Strak op tijd betreden de acht mannen van Marutyri zonder veel omhaal het podium om direct in te zetten met een behoorlijk funky nummer. Stevige, vette grooves, een randje R&B: het is er allemaal vanaf de eerste tonen. Centraal binnen deze band staan de gitaristen Rik van der Ouw (bas) en Ruud van Halder (gitaar), die ook de composities schrijven. Ze worden omringd door Thymen Oberink (Fender Rhodes, synthesizer), Maurice Slot (drums) en Roy Gielesen op percussie. De nadrukkelijk aanwezige blaassectie bestaat uit Dennis te Woerd (tenorsaxofoon), Floris Windey (trompet) en Yiannis Merinos op trombone. Een meer dan goed gevuld podium waar voldoende te zien, en te horen is.
Jan Akkerman ft. Benjamin Herman en Marutyri in indrukwekkend dubbelconcert
Een avond van 13, maar niet in een dozijn
Een voor eerder gepland concert van Jan Akkerman in de Zoetermeerse Boerderij vond uiteindelijk gisteravond 9 januari 2016 plaats. Door de verplaatsing wisten veel bezoekers niet dat er deze avond ook een tweede act zou optreden. Hoewel wij hiervan wel op de hoogte waren, was het ook voor ons een verrassing. Tegen onze verwachting in speelde Akkerman namelijk niet samen met de fusion band Marutyri, maar bleek het om een dubbelconcert te gaan. Beide acts speelden een volledige set. In een gesprek na afloop bleek dat de Akkerman zelf ook niet wist dat er voor hem nog een band zou spelen. Verwarring alom dus, maar dat had zeker geen negatieve gevolgen voor het succes van de avond.
Marutyri
Al na het tweede nummer begint het publiek wat eigenlijk voor Jan Akkerman is gekomen, steeds enthousiaster te reageren. Er wordt geroepen vanuit de zaal waarbij de waardering voor deze piepjonge band niet onder stoelen of banken wordt geschoven. Wanneer ‘Kill’ dan als derde nummer wordt ingezet, begint een deel van het publiek spontaan te dansen. Het daaropvolgende nummer ‘Forest’ doet ons beseffen dat we hier met een soort van Nederlandse Snarky Puppy te maken hebben.
Alle nummers die Marutyri speelt, zijn eigen composities van de band. Voorzien van een geweldig mooie opbouw, razendsnelle tempowisselingen en net als je denkt dat je het begrepen hebt, is daar de volgende wisseling. Feilloos, niet té ingestudeerd maar wel enorm op elkaar ingespeeld. De meeste leden van deze jonge band zijn vroege twintigers, dat belooft nog wat voor de toekomst.
Tijdens het optreden vliegen de seintjes tussen de muzikanten over en weer; er mag duidelijk buiten de lijntjes gekleurd worden. Improvisatie en constante rijping van de nummers zijn schering en inslag bij deze energieke band. Hun nummers zijn een smeltkroes van funk, R&B, vleugjes latin en randjes rock wat allemaal samenvalt in het woord fusion.
De enige remmende factor lijkt te zijn dat het merendeel van het publiek in Nederland deze muzieksoort niet kent. Het is echter de vraag of dat deze band zal tegen houden. Naarmate de avond vordert, bekruipt je namelijk steeds meer het gevoel dat ze niet lang binnen de landslijnen zullen blijven. Dit is overduidelijk materiaal voor de internationale festivals.
Jan Akkerman ft. Benjamin Herman
Tijd voor Jan Akkerman en band, vanavond aangevuld met Benjamin Herman. Met ‘Beyond the horizon’ wordt de set ingezet, waarbij Herman direct het voortouw neemt. De band lijkt nog wat beduusd te zijn van wat Marutyri net heeft laten zien. Je zal die act ook maar voor je hebben, dat is lastig te overtreffen. De muziek van Akkerman komt in eerste instantie wat klinisch over op het publiek, maar na het eerste nummer herpakt de band zich en gaat er vol voor.
Wanneer als vierde nummer ‘Tommy’ wordt gespeeld, klinkt er een zucht van herkenning in het publiek. Benjamin Herman zet het stuk in op zijn altsax, terwijl Jan Akkerman bijspringt op zijn onnavolgbare wijze. De toevoeging van de saxofoon is een heerlijke verrijking van de live vertolking van dit nummer, ook de muzikanten zelf staan duidelijk genietend op het podium. Toch lijkt het er af en toe op dat Herman moet worden aangespoord om ‘los te gaan’, iets wat ook hoorbaar geroepen wordt door verschillende bandleden.
Ondertussen geeft gitaarvirtuoos Akkerman het publiek waar het voor gekomen is. Tijdens zijn ‘Bluesroute’ ondersteunt Jan de C-Melody saxofoon, wat zijn uitwerking op het publiek niet mist. Er wordt gedanst, er wordt meegedeind en het publiek staat met volle teugen te genieten. De set put rijkelijk uit het zo'n 30 albums tellende repertoire van Akkerman, terwijl de gitarist zelf zoals gebruikelijk een man van weinig woorden blijkt. Hij zoekt en heeft wel contact met het publiek, maar spreekt slechts met minimale zinnen.
De ruimte voor improvisatie resulteert in een scala aan verschillende stijlen die vanavond voorbij komen. Sommige nummers worden met Benjamin Herman (af en toe spelend vanaf papier) gespeeld, anderen zonder. Coen Molenaar draait soms overuren op de toetsen, David de Marez Orya speelt zichtbaar genietend heerlijke baspartijen en een flinke uptempo uitvoering van 'Hocus pocus' heeft een terechte glansrol voor Akkerman. De versie van deze avond legt de nadruk op de symfonische rocksound van het nummer, met alleen de hoofdakkoorden als basis en de rest ter plekke ingevuld door de band.
Na dik anderhalf uur is het mooi geweest en sluiten Akkerman en consorten de toegift af met het funky nummer 'Zebra'. De musici jagen elkaar op in hun partijen; er worden solo’s gegeven terwijl blikken van verstandhouding en seintjes over en weer vliegen. De mooie improvisaties van Benjamin Herman maken het nummer en de avond helemaal af.
In totaal stonden er vanavond 13 uiteenlopende maar allen even getalenteerde musici op het podium. Aan de ene kant de jonge honden en de aantredende garde van Marutyri, aan de andere kant de ouwe rotten van Jan Akkerman en band ft. Benjamin Herman. Het blijkt een recept voor een avond die na afloop nog uren doordendert in je hoofd.