Als openingsact op P2 ervaart ska- en reggaeband The Skaggerz een moeizame start: het gros van het publiek bevindt zich nog bij het grote podium als de muziek wordt ingezet. Desondanks laten de mannen vanaf seconde één een onuitputtelijke portie enthousiasme van het podium spatten; iets dat zeker wordt opgemerkt door het rap toestromende publiek. De band speelt stuiterige partyska met een gretig gebruik van grove Nederlandse taal. Het is een typische festivalband, en de bandleden lijken dan ook lekker in hun niche te zitten: er wordt strak gespeeld en het publiek komt daadwerkelijk dichterbij als hierom gevraagd wordt. Dat het merendeel van de zonnende, lome mensenmassa besluit (nog) niet te dansen deze zondagmiddag is dan ook niet aan de performance van de band te wijten. (LM)
Werfpop 2016: P2
Van ska via Egypte naar hardcore, alles kan op P2
Waar op het hoofdpodium (P1) een hele keur aan gevestigde namen staat is P2 van oudsher de plek waar de relatief onbekendere bands mogen spelen. En dat is een goede zaak! Want een hoop verschillende genres en nationaliteiten betreden dit podium en geen enkel moment wordt het saai. Lees hier ons verslag met daarin onder andere De Skaggerz, Scarecrow en Madball.
Hierna is het de beurt aan de vijfkoppige band Coral Springs. Deze Zuid-Hollandse poppunk/punkrock band met leadzangeres Jo Bouwmeester aan kop bestaat al bijna vijf jaar en staat vol overgave op het podium. Jammer is wel dat de goede stem van Jo niet altijd even goed boven de muziek uit te horen is en ook laat de strakheid van de band – wat bij goede punkrock natuurlijk van essentieel belang is – nogal eens de wensen over. Toch doet dat aan het speelplezier geen tekort. De uptempo nummers stralen een positieve vibe uit over het publiek. Zangeres Jo heeft zelf een enorme uitstraling maar blijft tussen de songs door nuchter met een vleugje humor – iets wat heel aanstekelijk werkt bij het publiek. Naast nieuwe singles als ‘Anxiety’ en ‘History’, brengt de band ook wat oudere nummers ten gehore. Het publiek vindt het prachtig. Coral Springs weet hoe ze een feestje moeten bouwen. (RK)
Scarecrow is een vierkoppige Franse band die een mix maakt van blues en hiphop. Blikvanger in de band is de Antibiotik Daw die behalve de raps ook de draaitafel bedient. Het optreden begint dan ook veelbelovend met een blues die ondersteund wordt door scratches en samples. Maar op het moment dat het rappen begint lijkt het allemaal wat gekunsteld. Met name het feit dat Antibiotik constant heen en weer moet lopen van de draaitafel naar het midden van het podium om dan acht maten te rappen en weer snel terug te keren. Ook is alweer duidelijk dat de Engelse hiphop in Frankrijk nog in zijn kinderschoenen staat, de flows lijken net die van Run DMC en dat is niet iets wat je vandaag de dag nog verwacht. Ook het Franse accent in de Engelse teksten van zanger Slim Paul maakt het allemaal wat amateuristisch. De band speelt wel strak, met name de bassist, maar toch ligt het niveau van deze band lager dan gehoopt. (EH)
Als je niet goed weet wat je kan verwachten van Cairo Liberation Front dan raak je waarschijnlijk al helemaal in de war wanneer buikdanseressen de act openen. Maar de verleidelijke dames zorgen meteen voor een zwoele sfeer en het publiek waant zich even in het Midden Oosten. Waar vooraan in het publiek de heupen al van het begin van het optreden los zijn, moet de rest van het publiek nog even opwarmen en de experimentele muziek een plek geven. Daarom, om het publiek even tegemoet te komen, doet het front een remix van 50 Cent's In Da Club om samen “te levelen.” Wat theedoeken erbij en het dansfestijn kan helemaal los! Komt het door het enthousiasme van de mannen of de vrolijke elektronische muziek? Feit is dat het hele publiek met een glimlach weggaat van de show. Het duo sluit af met de mooie boodschap dat we elkaar maar veel liefde moeten geven. (BP)
Er is al flink wat publiek bij het tweede podium aanwezig als Banganagangbangers begint. Dit DJ-collectief, met de lastigste naam van de dag, mag vandaag de langste set van het festival spelen. Drum n’ bass voert de boventoon in de show met af en toe een uitstapje naar oldskool hiphop of zelfs bubbling. De DJ’s draaien een flinke set, twee draaien back2back en de derde valt her en der in en zorgt voor de performance. De MC van de groep is daarentegen van een wat minder kaliber dan de rest. Hij loopt wat plompverloren over het podium en lijkt soms niet precies te weten wat hij moet roepen en op het moment dat hij dan daadwerkelijk zijn mond opendoet is het allemaal wat matig. In principe is er niks mis de formule van de band, maar soms lijkt het dat de MC net wat onder het niveau van zijn bandmaten zit. (EH)
Voor wie liever wat rauwers tot zich neemt dan de Jeugd van Tegenwoordig is daar Textures. De heren spelen een thuiswedstrijd aangezien een deel van de band uit de regio komt. Al bij de eerste zware riffs wordt zowel op als voor het podium flink geheadbangd. De eerste pit volgt al snel. Zelfs op het podium blijft niet iedereen staan als bassist Remko Tielemans over een monitor struikelt. Ondertussen vuurt de band met zichtbaar plezier de meest bizarre riffs en fills op het publiek af. Er komt een breed arsenaal aan maatsoorten voorbij, maar de groove blijft altijd. De bandleden smijten ondertussen met hun gitaren alsof het niets is. Zanger Daniel de Jongh wisselt zuivere zang moeiteloos af met grunts en doet daarmee denken aan Mike Patton van Faith No More of Greg Puciato van Dillinger Escape Plan. Sowieso zijn er meerdere verwijzingen naar beide bands te vinden in de muziek. Daarnaast geven de toetsen de band op zijn tijd een symfonisch tintje. Gedurende een piano-intermezzo halverwege de set verslapt de aandacht wat, maar dat mag de pret niet drukken. Hard, technisch, melodieus en strak. Dat is Textures. (MV)
Om de dag met een laatste energiestoot af te sluiten is daar Madball. De band is helemaal uit de jaren '90 naar Leiden gereisd om hun New York Hardcore ten gehore te brengen. Vanaf noot één gaat het los. Zanger Freddy Cricien rent onvermoeibaar rond over het podium, en voor het podium gaat het er niet minder heftig aan toe. Muzikaal wordt er met een redelijk botte bijl gehakt en origineel is anders, maar Madball geeft genoeg energie om het veld nog een laatste keer om te ploegen. En om het af te maken verspreidt de band ook nog wat positieve boodschappen over eenheid en liefde. Het resultaat: de laatste restjes energie zijn opgemaakt en het publiek gaat met een brede glimlach naar huis. (MV)