeeld. Voor elk instrument lag de basis er al.", vertelt Olivier. Joris grinnikt: "Ja, dat is tevens het oudste nummer op de plaat. Ik weet nog precies dat ik dat schreef met kerst, twee jaar geleden. Ik was bij mijn ouders thuis en was op de iPad aan het schrijven. Toen iedereen naar bed was wilde ik nog de vocalen inzingen maar ik kon niet teveel herrie meer maken. Ik heb het fluisterend ingezongen en dat is uiteindelijk ook de manier geworden hoe ik het op de plaat zing."

"We spelen zo lang samen, en we doen het uiteindelijk toch met zijn allen." vertelt Thomas als we vragen naar hoe er voorkomen wordt dat de nummers, juist door de verschillende schrijvers en schrijfstijlen, totaal uit elkaar komen te liggen. "Soms kom je met een gehele songstructuur aanzetten, maar dan heeft Thomas bijvoorbeeld een heel andere kijk op de sound die er bij komt kijken. Zo blijft het heel eigen.", vertelt Joris. "Thomas is van de fuzzy gitaren, ikzelf zing heel zacht en lief, Bart (Van der Elst, andere gitarist, red.) komt met briljante gitaarlijntjes, en zo krijg je een hele synthese van eigenschappen die een song maken." In de pubertijd keek de band veel naar acts als The Black Lips, een groep die er ongeveer dezelfde workflow op nahoudt als The Mighty Breaks. "Ook Twin Peaks liet ons inzien dat je niet één frontman hoeft te hebben, maar gewoon iedereen zijn eigen songs kan laten zingen. We zijn ook een beetje een anti-frontmanband geworden. Ik vind het niet zo tof als één iemand de aandacht krijgt.", vertelt Thomas. Joris vult aan: "We zijn ook allemaal niet de Nederlandse Mick Jagger, of een Justin van The Stangs, die zo charismatisch zijn dat zij een vraag-antwoord spelletje met het publiek kunnen doen."

Of de heren weleens jaloers worden op het materiaal dat een ander bandlid geschreven heeft? "Zeker, heel vaak.", mompelt de band in koor. Joris: "Het nummer dat Olivier zingt op plaat, dat had ik zó graag willen schrijven en zingen." "Dat geldt ook de andere kant op.", vult Olivier aan. Maar echt tot nijd leidt het zelden. "We hebben allemaal niet zo'n groot ego, vooralsnog zijn we nog gewoon vrienden.", aldus Olivier.

© Nosh Neneh

Master Club

De plaat gaat Master Club heten. "Die naam komt voort uit een tour die we door Italië deden. We belandden toen in Teramo waar we op zouden treden in The Master Club.", begint Olivier als we vragen waar de naam vandaan komt. "Toen we daar aankwamen waren er alleen nog maar oude mensen, er stonden pouletafels en er werden constant pitchers bier verkocht en stukken pizza uitgedeeld. We hadden echt iets van 'Waar zijn we nu weer beland?' Het leek wel een kroeg uit een film van Tarantino.", vertelt Joris. "We dachten dat het niet heel bijzonder zou worden maar uiteindelijk was het echt heel tof. De oude mannetjes werden plotseling vervangen door hippe lui en de show werd echt heel leuk." Toen de show achteraf een groot succes bleek, namen de jongens zich voor de plaat te noemen naar deze tent.

Deze vibe gaat de band proberen te genereren in The Grey Space op vrijdag 6 september. "The Grey Space is eigenlijk de enige locatie die zich echt leent voor dit concept. De locatie in Italië was ook ergens ondergronds waar je eerst drie trappen voor naar beneden moest. Dan moet het wel in The Grey Space." Thomas vertelt ons verder over de show in Italië. "We hadden ook twee voorprogramma's van dezelfde guy. De eerste show had hij een snorkelmasker op en deed hij Italiaanse liedjes met een gitaar, daarna had hij een drummer en speelde hij, onder een andere naam, veel hardere dingen." Het voorprogramma voor de LP-release bestaat uit Tousch, Steve French en Bull. Deze acts zijn niet volgens de band niet geselecteerd op basis van raakvlakken met de snorkelmuzikant maar gewoon omdat ze hen erbij wilden hebben. "Die bands hebben wij gekozen omdat we het goede acts, en gezellige mensen vinden. Dat is ook wat waard. Daarnaast doen ze allemaal, net als wijzelf, hun eigen ding. Dus wat dat betreft sluit het ook mooi aan." sluit Olivier af. "Uiteindelijk moeten de mensen vrijdag gewoon komen kijken, het gaat echt heel leuk worden!"

© Nosh Neneh