Al vanaf de eerste tonen van Pharaoh, opener van de debuut-ep van Honey Harper, kruipt de melancholieke country onder je huid. Honey Harper is het pseudoniem van de Amerikaanse, maar inmiddels in Londen woonachtige, William Fussell. Voor Fussell hoef je niet in Nashville te wonen om country te maken, wat meteen de naam van de ep verklaart: Universal Country. Met de weemoedige klank van de pedal steel, de tokkel van de akoestische gitaar en de zang van Fussell waar zoveel verdriet en eenzaamheid in klinkt, zal Honey Harper op de vrijdag van Crossing Border de zaal sprakeloos achterlaten.

We spreken Fussell terwijl hij met zijn band op weg is naar een optreden ergens in Engeland. Honey Harper is niet zijn eerste project. Een paar jaar geleden was hij frontman van een synth-pop formatie genaamd Mood Rings. In 2017 bracht hij onder de naam Promise Keeper een cassette met soft-pop nummers uit. Hoe past Honey Harper in dit rijtje? “Ik denk het het een evolutie is. Het was in ieder geval geen vooropgezet plan. Ik was nog jong toen ik Mood Rings deed. Een paar jaar later deed ik Promise Keeper en nu ben ik hier. Honey Harper voelt op dit moment het meest logisch, het voelt eerlijk en puur.”

Dat Fussell country zou gaan spelen, zat er eigenlijk al zijn hele leven aan te komen. “Ik luister al van jongs af aan naar country. Mijn vader luisterde ernaar, bijvoorbeeld in de auto, en ik dus ook. Wat grappig is, is dat het voelt alsof ik meer countrynummers ken dan van ieder ander genre. Dat is een gevolg van opgroeien in het zuiden van de Verenigde Staten.”

©

Tekst loopt door onder de Spotify player.

Universal Country

Inmiddels woont Fussell in Londen, niet bepaald het epicentrum van de mondiale countryscene. “Dat is wat ik er leuk aan vind,” vertelt hij. “Een hoop van Honey Harper gaat over proberen om countrymuziek minder geografisch te maken, minder gebaseerd op een bepaalde cultuur of locatie. Het gaat meer over een gevoel en een bepaalde sound. Muziek is universeel, daarom heet de ep Universal Country. Het is ook een poging om de definitie van country te verbreden.”

Over de vraag wat country voor hem betekent, moet Fussell even nadenken. “Er zijn de die hard traditionele countryfans en dan heb je mensen die van moderne popcountry houden, waar ik niet bij hoor. Voor mij is countrymuziek gevoel, net als de meeste muziek. Er zit een hoop pijn in, wat een integraal onderdeel is van het menselijk bestaan.”

©

Cosmic American Music

Begrijpen we het dan goed als we zeggen dat Fussell meer van de traditionele country van Chris Stapleton is dan de ‘bro-country’ (een moderne vorm van country met invloeden van hiphop en hardrock die meestal gaat over vrouwen en drinken) van Florida Georgia Line? “Het is grappig dat je dat zegt, want Chris Stapleton is nog steeds een popartiest. Ik zou graag een popartiest zijn in die zin, maar ik denk dat ik meer beïnvloed ben door de ‘Cosmic American Music’ van Gram Parsons.”

De in 1973 op 26-jarige leeftijd overleden Parsons liet zich niet in een hokje stoppen. Door country, rhythm and blues, soul, folk en rock te mengen, blijft hij tot ver na zijn dood een grote invloed in de moderne country. Met Honey Harper probeert Fussell die traditie voort te zetten. “Ik probeer bijvoorbeeld door verschillende soorten instrumenten te gebruiken een meer ‘cosmic’ geluid te creëren, terwijl Chris Stapleton nog steeds een meer traditionele vorm van country speelt. Ik denk dat dat een wezenlijk verschil tussen ons is. Wat ik wel interessant vind, is dat ik vaak met hem vergeleken word. Ik hoop ooit met hem te spelen.”

Dan moeten we het even hebben over Tolkien. Op de touraankondiging van Honey Harper lezen we namelijk het volgende: “for fans of the tales of J.R.R. Tolkien, Waylon Jennings, water and infinite skies.” Bij de laatste drie kunnen we ons wat voorstellen, maar Tolkien? Fussell moet lachen. “Ik hou van Tolkien en heb een hoop van hem gelezen, ik heb net de Silmarillion uit. In sommige overgangen in onze set hebben we een soort mystieke geluiden gestopt en een paar nummers hebben teksten en soundscapes die beïnvloed zijn door Tolkien. Als je ons live ziet begrijp je het misschien beter. Ik denk dat iemand die geniet van Tolkien, Honey Harper leuk zal vinden.”

©

Vogelgeluiden

Nu we het toch over boeken hebben, vragen we ons in de geest van Crossing Border af of Fussell, naast het werk van Tolkien, graag leest. “Ik ben een lezer en mijn vrouw nog meer. We praten een hoop over verschillende boeken en literatuur. Ik lees van alles, bijvoorbeeld over geschiedenis, laatst nog over het begin van de Sovjet-Unie. Verder lees ik een hoop fantasy en sci-fi. Er is een supermarkt in de buurt van mijn huis die hele oude jaren vijftig achtige sci-fi pulpboeken verkoopt. Daar heb ik er een paar van die ik graag lees.”

Op dit moment heeft Honey Harper één ep uit met vier nummers. Een album bevindt zich in de afrondende fase en zal volgend jaar uitkomen. Op Crossing Border kunnen we daar al het één en ander van verwachten. Op de vraag wat nog meer heeft Fussell een verrassend antwoord. “Ik wil dat wij de Roxy Music van de country zijn. Als je naar ons optreden komt, kun je leuke glam outfits en attitudes verwachten, wat make up en (na enig nadenken) vogelgeluiden.” Wat Fussell echter vooral wil, is mooie muziek maken. “Ik denk dat mensen er heel erg van kunnen genieten als ze het stigma van countrymuziek kunnen loslaten. Er zijn een hoop mensen die zeggen ‘alles behalve country’ of ‘alles behalve hiphop’. Iedereen wil iets haten. Daar zijn we als mensen best goed in. Als ik dat voor country bij een paar mensen kan veranderen, zou dat best cool zijn.”

Crossing Border vindt van 29 oktober tot 4 november plaats rondom het Spui. Onder andere St. Paul and the Broken Bones, Pitou en Fantastic Negrito treden op. Kaarten zijn hier beschikbaar.

Check hieronder onze eigen Crossing Border Spotify-playlist!