Geruime tijd hoorden we niks van Every Kid Knows, en toen was daar plots een album. Negen liedjes, zonder poespas aangekondigd, het was er gewoon. Zit daar een filosofische gedachte achter? “Nee, ik heb gewoon een hekel aan social media, ik wil er echt geen deel van uitmaken,” vertelt Dylan fel. “Het slokt zoveel tijd op, tijd die je anders in muziek maken kunt steken. Jonge bands moeten tegenwoordig niet alleen goede muziek maken, ze moeten ook goed zijn in social media anders maken ze het gewoon niet. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het internet fantastisch, er staan zoveel rare, coole dingen op. Alles is er. Maar het kan me niet schelen hoeveel likes het heeft. Nu moet je weet ik veel hoe veel views op YouTube hebben om een succes te zijn. Ik begrijp het ook wel want zonder social media is het echt bijna onmogelijk om je muziek te delen. Maar fuck it, Thom Yorke had ook geen Twitteraccount! Hetzelfde geldt voor Oasis, bij de eerste gig waren er misschien tien mensen maar dat boeide niet, ze waren gewoon goed omdat hun muziek goed was.”
Hij vervolgt: “Kijk, vroeger had rockmuziek echt een doel; het wilde aan jongeren vertellen om te dansen, lol te hebben, lief te hebben. Het is een beetje een cliché, maar toen Nirvana bekend werd was dat echt iets totaal nieuws, iedereen werd helemaal gek. Nu is dat niet meer zo, alles is al een keer gedaan. Je zal er met je optreden in het Paardcafé nooit zo tof uitzien als Jimi Hendrix in die tijd. Muziek heeft z’n doel een beetje verloren, mensen maken losse nummers waarmee ze makkelijk hopen te scoren. Dat is zonde. Daarom wil ik bij mijn volgende project hele moeilijke muziek maken. Gewoon om te kijken wat eruit komt.”