Als je de gigantische rij overleefd hebt, staan de mannen van Black Box Revelation al klaar om de avond een goede start te geven. De Brusselse mannen zorgen voor een dosis garage met een flink sausje blues. Perfect om de avond stevig te beginnen en ook het publiek lijkt deze muziek goed te waarderen. Uiteraard kan de hit 'I think I like you' niet ontbreken. Goed opgewarmd en wel, is een overvolle grote zaal meer dan klaar voor Seasick Steve.
Seasick Steve maakt einde aan commotie
Met roerige show in een bomvol Paard van Troje
Met de Popronde van de avond ervoor nog in de benen is het zondag 16 oktober aan Seasick Steve om Den Haag te vermaken in het Paard van Troje. Mensen kwamen vanuit het hele land afgereisd om de mysterieuze blues man te bewonderen, en wie het nieuws de afgelopen tijd een beetje gevolgd heeft weet dat dit geen onbesproken show kan blijven.
Ook al kijkt Steve volgens eigen zeggen amper televisie, hij moet toch even beginnen met de politieke situatie in Amerika. "Can't believe that's the best America got to offer" zegt hij beschamend over Clinton and Trump. Het politieke praatje dat volgt, leidt tot het eerste nummer 'Abraham, Martin and John'. Een rustig begin van een roerige show maar Steve weet al direct het publiek stil te krijgen.
Uiteraard is een show van Seasick Steve niet compleet zonder serenade van 'Walkin man' aan een willekeurig meisje uit het publiek. Dit keer extra bijzonder want het meisje is eerder ook al een keer door Steve uit het publiek gepikt. Onwetend grapt Steve dat dit dan stiekem hun 'Anniversary' is. Haar naam is hem gek genoeg ontschoten; "Always good to remember a girls name on the anniversary". Op een anniversary hoort een cadeau en daarom mag deze dame vanavond het nieuwe album mee naar huis nemen.
Toch staat Steve ook stil bij alle commotie, ontstaan na een boek van biograaf Matthew Wright. Seasick Steve zou volgens de Britse journalist niet helemaal eerlijk geweest zijn over zijn verleden, veel daarvan zou verzonnen of aangedikt zijn en hij is waarschijnlijk 10 jaar jonger dan hij doet geloven. Dat ging Steve niet in de koude kleren zitten en dus reageert hij, duidelijk geïrriteerd, ook vanavond daarop. Als hij liedjes schrijft over dat hij op z'n 14de het huis verliet, de gevangenis in ging, of over het surfen, dan doet hij dat omdat hij het allemaal heeft meegemaakt.
Nog meer ophef volgt wanneer er voorin in het publiek een man meisjes lastig valt. Dat moet je bij een echte gentleman als Steve niet doen en dus wordt hij, heel terecht, boos en springt zelfs het publiek in om ervoor te zorgen dat de man de zaal uitgestuurd wordt. Dat Steve welleens tien jaar jonger kan zijn dan hij beweert is vervolgens te aanschouwen als hij als een jonge hinde weer het podium op springt om verder te spelen. Alsof er niks aan de hand was. Daarna wordt alle woede ingezet om keihard te rocken tijdens 'Thunderbirds'.
Als de Diddley Bow (één van Steve’s legendarische gitaren) het podium op wordt gebracht, wordt er luid gejuicht. Eén snaar, meer heeft deze man niet nodig om goed te rocken tijdens het ruige 'Don't take it away'. De gitaarstukken tijdens de titeltrack van zijn nieuwe album 'Keepin the horse between me and the ground', moeten even genoemd worden. Steviger en hardere blues maar zeker niet minder dan zijn eerdere werk.
Aan het einde van de show blikt Steve nog even terug naar de Jools Holland show waar het allemaal begon. Waar iedereen had verwacht, inclusief hijzelf, dat het wel snel over zou waaien, zijn we inmiddels tien jaar verder en heeft hij de mooiste baan die hij kan bedenken. Daarom volgt ook het nummer dat hij in die show speelde. Op de Three String Trance Monster sluiten we met de 'Dog house boogie' de zondag van de Popweek rockend af.
Het nieuwste album van Seasick Steve, Keepin' The Horse Between Me And The Ground, is uit sinds 7 oktober. Het heeft twee cd's, een vol met rocknummers en een rustigere cd waar je enkel Steve en zijn gitaar hoort.