Geen headbangende fans of moshpits, nee vanavond is de kleine zaal in het Paard gevuld met stoelen want voor het optreden van Poppy Ackroyd zijn alleen aandacht en stilte een vereiste.

De avond wordt georganiseerd door Fluister en uiteraard staan er dan ook lul-niet-lolly’s op de bar in de foyer. De naam van de organisator doet hopen dat deze lolly’s niet nodig zijn en dat het publiek de bedoeling van de avond wel snapt zodra de spandoeken van het initiatief waargenomen worden.

Aan de Duitse Alex Stolze om de avond te starten. Met een viool en een loopstation kan de man bijzondere stukken maken. Vanavond wordt hij vergezeld door Matt Osborn die met piano en een elektronische ukelele de muziek aanvult. Alex Stolze laat zien dat een viool op meerdere manieren muziek kan maken. Hij verruilt de strijkstok voor zijn stem om de viool als microfoon te gebruiken en tokkelt op de viool. Bij ‘Serve All Loss’ komen er synthesizers tevoorschijn en ontstaat er een beat waarbij er zelfs stiekem wat bewogen wordt in het publiek. Met ‘Berlin’ verrast de man weer. Wat begint als spoken word met muziek, eindigt wederom in een dansbaar nummer. Alex Stolze zorgt voor verschillende genres in een set waardoor het boeit en de lul niet lolly’s vooralsnog niet uitgedeeld hoeven worden.

© Anne Halve

Alex Stolze

© Anne Halve

Na een korte pauze komt Poppy Ackroyd het podium op. “You are not here to hear me talk so I’ll just play my music”, dat gezegd hebbende, begint ze haar set met ‘Resolve’. Terwijl ze haar pianospel ten gehore brengt, wordt haar muziek vergezeld door visuals. Haar pianospel klinkt complex maar ze speelt het moeiteloos. Het klassieke pianogeluid zorgt voor een betoverend begin en ze neemt je meteen mee op haar muzikale reis. Ze geeft haar nummers een nieuwe dimensie door te spelen met versterkende samples. Deze dimensie zorgt er zomaar voor dat nummers 10 minuten duren, maar verveelt dat? Geen seconde.

Voordat ze begint met het nummer ‘Feathers’, wil ze nog wel even toelichten dat tijdens dit nummer haar favoriete visual getoond zal worden. De beelden zijn gemaakt door een vriend van de Britse en bestaan uit veren die ze zelf heeft verzameld gedurende haar reizen. Terwijl de veren op serene wijze de revue passeren op het scherm is de combinatie met de muziek innemend. Je voelt je even vederlicht en zorgen lijken niet te bestaan.  
 

Het nummer ‘Rain’ gaat over een vriendin van Poppy, die door de stromende regen van Schotland naar Wales reed om de man van haar dromen te vertellen dat ze van hem hield. Het einde van dit verhaal mogen we zelf invullen maar er zit een spanning in het nummer die doet vermoeden dat dit verhaal niet tot een happy end leidde. 

Twee jaar geleden stond Poppy Ackroyd ook al in Den Haag tijdens Rewire. Daar had ze indruk gemaakt want voor een aantal van de toeschouwers was dit dan ook niet de eerste keer dat ze haar zien optreden. De Britse oogt verlegen en de visuals lijken dan ook een decoy. Ze is niet iemand die de volle spotlight op zich wil. Laat de muziek maar voor mij spreken lijkt ze hiermee te willen zeggen, en die muziek? Die liegt niet. 
 

© Anne Halve

Poppy Ackroyd

© Anne Halve

“Thank you for coming out on such a rainy evening. I would have stayed at home and have gotten cosy.” geeft Poppy eerlijk toe. Maar als we thuis waren gebleven hadden we het onkenbare talent van Ms. Ackroyd moeten missen, en daar trotseer je wel de regen voor. 

Veel van haar nummers zijn opgebouwd met enkel de viool en piano als basis. Behalve ‘Timeless’, dit nummer bevat een beat gemaakt van een oude klok. Timeless is ook exact hoe de set het best te beschrijven is. Poppy Ackroyd hypnotiseert met haar muziek en voor je het weet sta je ineens weer buiten in die regen. Waar we tijdens deze betoverende en soms hypnotiserende set allemaal naar toe zijn gereisd, dat is voor elke toeschouwer weer anders.