The LIFE I LIVE 2017: Hofplaats en Noordeinde The LIFE I LIVE 2017: Hofplaats en Noordeinde

Ook op de Hofplaats gaat het er vrij rustig aan toe met de countryrock van Darlyn. Nummers als ‘Stepping Stone’ en ‘Take It Off’ zouden vooral dankzij de viool, slidegitaar en samenzang zo op de soundtrack van de serie Nashville kunnen staan. Ook komen er vleugjes Dixie Chicks voorbij. Darlyn ligt prettig in het gehoor, maar is iets te eenvormig om de volle drie kwartier te boeien. In de zomer, op een grasveld, met een witbiertje in de hand en de zon op het gezicht zou Darlyn echter zeker nog een kans verdienen.  

Een foutje in de aankondiging wordt helemaal goed gespeeld door Ephemerals. De nieuwe aanwas van publiek heeft duidelijk de dansschoenen aangetrokken, want vanaf de eerste noot wordt er door één man vooraan hard gedanst en ook de rest van het publiek komt langzaam in beweging. Het publiek krijgt een warme sound voorgeschoteld maar de soms schelle koperblazers halen dit een beetje onderuit. Desalniettemin klinkt Ephemerals als een warm jazzbad dat met verschillende tempi het publiek geboeid weet te houden

Over een geboeid publiek gesproken: The Mysterons zijn helemaal hip en als dat niet zo is zouden ze dat moeten zijn. Nummers leunen zwaar op de synths en Hammond, maar klinken op geen enkele manier gedateerd. Melodische bas, soms gierende gitaar en het, om een cliché van stal te halen, karakteristieke stemgeluid van Josephine van Schaik vormen een psychedelische en funky mix. Een nummer dat gaat over huisgenoten toont op aandoenlijke wijze aan dat de bandleden nog erg jong zijn, maar dat is geen enkel probleem; dat geeft The Mysterons alleen maar nog meer tijd om zich te blijven ontwikkelen.

Pink Oculus kan zomaar een hele grote worden. Esperanza Denswil, zoals haar echte naam luidt, mag dit jaar namelijk haar talenten laten zien op Glastonbury. Na zo'n aankondiging maak je het publiek uiteraard heel nieuwsgierig. Dat de jongedame talent heeft, dat is een ding dat zeker is. De zangeres rapt tussendoor en wisselt elektronische melodieën af met soulvolle nummers. Een groot contrast dat het soms lastig maakt de aandacht erbij te houden. Maar wanneer de trommels uit de kast worden gehaald, is er bijna geen stilstaand persoon te vinden op het Noordeinde. De tropische sfeer doet de kou eventjes vergeten.

Terug naar de gitaren. Birth of Joy is een graag geziene gast in de Haagse regio en vanavond weet het trio zijn reputatie wederom waar te maken. De psychedelische rock met een vleugje stoner komt op de kleine Hofplaats goed tot zijn recht, mede door het prima geluid. Het dynamische drumwerk en de volle, distorted bastonen creëren een stevige, indringende laag die wordt afgerond door zanger/gitarist Kevin Stunnenberg. Birth of Joy zet een spetterende show neer waar zowel band als publiek uiterst tevreden mee kunnen zijn.

Het voordeel van de verschillende stijlen die worden geprogrammeerd op het Life I Live festival is dat je van de rock van Birth of Joy na een korte wandeling langs de Hofvijver zo kan belanden bij de soul van Sarah-Jane. Voor we het gaan hebben over haar stem, de energie op het podium en haar haar (echt heel veel!) moet de bassist even genoemd worden. Wat een diep geluid en wat een groove! Niets ten nadele van de rest van de band overigens, want om een eufemisme te gebruiken: die konden wel spelen. Maar Sarah-Jane dus. Ze komt net uit de studio, brengt in augustus een single uit en heeft, naast de band, twee energieke achtergrondzangeressen meegenomen. De kans zit er in dat niet alle ruiten van paleis Noordeinde het optreden hebben overleefd, want Sarah-Jane heeft een stem om u tegen te zeggen. Ook voor een stukje rappen draait ze haar hand niet om. Mocht je niet van de muziek houden, dat kan, smaken verschillen, dan is naar Sarah-Jane kijken al een belevenis. Ze lijkt haar teksten ook met haar gezicht uit te drukken. En hadden we het al over haar indrukwekkende bos haar gehad? Gruwelijk!

Chaotische taferelen wanneer Paceshifters spelen, want de aangelegen Burger King en KFC draaien op dit moment overuren. Paceshifters is namelijk de laatste act op de Hofplaats. De Paceshifters is de enige 'luide' band op het festival vandaag. Om die reden ontstaat er dan ook een bescheiden moshpit. Paceshifters doet denken aan Silverchair die poppunk uitprobeert. Nog opvallender is gitarist Seb Dokman, die bijna net zo zingt als Brody Dalle (The Distillers). Klinkt als een vorkheftruck. Gelukkig spelen de drie mannen bandleden vol overgave wat het optreden de moeite waard maakt. Drummer Jesper Albers ramt zo hard dat de gitaristen hem maar nauwelijks bijbenen.

Inmiddels is het Noordeinde alweer een paar acts volop in beweging, en het is aan Polynation de eer om het podium tegenover het paleis af te sluiten. Ondanks dat het niet meer volledig vol staat met publiek maakt het Amsterdamse duo er een feestje van. Hun energieke live act, in combinatie met het dansbare geluid dat enkel wordt geproduceerd door analoge synths en een drumstel, zorgt ervoor dat het publiek er lekker op los danst. Het duo weet hun hele set het publiek warm te houden met hun beats.

Of de organisatie het expres heeft gedaan zullen we moeten navragen, maar het programma bleek prima te kloppen: naarmate de temperatuur daalde, viel er voor de podia op de Hofplaats en het Noordeinde steeds meer te dansen. De verdeling van de podia in de stad was prima, waardoor het nergens te druk werd. Op het Noordeinde en de Hofplaats was het tijdens deze editie van Life I Live in ieder geval prima toeven met een gevarieerde selectie van artiesten