"Ik ben een soort van technologisch achtergebleven persoon. Dat is ook waarom Boo! nooit samples of sequencers enzo gebruikt," zegt Chris nadat we twintig minuten bezig zijn geweest om een Skype-verbinding werkend te krijgen. "Een reden is dat ik van 'echte' muziek hou die live wordt gemaakt. Alles wat je ziet en hoort, gebeurt op dat moment. Je krijgt geen geluiden die een jaar geleden in een studio zijn gemaakt en met een druk op de knop worden uitgebraakt alsof het live is. Maar de andere reden is dat ik technologie gewoon niet snap. Het maakt me ongemakkelijk. Ik kan goed tuinieren en met dieren omgaan, maar ik ben altijd in gevecht met technologie."
Boo! komt niet uit Den Haag, maar toch voelt het optreden dat ze komende woensdag 7 februari zullen geven in het Musicon als thuiskomen. In de hoogtijdagen, tussen 1997 en 2004, was een appartement aan de Veenendaalkade namelijk de thuisbasis van de band. Ze verbleven er soms maanden achter elkaar. Repeteren deden ze in het Musicon. Boo! hoeft niet meer door te breken, maar de passie is er nog steeds. We spreken zanger Chris Chameleon – die nog van de laatste zonnestralen in thuisland Zuid-Afrika geniet – voordat hij naar regenachtig Nederland afreist.
Het Zuid-Afrikaanse Boo! werd in 1997 opgericht. Na een aantal albums en talloze optredens over de hele wereld hield het trio het in 2004 voor gezien. "Het eerste optreden van Boo! was op 31 oktober 1997 en het laatste op 31 oktober 2004 in Den Bosch, daar zat precies zeven jaar tussen. Wat er gebeurde? In tegenstelling tot de Rolling Stones gingen we na optredens niet naar ons hotel in onze eigen limo’s. We waren constant in elkaars gezelschap en dat levert wel stress op. Ik lieg niet als ik zeg dat het niet makkelijk is voor een avant-garde punk band die de het allemaal zelf doet. We bouwden op die manier een cult-fanbase in zeventien landen maar bereikten nooit de mainstream. Dus op een gegeven moment vonden de andere bandleden dat ze verder moesten en stapten eruit."
©
Hierna lag de band een tijd stil. Chris bouwde aan een solocarrière die hem vooral in Zuid-Afrika grote successen bracht. In 2010 begon het weer te kriebelen. "Ik benaderde onze drummer maar hij was naar Berlijn geëmigreerd, dus dat ging niet." Gelukkig vond Chris een goede vervanger in Riaan van Rensburg. "Riaan is een hele bekende naam in Zuid Afrika, hij verschijnt regelmatig op tv met zijn muziek. Het bijzondere is dat hij een fantastische drummer is, maar zijn echte sterke punt is percussie. Als je op YouTube zoekt op Riaan van Rensburg op Wielie Walie zie je zijn televisiedebuut. Hij was vier jaar oud en speelde drums in een kinderprogramma. Wat bijzonder is, is dat hij er daar precies hetzelfde uitziet als nu. Alleen is hij nu wat hariger en dikker." Het derde bandlid, Ampie Omo sloot zich ook weer aan en Boo! kon weer een paar jaar vooruit. In 2012 bleek het muzikantenbestaan voor Ampie te onzeker en moest hij kiezen voor een leven buiten de muziek. Weer lag Boo! een paar jaar stil.
©
Boo!
Van trio naar duo
Nu is Boo! terug. Nog steeds zonder Ampie, maar weer met Riaan. Chris heeft er vertrouwen in. "Het wordt ons twee op het podium. Ik zeg graag dat we Monki Punk speelden, maar nu zijn we Guerilla Punk. Want we zijn lichter, we knallen en we gaan hard. Het is een uitdaging om wat we eerst met zijn drieen deden met twee mensen te doen. Ik moet nu allemaal melodielijnen en geluiden met mijn stem doen, dus het is een erg fysieke show. Natuurlijk wordt de show ook erg gedreven door de enorme energie en klasse van Riaans drummen. In Zuid-Afrika bleek het te werken en ik ben ervan overtuigd dat het in Nederland ook gaat werken, zelfs bij de die hard Boo! fans die misschien nog hun twijfels hebben, wat ik kan begrijpen. Ik kan me voorstellen dat mensen die ons kennen als trio daar erg aan gehecht zijn, maar ik geloof ook dat zij het naar hun zin gaan hebben."
"Nu zijn we Guerilla Punk"
Inmiddels zijn we nieuwsgierig geworden naar de Haagse connectie. Deze ontstond in de begintijd van Boo! "Alles wat we verdienden stopten we in de band. We gingen naar Australië, de VS en ieder land tussen Nederland en Hongarije. We speelden overal. Het was niet makkelijk, tot er na een show een Nederlandse gast op ons afkwam en vroeg waarom we niet enorm groot waren. We zeiden “dank je voor het compliment, maar we doen ons best.” Toen zei hij dat hij het beter kon. Hij heet Marcel de Groot. Hij werkte bij een bank, woonde in Den Haag en maakte een groot verschil. Het is fantastisch wat hij voor ons gedaan heeft. Hij was erg gul. We verbleven regelmatig in zijn huis, soms maanden achter elkaar. Hij woonde op de Veenendaalkade, dichtbij het Musicon, dus we konden naar de repetities lopen. We traden ook op in het Musicon, net als in het Paard en buiten Den Haag in Paradiso en Tivoli, we deden het hele circuit. En in de zomer ook de festivals. Den Haag was ons eerste thuis weg van huis. Een Hagenaar opende zijn deur voor ons."
"Een Hagenaar opende zijn deur voor ons."
Hoogtijdagen
De hoogtijdagen van Boo!, met uitverkochte zalen in het hele land, liggen al een tijdje achter ons. Chris kan daar prima mee leven. "In het leven is het zo dat als je iets aandacht geeft, dan zie je resultaat. Na oktober 2004 vond ieder bandlid iets wat belangrijker was, ik ook, en gaven we daar onze aandacht aan. Maar ik heb altijd een passie voor Boo! gehad dus ik heb het altijd in leven willen houden. Nu zijn we wat minder bekend, maar dat komt ook doordat we andere dingen doen en we zijn er erg blij mee. Nu doen we het omdat we het graag doen en dat neemt een hoop van de druk weg. Dit jaar bestaan we 21 jaar, dat is belangrijk voor ons, en Riaan en ik werken aan materiaal. Het zal niet klaar zijn voor deze tour, maar later dit jaar misschien."
De laatste vraag van het interview is, hoe kan het ook anders: wat trek je aan tijdens de optredens? "We hebben een prijsvraag uitgeschreven waarin mensen konden kiezen wat ik draag. Ik heb een idee, maar ik hou het graag geheim tot het optreden. Ik ben in vorm en voel me zeker van mezelf, dus ik denk dat ik iets draag dat dat uitdraagt. Als je wil weten wat het is geworden, moet je naar de show komen." We nemen afscheid en Chris gaat nog even tuinieren in de zon. Nog even genieten van de zonnestralen voordat hij op het vliegtuig stapt naar Nederland.