Er hangt een hypnotiserende sfeer in de kleine zaal van Gebr. de Nobel wanneer Monomyth het podium betreedt. Rustig pakken de muzikanten hun instrumenten en terwijl de bandleden elkaar nog een keer aankijken worden de eerste noten aangeslagen. Na een paar minuten wordt de meevoerende muziek krachtiger. Toetsenist Peter van der Meer grijnst van achter zijn Korg terwijl de lange haren van Selwyn Slop rond zijn basgitaar zwaaien.
Hoe verder in het optreden vordert, hoe meer de muzikanten in vervoering raken van hun muziek. Dromerig maar overtuigend stroomt het geluid de speakers uit en vult het de zaal waar de bezoekers worden meegenomen in de muzikale reis van de band. De band vindt wat zij zoekt en geniet met volle teugen van het spelen. De gitaar met dubbele nek valt op, omdat de meeste muzikanten spelen op gitaren met slechts één nek. Thomas van den Reydt kiest hier ook voor op het moment dat de muziek krachtiger wordt gespeeld vanaf halverwege de show. Dit doet niet af aan de meeslepende soundscapes tussen de psychedelische stukken door. Met een letterlijk flitsende lichtshow wordt uiteindelijk naar een einde toe gewerkt, maar niet voordat LHC van de nieuwe plaat nog wordt gespeeld. Dit nummer, met een rustige opbouw maar een swingender einde, is een mooie afsluiter en een warm applaus blijft dan ook niet uit.
Monomyth bedwelmt het publiek in Gebr. de Nobel
Stevige soundscapes en psychedelische rock betoveren het publiek
Het eerder dit jaar verschenen Exo is het derde album van de Haagse band Monomyth. De plaat kenmerkt zich door een stevig geluid dat luisteraars meesleept naar mysterieuze buitenaardse werelden. Op 13 oktober liet Monomyth zien dat de liveshow hier niet voor onder doet. De volledige kleine zaal van Gebr. de Nobel stond te genieten van een indrukwekkend optreden vol soundscapes afgewisseld door psychedelische- en krautrock.
De eerste keer dat van der Meer zijn knoppen inruilt voor snaren kijkt hij recht in de ogen van drummer Sander Evers. Dit leidt tot een tweepersoons glimlach waar de vonken bijna van afschieten en dat is ook terug te horen in het muziekstuk dat volgt. Op een stevig tempo stromen de noten de zaal in. Niemand is bestand tegen zulke muziek en de handen gaan de lucht in op de voorste rij.
Vanaf het moment dat er een ijzige wind uit de speakers klinkt en Van den Reydt zijn gitaar wisselt, wordt het lichtplan donkerder en de muziek mysterieuzer. Op een strak tempo en met meer nadruk op de bas worden de daarop volgende nummers gespeeld. Dromerige toetsen worden ondersteund door sterke drums. Verschillende gitaargeluiden scheuren nog even door elkaar voordat de nevel wat optrekt en er vrolijker muziek gespeeld wordt en het einde in zicht komt.
Nadat de lichten het publiek op de band hebben gewezen, dwalen de lichten zaal en podium af op zoek naar mensen die nog niet onder invloed van de muziek zijn, maar vinden niemand. Hoofden knikken mee op de muziek of mensen luisteren met gesloten ogen. De muzikale ruimtereis is de zaal in gespeeld en niemand is hier aan ontsnapt. Voor de mensen waarvan de muzikale honger naar meer niet te stillen is, speelt de band in elk geval nog tot begin december regelmatig shows in binnen- en buitenland.