Jazz is alomtegenwoordig, het genre komt steeds meer naar de voorgrond. Zo boekte Lowlands bijvoorbeeld dit jaar Sons of Kemet. Dan is er nog de onlangs verschenen verzamelaar van een broeierige London jazzscene ‘We Out Here’ met onder andere Joe Armon-Jones en Nubya Garcia. En wat hebben die acts nog meer met elkaar gemeen? Het lijdend voorwerp van dit artikel: Moses Boyd. Op Crossing Border als Moses Boyd Exodus. Wij spraken met de jazzdrummer over fascinaties, zijn jeugd en natuurlijk de muziek.

Wanneer de telefoon opgenomen wordt horen we de rustige stem van Moses Boyd. Merkwaardig, want na een korte introductie vraagt hij: “zou ik zo terug kunnen bellen, ik ben net aangekomen bij mijn hotel (in Wales) en moet nog even inchecken”. Nog voordat het interview van start is gegaan is het duidelijk dat de drummer kan multitasken als geen ander.

 “Muziek is alles wat ik had,” zegt de drummer eerder. Hoe moeten we dat opvatten? “Ik kom niet uit een rijke familie, ik was één van zes in de familie. Mijn buurt was niet al te best en mijn schoolsysteem was ook niet alles. Heel mijn leven heb ik alles gedeeld, dat is nog steeds zo. Van alles; kleding en voedsel. Dus ja, muziek is alles wat ik had. Dat betekent dat er geen spaarpot was om op terug te vallen. Gelukkig, ben ik een iemand die mooie kansen goed kan aanvoelen”. Met die opmerking refereert Boyd naar de keuze om drumlessen te gaan volgen.

“Mijn drumleraar op de middelbare school kwam aanzetten met allerlei jazzplaten. Hij liet het me horen of beter gezegd; hij forceerde me om hiernaar te luisteren. Ik wist (toen al) dat hij een sound had die compleet anders was dan welke drummer dan ook. Toentertijd begreep ik het niet helemaal, maar ik kon het wel waarderen. Het besef hoeveel invloed mijn leraar had kwam pas later. Wat bleek nou, mijn leraar speelde vroeger met Ella Fitzgerald en Barbara Streisand. Zijn carrière was tot een einde gekomen en gaf les op uitgerekend mijn school.” Boyd gaat verder: “Door zijn ervaring had hij een wildgroei aan informatie die ik kon absorberen. Er was altijd wel een cd of cassette die ik kon beluisteren. Door hem ben ik onder andere gaan luisteren naar Tony Williams en Buddy Rich. Youtube was in die tijd pas in zijn prille begin, dus er was nog helemaal geen sprake van online lessen.” Datzelfde geldt voor vrije toegankelijkheid van muziek.” Ik spaarde constant zodat ik alles van Miles David kon kopen wat ik tegenkwam. Alleen maar omdat ik bekend was met zijn materiaal.”

Moses Boyd

2014 Young Jazz Musician of the Year
2015 MOBO award voor beste jazzact
2015 Binker and Moses - Dem Ones
2016 Winnaar van de 'John Peel Play More Jazz' award
2016 Studeerde af op Trinity Laban als componist en jazzdrummer
2017 Binker and Moses - Journey to the Mountain of Forever
2017 Moses Boyd verschijnt op We Out Here
2018 Binker and Moses - Alive in the East?
2018 Moses Boyd - Displaced Diaspora

Tekst loopt door onder de foto.

"Het waren mijn eigen ogen die iemand drums zagen spelen."

© Moses Boyd Exodus - photo Aad van Nieuwkerk / http://www.vpro.nl

Grime, jazz en de toekomst

We begrijpen inmiddels waar die fascinatie met jazz vandaan komt, maar hoe zit dat met Dizzee Rascal en grime? Iets wat veel voorkomt in zijn interviews en quotes. “De opkomst van grime is in feite een opsomming van mijn tienerjaren. Het was populair op dat moment, vooral Boy in da Corner (Dizzee Rascals bekendste werk). En ja, natuurlijk probeerde ik ook grime te produceren. Alleen kwam het er altijd als iets anders uit. Het leerproces was interessanter. Hoe moet je mixen, hoe pas ik een multitrack toe. Dat aspect vond ik leuker dan om een producer worden. Mijn muziek is er zeker door beïnvloed, maar ik zou het niet zo noemen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet heb geprobeerd”.

“Ik had niet het gevoel dat ik moest kiezen tussen jazz of grime. Toch denk ik dat de wereld, de maatschappij, podia, promoters en musici niet begrijpen dat dit mogelijk was. Ik groeide op met een gezonde dosis Amerikaanse hiphop en Britse garage. Hiermee kwam ik in aanraking door naar een piratenzender te luisteren. Tegelijkertijd waardeerde ik Duke Ellington, Wayne Shorter en Miles Davis. Ik was vijftien jaar oud en ik had het over Duke Ellington. Dat werd wel een beetje vreemd gevonden in mijn gemeenschap.”

Ook was Moses Boyd deel van Tomorrow’s Warriors, een organisatie opgericht door jazzbassist Gary Crosby. “Het is nu een goed doel dat voornamelijk zwarte muzikanten de kans geeft om muziek te maken. De focus ligt bij jazzmuziek. Ik ben daar geen actief deel meer van. Echter, ik heb wel jonge gasten in mijn band, zoals mijn trompetspeler die nog maar achttien is. Zo geef ik het stokje weer door.”

Een ander veelgenoemde invloed van Moses Boyd is Tony Allen. Hoe past die kenmerkende stijl van precies tussen de voorliefde voor jazz en grime? “Ik denk dat het juist heel goed past; calypso, reggae en hiphop”. Tony Allen was iemand waar Moses Boyd zich mee kan identificeren als drummer. Dat wordt duidelijk in zijn woorden: “De manier waarop hij zijn drums stemde en de patronen die hij speelt. Het is geen opschepper, het gaat hem om de groove. Ik ben zelf ook geen technische drummer, het gaat mij om het patroon.” Ondertussen zijn de twee bekend met elkaar geworden en hebben ze elkaar op meerdere momenten ontmoet. Zoals tijdens de workshop voor boiler room.

"Ik was vijftien jaar oud en ik had het over Duke Ellington."

Tekst loopt door onder de masterclass.

Misplaatst

De invloeden van het net uitgebrachte album (Displaced Diaspora) zijn uiteenlopend, maar zijn weer terug te brengen op het woord diaspora. “De bata drums, jazz, hiphop, grime alsook de productie van het album. Tijdens het maken luisterde ik vooral veel naar Madlib, Burial en Flying Lotus. Letterlijk vertaalt de naam zich naar de diaspora die gaande is in London. Zelf ben ik van de tweede generatie, dus ik ben ermee opgegroeid. Toch is mijn beeld ervan verstoord, vandaar dat ik het misplaatst noem. Mijn idee verschilt enorm met degene die daadwerkelijk opgroeide in Jamaica. Het album draait om wat die opvatting voor mij betekent in vergelijking met toen ik als vijftienjarige muziek begon met muziek op te nemen.”

“De plaat is in essentie ook een soundtrack van mijn tijd in London. Het album start rond het spitsuur, (‘Rush Hour/Elegua’) als ik wakker word en het eindigt als ik weer naar huis terugkeer. Dan heb je nog de mengelmoes van culturen en invloeden in London, wat is het om mij te zijn en welke rol speelt mijn genetisch opmaak (Jamaicaans). Hoe die culturen zich ontwikkeld hebben over heel de wereld. Dat komt tezamen in London. Ik heb geprobeerd om dat gevoel muzikaal in te lijsten.”

In de jaren dat Moses Boyd actief is staat er altijd Exodus achter de naam bij live optreden. Wat zegt het deel Exodus precies? “De reis in geluid, net als hoe de Israëlieten er veertig jaar over deden om door de woestijn te komen (Exodus, oude testament).” Het kan betekenen mij, een bassist en een Hammond orgel. Of een tubaspeler en tien blaasinstrumenten. De rode draad is mijn reis en mijn muziek. Hopelijk zal je deze ervaren en de progressie die ik maak. Het is moeilijk om iets te labelen, als ik het bijvoorbeeld enkel Moses Boyd kwintet had genoemd dan had ik elke keer mijn naam moeten veranderen. Ik ben altijd in verandering en heb constant andere interesses. Deze benaming maakt me vrij, ik ben hetzelfde in de studio als op het podium. Het is vaag genoeg om er niet aan vast te zitten.”

"Het is vaag genoeg om er niet aan vast te zitten.”

Tekst loopt door onder de Spotify playlist.

Authenticiteit

Over de rol van moderne internetcultuur op jazz kon Moses het volgende kwijt: "Instagram, Youtube en Soundcloud hebben de manier veranderd waarmee mensen muziek consumeren. Daarmee ook jazzmuziek, want zij (laten we zeggen een Marcus Gilmore of Robert Glasper) breken spontaan die mythe af van de rokerige jazzclub of de zwartwit foto van iemand in een net pak. Daar wordt jazz nog steeds op afgerekend. Men kan zich identificeren met authenticiteit. Als je nu naar een jazzoptreden gaat dan is het authentiek. Niet iemand die zich verstopt achter een laptop."

Wij zullen Moses Boyd vrijdag 2 november op het Crossing Border festival zien. De Londenaar is positief over de komst: “Nederland is één van mijn favoriete plekken om naar terug te komen. Het voelt alsof ik er eerder dit jaar ook ben geweest. Als het gaat om literatuur, ben ik meer van de feiten. Fictie is niet echt mijn ding. Veel van mijn fascinatie komt voort uit de vragen hoe en waarom. Hoe kwamen Wayne Shorter, Einstein en Tina Turner tot stand? Wat dreef ze?”

"Veel van mijn fascinatie komt voort uit de vragen hoe en waarom."

Crossing Border vindt van 29 oktober tot 4 november plaats rondom het Spui. Onder andere St. Paul and the Broken Bones, Fantastic Negrito en Moses Boyd treden op. Kaarten zijn hier beschikbaar.

Check hieronder onze eigen Crossing Border Spotify-playlist!