Mala Vita vertelt reisverhalen op nieuw album So Far So Good

"We hebben een heel album overboord gegooid"

Koen Kleiberg | Foto's: Jan Piet Hartman ,

Mala Vita is terug! Na een periode van afwezigheid brengt het Delftse gezelschap op 5 februari zijn derde studio-album ‘So Far So Good’ uit en staan de mannen klaar om binnenkort wederom alle Nederlandse festivalweides plat te spelen met hun feestelijke mix van rock, punk en traditionele Slavische muziek. Hoog tijd voor een gesprek met leadzanger Mickael Franci, gitarist Davor Lazic en accordeonist Emil Kunto.

Het heeft even mogen duren, maar op 5 februari verschijnt dan echt het nieuwe Mala Vita-album, het eerste sinds het goed ontvangen ‘En Exilio’ uit 2009 en de derde plaat in totaal (of vierde, als je het live-debuutalbum uit 2005 meerekent). In de tussentijd heeft de band echter allesbehalve stilgezeten, zo legt zanger Mickael Franci uit: “Na de release van ‘En Exilio’ hebben we heel veel getourd, niet alleen in Nederland maar ook veel in Zuid- en Oost-Europa. Toen we songs gingen schrijven voor het nieuwe album wilden we het anders aanpakken dan voorheen. We zijn altijd een band geweest met een punk-attitude: gewoon reizen, gitaar pakken, schrijven, enzovoorts, maar soms kregen we wel eens de opmerking dat we live geweldig zijn, maar mensen moeite hadden thuis naar onze muziek te luisteren, omdat het een beetje alle kanten op vloog. Dat wilden we nu dus anders en daarom gingen we voor een ander soort plaat: goed geproduceerd, goede liedjes.”

Om dit te realiseren zocht de band de hulp van producer en Urban Dance Squad-drummer Michel Schoots. Mickael: “Met Michel hebben we een tijd in een oefenstudio doorgebracht en heel intensief aan songwriting gewerkt. Hij is een soort coach, we zijn er op allerlei fronten een betere band door geworden.” “We konden nog heel lang zo door gaan, gewoon alle festivals af gaan, maar we wilden echt liedjes leren schrijven en meer uit onszelf halen. Dat heeft gewoon even geduurd”, vult accordeonist Emil Kunto aan. “De vorige albums maakten we in één nacht, dan gingen we naar de studio, lieten een beat draaien en gingen drinken, maar voor het nieuwe album hebben meer dan 50 ideeën gehad waarvan uiteindelijk 12 liedjes overbleven. Een hele andere systematische aanpak.” Lachend: “En toen waren er ineens twee, drie jaar voorbij, terwijl we echt non-stop hadden gewerkt!” Mickael: “We kunnen wel drie platen uitbrengen in een jaar, maar we doen het liever goed voorbereid dan te snel. En kijk naar Typhoon, die heeft ook zeven jaar over zijn laatste plaat gedaan en dat heeft hem geen windeieren gelegd!”

Emil twijfelt even over wat hij gaat zeggen, maar doet dan toch een grote onthulling. “Eigenlijk hadden we een paar jaar geleden al een heel album af… maar het voelde niet goed genoeg, we wisten dat het beter kon. We hebben het hele album overboord gegooid. Uiteindelijk zijn er misschien maar twee ideetjes uit dat hele album in de nieuwe plaat verwerkt.” “Ergens zweeft er dus nog een ghost album uit 2013 rond”, vult Mickael aan. “Maar ik ben blij dat we die keuze hebben gemaakt. Het had voor ons als band fataal kunnen zijn geweest als we een album hadden uitgebracht waar we niet achter stonden.”

Het vernieuwde Mala Vita besloot voor het nieuwe album samen te willen werken met producer Mario Caldato, Jr., beter bekend als Mario C, de vaste producer van de Beastie Boys, vertelt Mickael: “het heeft lang geduurd voordat dat allemaal van de grond kwam. Hij zit natuurlijk in Amerika en wij waren gewoon nog druk bezig met spelen.” De samenwerking beviel goed. “Dat was echt super. Hij heeft zo’n andere manier met geluid omgaan dan dat wij gewend waren van tevoren… hij is iemand die alles smeriger, rauwer maakt, zonder dat het ontoegankelijk wordt. Luister bijvoorbeeld naar de Beastie Boys: catchy songs, maar alles is onwijs overstuurd. Dat deed hij nu ook. Expres slechte microfoons opstellen, en als iets te clean klonk zei hij wel “don’t worry, I’ll fuck it up!”. Het resulteert in een heel prettig en warm geluid, dat ook echt heel goed tot zijn recht komt op vinyl.”

Volgens Franci heeft de nieuwe songwritingstrategie ook een gevolg voor de teksten: “bij sommige oudere songs gebruikten we woorden om een bepaald effect te creëren. Dat werkte ook altijd goed, vooral live. Sommige liedjes hebben dat nu ook nog wel een beetje, maar de uitdaging was om een plaat te maken die je ook thuis op kunt zetten omdat het gewoon mooi is.” De teksten vertellen op ‘So Far So Good’ meer een verhaal, vindt de band. “Het zijn reisverhalen die de rode draad vormen. Er zijn nummers als Cape Town, El Camino… maar het grappige is dat ik me dat pas achteraf realiseerde, dat er zo’n rode draad in zit. We hebben ons altijd zeer verbonden gevoeld met migranten vanwege onze eigen migrantenachtergronden, dus dan hebben we het niet per se over Floortje Dessing-achtige verhalen, maar bijvoorbeeld ook over het verhaal hoe hij hierheen is gekomen”, vertelt Mickael, wijzend naar Emil. Emil: “Maar die van Floortje Dessing zijn ook heel leuk, hoor.”

Op de aankomende tour ter promotie van het album wordt o.a. het Paard van Troje aangedaan. ‘Thuisstad’ Delft wordt echter overgeslagen. Dat heeft volgens Mickael echter niets te maken met een afkeer van de stad: “Het is jammer dat er hier geen groot podium meer is. Als Speakers er nog was geweest hadden we er graag gestaan. Maar onze albumpresentaties hebben we eigenlijk altijd in het Paard van Troje gedaan.” “Ons eerste album is zelfs live opgenomen in het Paard”, vult Emil aan. Mickael: “Met Den Haag hebben we wel een band, we hebben er veel aanhang. Het voelt altijd als thuiskomen.” Toch wordt Delft niet helemaal overgeslagen. Mala Vita gaat namelijk in samenwerking met het Hampshire Hotel in heel Nederland kleine, exclusieve optredens op hotelkamers doen, waarbij ook Delft wordt aangedaan. “De setting van zo’n hotel sluit helemaal aan op de reisverhalen waar we het net over hadden.”

Als het album uit is wil de band vooral weer heel veel gaan spelen. Niet alleen in Nederland, maar vooral ook veel in het buitenland. Emil: “Soms lijkt het alsof onze muziek in het buitenland veel beter wordt begrepen.” Mickael: “In Nederland is men wel wat puristischer. Niet iedereen natuurlijk, maar ik vind het wel een handicap van de Nederlandse muziek. In Duitsland kun je makkelijk een jaar rondtouren, je kunt je in allerlei niches bewegen, want die niches zijn op zichzelf al heel groot. Dat maakt Nederland wel lastiger, maar ook uitdagend. Je moet direct aan de top komen om op te vallen.” “Maar je hoort ons niet klagen, we reizen graag!”, vertelt Emil. “En Nederland blijft altijd fijn thuiskomen.”