Rewire 2018: Tristan Perich Rewire 2018: Tristan Perich

Het eerste wapenfeit van Tristan Perish tijdens drie dagen Rewire is een ‘talk’ in Zaal 3. Voor degenen die graag wat context willen bij het werk van de kunstenaar dat in de komende drie dagen op het festival te zien en te horen zal zijn, is dit dé gelegenheid. Duidelijk wordt dat Perish veel belang hecht aan het proces. “Als je de wet van de zwaartekracht begrijpt, kun je schoonheid zien in de emotie van een object in de lucht.” Een kunstwerk, of het een tekening of een muziekstuk is, is interessant, maar als je begrijpt waar het vandaan komt, hoe het is gemaakt, krijgt het zoveel meer waarde.

Al jong kwam de kunstenaar in aanraking met minimalistische kunst. Zijn vader (ook een visueel kunstenaar) ontwikkelde een Painting Machine die schilderijen produceerde met kleurrijke horizontale lijnen. Hij groeide op met het idee dat kunst gefabriceerd door een machine net zo legitiem is als kunst uit handen van een mens.

“Ik luister naar een hoop minimalistische muziek. Ik ben opgegroeid met artiesten als Philip Glass waarbij het proces essentieel is voor het stuk. Voor mij gaat dat terug naar de transparantie van de printplaat.” Dat Perich zijn 1-bit Symphony en zijn meest recente werk Noise Patterns uitbracht op printplaat is dan ook niet toevallig.

De 1-bit van de 1-bit Symphony slaat op het feit dat er op ieder moment 1 bit aan informatie wordt voortgebracht. Het hele album bestaat helemaal uit nullen en enen, direct op de printplaat gecodeerd in machinetaal. “We zijn ons ervan bewust dat informatie uit nullen en enen bestaat, maar we zijn er nooit echt mee bezig geweest. Met dit album probeerde ik dichterbij dat niveau van elektronica te komen.”

Na zijn talk begeven we ons naar de imposante Electriciteitsfabriek waar het strijkensemble van het Koninklijk Conservatorium Perich’s Active Field zal opvoeren. Tien violisten en tien speakers brengen het stuk ten gehore. De combinatie van akoestische instrumenten en elektronica is iets wat vaker terugkomt in het werk van de Amerikaan.

De elektronica is door Perich geprogrammeerd. Pas als het wordt uitgevoerd en de tonen uit de speakers de dialoog aangaan met de buitenwereld krijgt de muziek zijn vaste vorm. Iedere ruimte geeft de elektronica zijn eigen karakter waardoor geen opvoering hetzelfde is, zelfs als de code die eronder ligt hetzelfde blijft. Het toevoegen van akoestische instrumenten versterkt dat effect. Een muzikant is geen robot. De elektronica creëert ruimte voor de musici om hun eigen expressie aan het optreden toe te voegen.

Hetzelfde principe past Perich toe op zijn visuele kunst. Zijn installatie ‘The Drawing Machine’ geeft dit mooi weer. Drie machines nemen de muren van The Grey Space langzaam over. Een zwarte pen, hangend aan een vislijn wordt aangedreven door twee motoren en een zelfgeschreven code; een simpele machine. Er ontvouwt zich een landschap van strakke lijnen, patronen en naar het lijkt willekeurig geplaatste ophopingen van inkt.

Perich laat bij deze installatie net als bij zijn muziek de elektronische wereld de fysieke wereld raken. Waar de code de motoren in beweging zet, zorgt de zwaartekracht voor de juiste richting van de pen. De software is in gesprek met de ‘echte’ wereld. De enige variabelen liggen ook in de fysieke wereld, Perich speelt hier graag mee. In zijn atelier staan dozen vol met verschillende stiften, klemmetjes en visdraden. Voor een ander effect past hij soms wat aan; een dikkere stift voor vollere lijnen of een halflege stift die vederlichte sporen achterlaat. Ondanks de vaste installatie, geeft dit nooit de zekerheid dat de muurtekening er hetzelfde uit zal zien.

Uiteindelijk is het de vraag of het de context is die de muziek of de muurtekeningen interessant maakt, of dat de werken ook op zichzelf kunnen staan. Volgens Perich is dat aan de toeschouwer. “Het proces is enorm belangrijk, maar uiteindelijk blijft het een tekening of een muziekstuk. Ik wil dat de werken ook als zodanig functioneren. Als de persoon die naar het werk kijkt of luistert geïnteresseerd is in wat erachter zit, is dat geweldig, als dat niet zo is, is het ook goed. Ik denk dat dat bij kunst hoort.”