Tourverslag: Azure Hiptronics op SXSW

Deel één

Rogier Schneemann ,

“Y'all wanna upgrade to a SUV?” Nee, dank, dat hoeft niet. Alles in Houston en Austin is commercie, dus het zal wel weer extra kosten betekenen. We zijn net geland op Houston en halen onze huurauto op. We krijgen een minivan mee - het is maar wat je 'mini' noemt, maar ja, het is Amerika. Er ligt een gigantisch keukenmes onder de passagiersstoel.

We rijden naar Austin waar we deze week zullen slapen bij onze gastheer en vrouwen. In ruil voor hun gastvrijheid krijgen ze tickets voor SXSW.
Het is een groot losstaand huis in een suburb, zoals je wel ziet in films als 'American Beauty'. Eigenaren Melissa en Andy verhuren een van de slaapkamers aan Rachel. Dit doen hier veel mensen omdat het extra inkomen betekent. Voor de huurders is het aantrekkelijker dan een appartement: Austin is de snelstgroeiende stad van Amerika (honderd nieuwe inwoners per dag) en de huren gaan skyhigh. Overal in het huis hangt morbide popart. Voodoo, schedels, duivels en posters van metalfestivals. Omdat we vermoeid zijn besluiten we direct naar bed te gaan.

De volgende dag gaan we naar Floodfest waar belangenorganisatie Dutch Impact een aantal Nederlandse acts heeft geprogrammeerd. Door hen en ook door The Hague Music Export is onze deelname aan SXSW mogelijk gemaakt. Hier kunnen we netwerken – de Nederlandse delegatie vanuit o.a. Buma Cultuur en MinBuZa weet bij wie we moeten zijn om verdere deuren in de USA te openen. We luisteren naar Amber Arcades (Utrecht), een heerlijke band met goed doortimmerde en rockende popmuziek waarin 'hijgmeisjes'-vocalen met door effecten bewerkte synth en gitaar worden gecombineerd.

Op donderdag bezoeken we 6th street, waar enorm veel muziekkroegen naast elkaar liggen waar de randprogrammering van SXSW plaatsvindt. Het is er enorm druk. Alles schreeuwt om aandacht – mensen met aanbiedingen voor tickets, sirenes, voedselstandjes en vooral de PA-installaties van de kroegen. Op een kruispunt is de basresonantie zo hard dat het pijn doet. Misschien dat je het dronken en stoned wel zou kunnen waarderen maar met muziek heeft het weinig van doen. We laten de muziekkroegen dan ook links liggen.

's Avonds willen we naar soulkoningin Erykah Badu, die een openlucht-set zal doen in de Mohawk. Helaas wil iedereen daarbij zijn en wij staan buiten in de artiestenrij. De andere rij, met badge, krijgt voorrang aangezien voor die badges is betaald. Wederom regeert het geld – niet voor niets teert de stad Austin voor het grootste deel van het jaar op de inkomsten vanuit SXSW. We beklimmen een stijle straat en kruipen onder een hek door om het laatste deel van het optreden vanaf een dak te bekijken. Terug beneden zien we Ms. Badu uit haar beveiligde truck stappen om nog een toegift te geven aan het luid schreeuwende publiek.   

SXSW heeft ook een beurs in het Austin Convention Centre. De keynote speech van first lady Michelle Obama slaan we over, want er is ook een muziekinstrumentenhal. We leggen er contacten om later endorsements om gratis instrumenten te kunnen krijgen: dat is een stuk makkelijker als men hoort dat je een 'internationaal tourende artiest' bent.

We bezoeken het Artist Village voor een gratis hamburger en wodka-ijsthee, en ontmoeten Charlie Karls, bassist van de Giving Tree Band, een populaire roots/americana band uit Illinois. Hij vertelt dat de bandleden samenwonen, koken en alles delen. Ze hebben een eigen studio in hun huis. Ik vraag of het hen (wel) lukt om positief bandinkomen te genereren met lange-afstandtours. Dat is niet zo. Samen kunnen ze rondkomen, maar ze moeten wel bijbeunen als klusjesman of hun beide Mercedesbusjes inzetten voor koerierwerk. Ze hebben 32.000 likes op facebook, go figure.

Op de parkeerplaats bij Taco Bell (don't go there) gebeurt iets ontroerends. “No toilet paper? Damn Mexicans!”, horen we naast ons nadat onze Federico klaagt over de staat der toiletgelegenheden. De Puero-Ricaanse moeder en haar puberzoon Ignacio werken voor de Austin Rodeo. Wanneer we vertellen dat we musici zijn en op het festival spelen, roept ze dat haar zoon ook kan zingen. Hij zingt fantastisch volgens hemzelf. “Sing them one of your songs, boy!” Tot onze verbazing, gevolgd door billenknijpen begint hij 'Man in the Mirror' te zingen. Het klinkt niet, maar hij heeft wel guts!

In de Elephant room luisteren we naar drie bands. De tweede, het kwintet van Collin Shook, speelt virtuoze modern jazz, vooral de drummer maakt indruk met zijn dynamische en explosieve fills. De andere twee lokale bands hebben muzikaal nog een lange weg te gaan. We spreken huisgenote Rachel die ons vertelt over de staat van de stad Austin en de Amerikaanse politiek. Hillary gaat winnen.

Vandaag shopten we cadeau's voor thuis en vanavond gaan we naar club 800 Congress, waar het hippe platenlabel Ninja Tune haar artiesten mag presenteren. O.a. Taylor McFerrin, Machinedrum en Ghostface Killah mogen een set doen. Dat belooft wat! We hopen dat er label representatives zijn, zodat we kunnen kijken of er iets mogelijk is met ons komende album, dat we volgende maand gaan opnemen in Haarlem.

Morgen is onze official showcase, na veel onnodig gemail en schuiven zijn we uiteindelijk headliner in de Lucky Lounge. We zullen de backline van de zoon van Carlos Santana mogen gebruiken.

Over enkele dagen meer, stay tuned folks!

Rogier Schneemann is met zijn band Azure Hiptronics op het grootste showcase festival ter wereld. Voor 3voor12 Den Haag zal hij een verslag bijhouden. De komende delen zullen de komende weken op onze site verschijnen.