Grauzone 2018 Grauzone 2018

Eenmaal aangekomen in het Koorenhuis krijgen wij een déjà vu moment, want Lydia Lunch stond hier vorig jaar ook. De ‘muse’ van Grauzone wordt dit jaar ondersteund door Weasel Walter, die eerder drumt als een man van ambacht dan als muzikant. De expressionistische drumpatronen worden voorzien van samples en passen bij wat Lydia Lunch voordraagt. Walter zoekt op het podium, in het publiek en rondom zijn drumstel naar geluiden. Als een verstrooide professor creëert hij passende geluiden bij de waanzin die Lydia in woorden omzet. Lydia Lunch voert zowel gestoorde als poetische theorieën op. Een voorbeeld: de maatschappij is een ramp en geen mislukking. De combinatie van bizarre spoken word en avant-garde drumwerk heeft een gekmakend effect. De ene helft van de aanwezigen verlaat vertwijfeld de zaal, terwijl de andere helft geboeid blijft luisteren. Achteraf vraag je je toch af: wat is act en wat is waarheid?

Terwijl de laatste klanken van de The Soft Moon nog moeten uitklinken begint Motorama in de kleine zaal. De set van het Russische drietal neigt richting indiepop. De groep speelt minimalistisch, met een klein drumstel, gitarist en bassist. Herkenbare riedeltjes van ‘Wind in Her Hair’ klinken door de halfvolle zaal. Rond 10 uur is The Soft Moon klaar en stroomt de zaal echt vol. Met ‘Heavy Wave’ krijgt het drietal uit Rostov aan de Don de voeten van de vloer. Hoewel het publiek wel de moeite neemt om te bewegen, blijven de Russen stoïcijns staan zoals alleen Russen dat kunnen. Zelfs een “davai, davai, davai” van wat landgenoten in de zaal brengt Motorama niet van hun stuk. De groep zet een leuke set neer die afsteekt tegen de rest van het ietwat donkere programma, maar doet dit met het charisma van een natte dweil.

Maar wat gebeurde er het Paardcafé dan? Voor veel bezoekers was het zoeken naar het Paardcafé. De voordeur was dicht, maar in de loop van de avond wist iedereen de weg via de tussendeur en trap te vinden en was het een fijne plek voor een biertje.

Vroeg op de avond speelt de androgyne Deense groep Dune Messiah rustig en bedeesd wat neo-folk. Donkere muziek met een drumcomputer, veel reverb en een trompet. Het is maar de vraag of Grauzone het dromerige drietal uit Kopenhagen bewust heeft geboekt, of dat de band meekwam met Drab Majesty, met wie de mysterieuze Denen deze hele winter op tour zijn. Ook indiegroep The Myrrors heeft wat met folk, maar komt eerder oubollig over dan fris en vernieuwend. Kortom het gaat het ene oor erin en het andere eruit. 

Je kan kut spelen, je kan ook met je kut spelen. Voor dat laatste koos Aurelie Poppins, frontvrouw van Cocaine Piss tijdens ‘Happiness’ (een lied over masturberen). Met veel geweld, gekrijs en geknal laat het Luikse kwartet het publiek sprakeloos achter. Reacties in de zaal variëren van “dit is raar” tot “wow, facking vet” - lul-niet-lolly’s zijn overbodig.