Als je de artikelen die al over hem geschreven zijn mag geloven, had Dphrepaulezz niet de meest gemakkelijke jeugd. Als zoon van een streng Islamitische Somalische vader had de artiest een hoop regels om zich aan te houden als kind. Na een periode waarin drugsdealen en kruimeldiefstal de dagelijkse gang van zaken waren, sloop de jonge Xavier de muzieklessen van Berkeley University of Music binnen, ook al was hij daar geen student. "Ik heb nooit begrepen waarom dat zo'n big deal is, haha. Het was een onderdeel van mijn jeugd, ik heb daar piano leren spelen en voor mij was het de normaalste zaak van de wereld", vertelt de zanger. "Ik wilde gewoon leven en het maken van muziek gaf mij dat gevoel. Ik vond het raar dat die muzieklessen enkel voor een specifieke bevolkingsgroep waren. Daarom ben ik daar, zonder ingeschreven te staan, les gaan volgen."
"De meeste muzikale invloeden die ik ervaar, komen uit de delta-blues. Ik probeer de spirit van die stijl altijd in mijn muziek te verweven. Niet door het te kopiëren, maar wel door het in mijn achterhoofd te houden." Fantastic Negrito hangt met ons aan de telefoon, vanaf de andere kant van de Atlantische Oceaan. Wie Please Don't Be Dead opzet, hoort vanaf de eerste noten een duidelijke, hedendaagse blues-sound. Voor de een klinkt het als Jack White, voor de ander heeft het veel meer weg van Howlin' Wolf of zelfs Black Sabbath. "Ik zit niet bij een major en ik probeer ook geen popster te zijn. Op die manier heb ik weinig restricties en heb ik een eindeloze stroom aan inspiratiebronnen waar ik uit kan putten."
"1968 is voor mij een heel belangrijk jaar geweest, muzikaal gezien. Toen kwamen 'Electric Ladyland', 'The White Album' en nog veel meer uit. Ik hou van die muzikale grootheden en ken geen angst om uit hun nalatenschap mijn inspiratie te halen," vertelt de zanger ons. "De geschiedenis en de contextuele lagen van de Amerikaanse maatschappij geven zo veel mogelijkheden om muziek te maken."