Werfpop 2016: P3

Met Takyon, Captain Slow en een hoop sfeerfoto's

Tekst: Lone Mokkenstorm, Bernadette Pegtel, Eric Hoetjes, Bernadette Pegtel, Giordano Melin, Marco Vlot, Rachel Kabelaar | Foto's: Stephan Kaffa, Sjon de Mol, Jan Louis van den Oever, Nike Liscaljet ,

Op Werfpop stond dit jaar weer – tussen de twee grote reuzen P1 en P2 – het kleine podium P3. Een open circustent die op het marktplein van een klein dorpje in het Groene Hart zou kunnen staan (voor de blaaskapel). s'Middags was dit het podium voor de theatershow van Lejo, de mensenhand met twee oogbollen uit Sesamstraat. Later op de dag stonden er nog twee bandjes geprogrammeerd op het podium. Wij waren daarbij aanwezig en hebben voor uw plezier we nog wat sfeerfoto's van het festival toegevoegd.

Tussen de grote bekende namen is er op Werfpop ook tijd voor wat onbekendere namen op P3. Captain Slow (de band, niet de presentator van Top Gear), speelt vandaag een thuiswedstrijd. De hardrock die deze band maakt klinkt alsof het rechtstreeks van de middelbare school afkomt. Alleen zijn deze Leidse mannen de leeftijd van scholier al een tijdje gepasseerd. Het publiek is gevuld met bekenden van de band. De bassist krijgt een goedkeurende duim van iemand uit het publiek, wat dat dan weer het gevoel van een schooloptreden versterkt. En ook al zingt Captain Slow over Something New, echt vernieuwend kunnen we het niet noemen. Wanneer een klein blond meisje haar kans pakt, het podium opklimt en vrolijk naar het publiek zwaait, is dat misschien wel het aandoenlijke hoogtepunt van het optreden. 

Vlak voordat De Jeugd van Tegenwoordig het hoofdpodium betreedt, verzamelt zich een kleine massa rondom het kleine podium even verderop. Het is aan het Haagse producersduo Takyon om het publiek een beetje warm te krijgen. Takyon combineert downtempo elektronische muziek met live drums en gitaarspel. Een mooi concept, mits goed gepresenteerd. De muziek is prima dansbaar, maar de ogen van het publiek zijn helaas niet lang op het podium gevestigd. Interactie onderling beperkt zich tot enkele ongemakkelijke blikken die over en weer worden geslingerd, en interactie met het publiek is er gewoonweg niet. Jammer is het wel: een dergelijke act kan flink groeien, maar de mannen moeten eerst elkaar én het publiek op hun eilandje toelaten. Juist dan heeft zou het live aspect van Takyon’s muziek toegevoegde waarde hebben.