Mondriaan Jazz 2018: In dialoog

Laten we eerlijk zijn, de derde show in het Paard met Binkbeats met Lars Horntveth en Niels Broos komt niet goed uit de verf. Het is onduidelijk wie de leiding neemt. Er is een breed arsenaal aan instrumenten meegenomen, maar slechts een klein deel wordt benut. Het is als een spacetrip door luilekkerland. Echt pakken doet het niet. Slecht is het zeker niet, alhoewel het tegen het einde van de opvoering wat simpel overkomt. Binkbeats probeert af en toe de boel wat op te voeren, maar echt knallen doet het niet.

Cory Wong is een buitenbeentje op het festival. En dat is zowel muzikaal als in de uitvoering. Funkgitarist Cory grapt over een jazzcruise met Dave Koz en de muziek als sport. “Vanavond spelen we op een moment vast wel iets van jazz.” Terwijl Cory dit zegt bespeelt hij typische jazzovergangen alsof hij wil zeggen: “zo dan hebben we dat ook weer gehad”. Als een Olympiaan babbelt hij songs aan elkaar en zijn rake grappen een aanleiding voor een serieuze groove. Het is topsport, letterlijk, omdat de bandleden allemaal een basketballtenue aan hebben met daarop Wong’s alsof het een officieel team betreft. Daarnaast is kijken naar de supersnelle show een oefening op zich. Bassist Ryan Butler en Petar Janjic volgen hem zonder problemen op. Ook is er een blazerssectie present van het Haags Koninklijk Conservatorium. Tel daarbij de suffe achtergrondclips op en je hebt een show om niet te vergeten. Één van de hoogtepunten: aangezien drummer Petar uit Kroatië komt, leek het een goed idee om het publiek de maatsoort van de traditionele folkmuziek uit te laten tellen (25/8). Ondertussen licht funkmaestro Wong in een rap tempo toe welke maatsoorten andere landen hebben. Dat uittellen verzandt in een jamsessie van bizar niveau, op een gegeven moment lijkt het alsof de drums van Petar uit elkaar spatten. Spectaculair.

Het mag duidelijk zijn dat de jazzmuzikanten van hiphop afweten (en andersom). Zo heeft Ambrose Akinmusire, die eerder vanavond in het Koorenhuis stond, een link met Kendrick Lamar, zagen we Niels Broos in een Madvillain t-shirt en werd er tijdens de Chicago talk met Ashley Kahn gerefereerd naar Quasimoto. Dat verband was vanavond voelbaar, maar werd niet onderstreept. Tot de laatste show in het Paard als Soweto Kinch nietsvermoedend een paar bars dropt, als deel van de Universal Beings show van Makaya McCraven. De laatste supergroep van vanavond. Later deze maand komt de plaat uit en daar draait de show vanavond ook om. Zo horen we onder andere ‘Black Lion’. Makaya is de enige supergroep vanavond die een band heeft samengesteld met muzikanten waarmee hij eerder platen maakte. En dat is te zien: de onfeilbare drumpatronen worden zonder blikken of blozen opgepakt door gitarist Jeff Parker of bassist Junius Paul. Junius speelt zo goed dat Makaya uit verbazing even wegloopt. De manier van improviseren noemt Makaya communiceren. Praten door middel van muziek. Die opvatting is duidelijk merkbaar in het optreden, de muzikanten kijken elkaar aan en geven fysieke hints om elkaar op de hoogte stellen. Kortom een spetterend slotoptreden.