Niet alleen de zaal van het Paard is nog behoorlijk leeg als voorprogramma Cowtown de planken betreedt. Ook het podium mist nog wat. Voordat er nog maar één noot gespeeld is merkt zanger/gitarist Jonathan Nash op dat toetseniste/zangeres Hillary Knots nog niet op het podium staat. Hierdoor begint de band met zijn tweeën te spelen. Als ‘Hills’ zich uiteindelijk bij het drietal voegt kan de show echt van start gaan. De band uit Leeds speelt naar eigen zeggen: “dynamic over-stimulated indie rock”, wat neerkomt op iets dat het midden houdt tussen punk en britpop uit het straatje van the Wombats.
Deerhoof, even raar als geniaal
Muzikale avond met excentriekelingen uit San Francisco.
Zondagavond 18 september stond de alternatieve rockband Deerhoof in de Kleine zaal van het Paard van Troje. Het contrast met de grote zaal kon haast niet groter zijn, daar speelde namelijk de originele band van Amy Winehouse. Desondanks was de kleine zaal gevuld met fans. Op acht en negen november zal deze band in een aanzienlijk grotere zaal, de Ziggo Dome, spelen in het voorprogramma van de Red Hot Chili Peppers. Dit was genoeg reden voor ons om te gaan kijken en meegenomen te worden in de aparte wereld van Deerhoof.
Het drietal speelt erg korte nummers en wisselt dat af met vrolijk gezwets tussendoor. De nummers worden aangekondigd met verhaaltjes of anekdotes waarin niet echt iets gezegd wordt. Dat neemt niet weg dat het wel leuke situaties oplevert. Ook valt op dat drummer David Michael Shields de vellen van zijn drumstel niet spaart, iets dat een trend zal blijken deze avond. De meeste nummers die gespeeld worden komen van het laatste album “Paranormal Love” dat in augustus is uitgebracht. Nummers als ‘Capitain Planet’, ‘Emojicore’ en ‘Monotone Face’ worden gespeeld en het publiek begint het aardig naar haar zin te krijgen. Maar dan is het tijd voor de hoofdact.
Wanneer Deerhoof het podium betreedt is het duidelijk dat de band de kleine zaal niet vol gaat krijgen. Maar de zaal is wel gevuld met mensen die er allemaal wel zin in lijken te hebben en een kleine groep echte fanatiekelingen heeft zich tegen het podium aan gepositioneerd. Het spits wordt afgebeten met het nummer ‘Milk Man’ dat gelijk de toon zet voor de rest van de avond. De hoge, prominent aanwezige, vocalen van zangeres Satomi Matsuzaki doen denken aan liedjes uit Japanse tekenfilmseries, zo kinderlijk lijkt alles gezongen. Maar geen enkel moment lijkt het kinderachtig, door de vreemde songstructuren en tempowisselingen blijft het publiek constant uitgedaagd worden.
Niet alleen haar stem maakt van Satomi een opvallende verschijning, ook haar manier van dansen heeft iets aparts. Ze danst op een heel groteske manier met hoekige bewegingen en weinig gracieus. Toch klopt dit volkomen met de muziek en lijkt het geen enkel moment echt raar, het hoort er allemaal gewoon bij. Ondanks dit alles gaat toch de meeste lof naar drummer Greg Saunier. Hij ranselt zijn vellen af op een zeer basaal drumstel, slechts bestaande uit bassdrum, floortom, snare, hi-hat en crash. Zijn constante geram op de trommels zorgt er voor dat hij een fortuin aan drumstokken slijt per optreden.
Tegen het eind van de show wordt het nummer ‘Fresh Born’ opgevolgd door een misschien wel erg onverwachte cover, ‘Pour Some Sugar On Me’ van Def Leppard. Op het eerste gezicht lijkt Deerhoof niks te maken te hebben met de hardrockers uit Sheffield maar net als alles deze avond valt deze cover gewoon in goede aarde.
Hoe vreemd alles ook leek vanavond klopte het allemaal wel. Deerhoof zette een supershow neer en het publiek werd beloond met een sterk staaltje alternatieve rockmuziek, iets dat de fanatiekelingen op de eerste rij al schenen te weten. De mensen in de Ziggo Dome staat een hoop te wachten.