Zaterdagavond, tien uur. Crossing Border 2018 loopt ten einde. Er zijn nog een paar acts te gaan, maar traditiegetrouw gaan we even met festivaldirecteur Michel Behre zitten om het festival na te bespreken. Wij waren deze editie kritisch. De donderdag vonden we braaf en tussen de pareltjes op de andere dagen vonden we de nodige acts waar we onze twijfels bij hadden. Maar wat vond Michel ervan?

“Dit was de eerste editie op de nieuwe locatie, rond Theater aan het Spui, en ik ben heel enthousiast”, vertelt Behre. “We zijn op een gegeven moment van de Koninklijke Schouwburg naar het Paard gegaan en toen was ik ook enthousiast, alleen draait Crossing Border om literatuur en muziek. In het afgelopen jaar hebben we besloten om ons iets meer op literatuur te focussen en ik vond dat iets minder werken in het Paard en omgeving.”

Werkte dat hier dan wel? “De balans tussen literatuur en muziek is heel belangrijk. Er moet een intieme sfeer zijn waarin mensen eerst naar een band gaan kijken, om daarna een zaaltje in te lopen om naar een schrijver te luisteren. Dat lukt hier heel goed en daar ben ik heel erg blij mee. Je ziet dan ook dat zowel bij schrijvers als bij misschien wat moeilijkere acts de zalen druk zijn. Dat betekent dat het werkt, dus we gaan hier zeker nog een paar jaar door.”

Indiebandjes

Over die muziek moeten we het toch hebben. We kennen Crossing Border van de indiebandjes en de singer-songwriters. Bij de verhuizing naar het Paard gaf Behre zelfs nog aan dat hij qua muziek meer richting het ter ziele gegane Walk The Line festival wilde. Dit jaar vonden we echter experimentele jazz en andere moeilijke muziek die we eerder op Le Guess Who of Mondriaan Jazz zouden verwachten. Waar komt dat vandaan?

“Ik probeer in de muziek te kijken naar wat actueel, interessant en bijzonder is en in de jazz gebeurt nu heel veel, dus ik vind dat wij dat als Crossing Border moeten laten zien. Ik hou nog steeds van een lekkere gitaarband, maar de muziek moet in balans zijn met de literatuur. Dus je moet muziek kiezen die goed werkt op deze locatie. Met dit soort podia en dit programma vond ik dit beter werken. Dat gezegd hebbende: wat eigenlijk nog mist is een tent waar een paar van die rammelbandjes spelen. Dat is nog een ding dat erbij moet.”

In een van onze recensies schreven we dat Crossing Border met de hippe jazzbandjes op andere festivals ging lijken. Maakt dat Crossing Border niet minder eigen? “Het is ook wat er gebeurt op het moment. De bands die jij meer bij Crossing Border vindt passen, vond ik dit jaar niet langskomen. Als zoiets zich aandoet, boek ik dat gewoon, maar daar zaten dit jaar niet hele gave dingen tussen.”

© Stephan Kaffa

Honey Harper @ Crossing Border 2018

© Maarten Ederveen

Fantastic Negrito @ Crossing Border 2018

“Ik denk dat er nog wel wat gesleuteld gaat worden aan de muziek. Er zijn een aantal acts op dit festival geweest waarvan het beter was geweest als er een indie-act voor in de plaats had gestaan. Het is altijd een gevecht om de goede balans te vinden met muziek. Je wil veel afwisseling, je hebt maar een bepaalde hoeveelheid ruimte, een bepaald soort podia, je moet op de balans letten. Maar ik ga niet de kant op van de experimentele muziek.”

“De literatuur komt toch op de eerste plaats en de muzikale invulling volgt daarop. De combinatie van muziek en literatuur vind ik dit jaar echt goed. En we hadden dit jaar een paar experimenten. In de Nieuwe Kerk hadden we gister die Iraniërs met Rembrandt Frerichs. Dat is typisch iets wat wij nog nooit gedaan hebben en dat zit helemaal vol.”

Donderdag

Dan de donderdag. Wij waren niet overtuigd. “De donderdag was wat rustiger. Ik vond het goed, dus ik ga door met die extra dag, maar ik denk dat er wat tweaks moeten plaatsvinden. Misschien net een andere band of wat eerder stoppen of misschien een headliner ertussen.”

Over headliners gesproken: die was er dit jaar niet. “Dat was bewust. We willen dat mensen voor alles komen en niet alleen voor een act. Daar ben ik heel tevreden over. We zien dat mensen echt overal heen gaan. De literatuur vond ik echt heel goed dit jaar. Met de muziek ga ik nog wat doen, maar de literatuur staat echt als een huis. Een goede mix tussen jong, oud, bekend, onbekend.”

Behre noemt dat niet alle muziek even goed werkte. Kan hij daar een voorbeeld van noemen? “Een voorbeeld is Yonatan Gat, dat paste eigenlijk niet bij ons. Het was meer een kwestie van kijken hoe het gaat, maar ik vond het meer een Le Guess Who band. Heel goed, maar het moet wel passen. Zo zijn er nog een aantal acts waarvan ik zeg: dat ga ik niet meer doen. Nu weet ik dat ook.”

Ondanks de kanttekeningen blijft Behre experimenteren met het programma. “Je blijft proberen. Als je op dezelfde manier blijft programmeren krijg je heel erg een copy-paste gevoel. Soms moet je in het diepe springen om het spannend te houden en dan maak je misschien een paar fouten. Maar daardoor maak je wel die volgende stap en als je dat niet doet dan wordt het allemaal veilig programmeren.”

© Maarten Ederveen

Michel Behre @ Crossing Border 2018

© Rick Kappetein

St. Paul and the Broken Bones @ Crossing Border 2018