Wanneer de eerste band Obsidian Kingdom de kleine zaal betreedt is de zaal nog niet helemaal gevuld. Waar andere artiesten de moeite doen om het publiek naar zich toe te halen, gebruiken zij de ruimte voor zichzelf. De leden Om Rex Orale (basgitaar), Rider G Omega (gitaar/zang) en Eaten Roll I (gitaar) werpen zichzelf om de beurt het publiek in. Naast een energiek optreden zorgt de band ervoor dat ze in korte tijd zoveel mogelijke nummers kunnen spelen. De muziek is te omschrijven als progressieve metal in de breedste zin van het woord progressief. Black metal en sinistere groovetempo’s gaan hand in hand, alsof ze voor elkaar gemaakt zijn. Obsidian Kingdom is zo breed dat ze het publiek zelfs trakteren op de ballad ‘Black Swan’. Een tikkeltje anders dan op de plaat, maar desalniettemin erg fijn.
Shining, Intronaut en Obsidian Kingdom in het Paard van Troje
Blackjazz, progmetal en synthesizers in 'De Ghaagh'
Shining staat bekend om het zelfbedachte genre blackjazz. Een combinatie van black metal en jazz. Hoewel, black metal of jazz is niet echt meer terug te horen in de muziek van Shining, maar divers is het wel. De support acts Intronaut en Obsidian Kingdom zijn perfecte tourbands aangezien ze in dezelfde niet te omschrijven straten vallen. Blackjazz, progmetal en synthesizers. Wie had gedacht dat drie een goede combinatie konden zijn?
Intronaut is een stuk technischer dan Obsidian Kingdom. Dit zorgt ervoor dat de live uitvoering wat tammer overkomt, maar gelukkig worden de heren bijstaan door de meest wazige visuals. Er zijn afgeknipte handen en vogels te zien, natuurbeelden en oude televisiebeelden. Dat alles met een bijna illegale hoeveelheid filters. Intronaut is een soort Mastodon plus, stoner beïnvloede metal zonder compromis. Het is herkenbaar, wat saai qua uitvoering en toch zeer vermakelijk. Dit komt doordat ze ‘The Direction Of Last Things’ nagenoeg integraal spelen. Het resulteert in een optreden met dezelfde uitwerking als het opzetten van een plaat. De één kan ervan genieten en de ander wordt er maar weinig door geprikkeld.
Er zijn steeds maar korte pauzes tussen de bands door, de acts nemen de speeltijden erg serieus. Geen enkele band stopt of begint een minuut te laat. Shining springt om die reden zo snel mogelijk het podium op. Bij opener ‘I Won’t Forget’ gaan alle remmen los. Het ‘heyhey’ en ‘hoo’ gehalte is vrij hoog. Hierdoor doet Shining af een toe meer op een feestmetalband denken. Maar daarom is de band wel verdomd energiek. Zo wisselen de bandleden een plek op de monitor af, gitarist Håkon Sagen duikt zonder waarschuwing het publiek in en pikt frontman Jørgen Munkeby een pet.
‘Thank you De Ghaag’ zegt frontman Jørgen na een paar tracks. Hij vraagt het publiek hoe hij het precies moet uitspreken en dat levert een grappig moment op waar de zanger alle mogelijke verkeerde uitspraken van Den Haag opnoemt. En dan uit het niets komt hij met de juiste uitspraak. Met als gevolg dat Jørgen vol trots na elk nummer de stad opnoemt. Later in de set verkondigt hij ‘And now we’re going to do something special’, waarna de heren het nieuwe nummer ‘Everything Dies’ inzetten. Speciaal, tot iemand in het publiek roept dat dit speciale moment gisteren in Haarlem ook al werd afgekondigd. Jammer. Zo speciaal is het optreden in De Ghaag dus niet.
Shining speelt vrij veel van hun recente plaat ‘International Blackjazz Society’ en een handvol van ‘One One One’. Van de oudere platen horen we vrijwel niets, een uitzondering is de afsluiter ‘The Madness And The Damage Done’. Dat maakt veel los bij het publiek; er ontstaat een moshpit en een enkeling doet een poging om te crowdsurfen. Na een goed aantal high fives met het publiek wordt het duidelijk dat de toegift niet komt. Doodzonde, want één oude track had het helemaal afgemaakt.