The LIFE I LIVE 2017: Spuiplein en Theater a/h Spui The LIFE I LIVE 2017: Spuiplein en Theater a/h Spui

Waar men buiten de kou trotseert is in het Theater aan het Spui is een compleet ander festival gaande. Geen openbaar dronkenschap, maar goed geklede dames en heren als Folk Road Show begint. De naam kan figuurlijk en letterlijk genomen worden. Want naast het feit dat de bandleden uit onder andere Nieuw Zeeland, Canada en Nederland komen, wordt er hevig gewisseld met instrumenten tussen de nummers door. Toch verloopt het optreden nagenoeg vlekkeloos. De songs behelzen ieder een eind van het folkspectrum. Zo klinken er een paar uptempo, terwijl andere songs meer bij een folkband als Megafaun passen. En dan als slotstuk toch nog even het ‘nette’ publiek aan het dansen krijgen. Chapeau.

De bekendste hip hop-act van het festival behoeft geen introductie. Dat blijkt ook aan het publiek dat in grote getalen naar Fresku en Mocromaniac is komen kijken. De combinatie van stemmen contrasteert maar is niet vervelend, het nasale stemgeluid van Mocromaniac valt perfect samen met de stem van Fresku. De flows snijden hout en de punchlines vliegen de aanwezigen om de oren. Als compagnon en meesterimitator Braz dan ook het podium betreedt is het voor het publiek al helemaal feest en wordt er hier en daar hartstochtelijk meegerapt, nummers heeft het tweetal toch genoeg. Desondanks sluiten ze de sterke show af met de single Juice, die ze al eerder hadden gespeeld. Zonde, want anders was de show nagenoeg zonder smet geweest.

Een klein halfuurtje nadat de rappers het podium hebben verlaten is het tijd voor de volgende headliner.  Ze zijn op bijna ieder festival te zien: My Baby. Net als de set eigenlijk, ondanks het feit dat er sinds kort een nieuwe plaat is verschenen is de show onveranderd. Echt nieuw is het dus niet meer, maar de intensiteit is nog alomtegenwoordig. Voor de enkeling die de groep nog niet heeft gezien komt het over als een hypnotiserende jamsessie. Je verstaat er namelijk geen woord van. De muziek is opzwepend, een tikkeltje repetitief en toch retelekker. En daar is helemaal niets mis mee.

Het Theater aan het Spui had een stuk voller kunnen zitten dan dat het zit. Wellicht ligt dat aan het feit dat op het Spui een van de beste acts van de avond bezig is maar eindstand is dat de leden van Woof! Woof! Ridicule daar zelf niet mee lijken te zitten. De band rondom zangeres/gitariste Suzanne Ypma speelt theatrale popmuziek met een elektronische omlijsting waar goed op gedanst kan worden, helaas gebeurt dat te weinig ondanks meerdere oproepen van de frontvrouw.  Op muzikaal gebied is er niet veel op de band aan te merken, het concept zit goed in elkaar en het einde lijkt gelukkig nog niet in zicht.

Terug naar buiten. Con Brio betekent letterlijk vertaald uit het Italiaans "met kracht", en de band doet zijn naam eer aan. Met grote blazers en een funky baslijntje stoomt de band van Ziek McCarter het publiek warm voor zijn opkomst. De act die de mannen neerzetten werkt aanstekelijk: de bijna inhumane danspasjes van McCarter worden op een luchtige wijze in het publiek nagedaan. Als de band dan iedereen oproept in zijn handen te klappen, lijkt het publiek ook niets anders te willen. Ondertussen stroomt het Spuiplein steeds voller en men lijkt in een trance te raken van de funkmuziek. De hoge uithalen van de zanger maakt de dansende menigte hongerig naar meer. Als de show voorbij is, blijft een deel van het publiek dan ook rustig staan voor de volgende act.

Buiten begint iedereen beneveld te raken maar in het Theater aan het Spui zit iedereen voornamelijk te wachten op de volgende act. Na wat opstartprobleempjes begint Nachtschade namelijk een kwartier later dan gepland, maar dat maakt de volle foyer van het Theater aan het Spui maar weinig uit. De eigenwijze-maar-toch-bekend-in-de-oren-klinkende rock’n’rollband overtuigt binnen een ogenblik, mede door de uitstekende vierstemmige zang. Deze band had het verdiend om buiten op een groter podium te staan, maar de intieme setting waarin het optreden nu plaatsvindt maakt het eigenlijk alleen maar beter. Een band om in de gaten te houden. Na dit optreden kan er in het Theater nog even gedanst worden op de eclectische cocktail die ons wordt voorgeschoteld door de mannen van Vruchtenhagel, en daarna sluit dit podium haar deuren.

Het podium op het Spuiplein wordt daarentegen afgesloten door DJ/Funk/Elektronica-act Kraak en Smaak. Het publiek is en masse toegestroomd om de laatste dansjes te doen voordat het festival afgelopen is en er op zoek moet worden gegaan naar een geschikte afterparty. De bandleden zijn erg energiek en hebben er duidelijk schik in de Konings verjaardag in te luiden. Ondanks de vele losse heupen en voeten van de vloer is de muziek echter niet echt bijzonder te noemen. Bij tijd en wijle lijkt het zelfs een slap aftreksel te zijn van eerder gedane dingen, wat opmerkelijk is gezien de status die Kraak en Smaak geniet. Maar als een toeschouwer verkleed als filmpiraat Jack Sparrow het boeiendst is wat er gebeurt tijdens de set zegt dat wel iets.

Met de terugkeer van het podium op het Spuiplein heeft Life I Live weer de mainstage die het verdient. Een gevarieerd programma viel de aanwezigen ten deel en dat werd de organisatie in dank afgenomen. Ook bij de intieme setting van het Theater aan het Spui werd de spijker meermalen precies op de kop geslagen. Na ruim zes uur muziek keert het publiek huiswaarts, of richt het zich op het doorzetten van de avond op een andere manier. Er van uitgaande dat het grote podium weer een vaste stek gaat vormen in de komende jaargangen van het festival doet stilletjes hopen dat de koning nog vele verjaardagen voor de boeg heeft, want bij iedere bezoeker was na afloop een glimlach te bespeuren, of die nou door de drank kwam of niet.