Met de muzikanten die hij het afgelopen decennium om zich heen verzamelde maakte Figee drie studioalbums onder de naam Sven Hammond Soul. Alles begon steeds meer op zijn plaats te vallen en het gezelschap met wisselende vocalisten evolueerde naar een goed op elkaar ingespeelde band met een vaste zanger en een toegankelijke stijl. Daarbij hoorde ook een verkorte, nieuwe bandnaam: Sven Hammond. Niet dat de groep haar soulinvloeden liet vallen, maar het maakte de weg vrij voor een meer rockgeoriënteerd geluid.
Vonkend en ronkend jubileumconcert Sven Hammond
Orgel-euforie in hallelujastemming
Tien jaar geleden zocht Sven Figee een uitlaatklep voor zijn Hammond-liefde. Misschien niet het meest eigentijdse instrument, maar daar stoorde de orgelvirtuoos zich niet aan. Hij creëerde gewoon een plekje in de Nederlandse muziekscene, en dat sloeg aan. Op vrijdag 5 februari gaven hij en de zijnen een vonkend, ronkend jubileumconcert in de grote zaal van 't Paard. Volledig uitverkocht. Deze mijlpaal werd op video vastgelegd voor een live-dvd die later dit jaar zal verschijnen.
Op het meest recente album 'IV' zijn de songs ook bondiger dan voorheen en vanavond is goed te horen hoe veelzijdig het oeuvre van de band inmiddels is. Dirty gritty soul noemen ze het zelf, maar het is veel meer dan dat: sensuele R&B, funky pop en zompige bluesrock.
Dat ís nogal wat om allemaal evenredig aan bod te laten komen in één show en dan staan er ook nog een aantal gastmuzikanten op het programma. Maar al na een kwartier hebben we een flinke dosis afwisseling gehad met 'The usual suspects', 'Hero', 'Gloria' en 'Diamond drink'.
Vocaal gezien is er ook veel variate. Want halleluja zeg, wat een goede zet om Ivan Peroti tot het gezicht van de band te maken. Hij is gezegend met een fluwelen keel maar kan ook een enorme strot opentrekken. Dit is topniveau, vergelijk hem gerust met Prince. Met zijn stem en uitstraling bezweert hij het publiek als een gebedsgenezer die de hemelse kracht aanroept. Na zeven vocale nummers verlaat Peroti het podium en is het tijd voor een episch orgelintermezzo. Bandleider Figee soleert en vanuit de hoogte komt er plotseling een antwoord.
Het zijn Thijs, Darius en Robin van Orgel Vreten en DeWolff, die op het bovenste balkon terugsoleren naar Figee. Deze neemt daarna het stokje weer over, krijgt bijval van zijn band en gaat zó in zijn spel op dat de Hammond op het punt van kantelen staat. Enkele mensen op de voorste rij deinzen achteruit, uit angst dat het loodzware ding voorover zal klappen.
Bijna twaalf minuten pure kitsch zal voor het overwegend middelbare publiek niet zo'n probleem zijn en het is zeker op een onderhoudende manier uitgevoerd, maar ervaart als een gebed zonder eind. De rest van de set maakt dit deels goed met 'Children of the dark', 'Fly' en het groovy 'Brother drunk', — nummers met een kop en staart, een refrein en een hook. Maar de gastoptredens van Spike (Di-rect) en Jett Rebel hebben toch een beetje de neiging te verzanden in een gezellige jamsessie. Nu staat Sven Hammond wel bekend om improvisatie, dus wellicht is het een essentieel onderdeel van dit optreden. Maar als alles na twee uur en tien minuten voorbij is, zijn de singles 'Golden' en 'Empire' helemaal niet gespeeld, terwijl dat toch echte uitblinkers zijn.
Het feest van vanavond is een mooi punt in de carrière om terug te blikken, maar ook een moment om vooruit te kijken. Zal de band zich op een volgend album verder ontwikkelen in de richting van kortere popsongs of zullen ze het experiment blijven opzoeken? Hoe het ook zij: de Hammond zal altijd heilig blijven. Amen.