Eerst een geschiedenislesje: in de jaren ‘90 maakte Morphine furore met hun duistere, bezwerende sound. De combinatie van de tweesnarige bas, bespeeld met een slide, baritonsaxofoon en de diepe stem van frontman Mark Sandman gaf Morphine een uniek geluid waar invloeden van jazz, rock en blues in te horen waren. Helaas kwam er in 1999 een einde aan de band toen Sandman op het podium in Italie aan een hartaanval bezweek. Tien jaar later besloten de overgebleven leden, saxofonist Dana Colley en drummer Jerome Deupree met een nieuwe frontman, gitarist Jeremy Lyons, door te gaan als Vapors of Morphine. Het repertoire bestaat uit werk van Morphine, maar er is ook een nieuwe plaat opgenomen. Vanavond staat het trio in de kleine zaal van het Paard van Troje, waar voorafgaand aan het optreden een documentaire over Mark Sandman vertoond wordt.
Vapors of Morphine: een waardig eerbetoon aan Mark Sandman
Het is geen Morphine, maar uiteindelijk best lekker
Zou Nirvana verder kunnen gaan zonder Kurt Cobain? Waarschijnlijk niet. Zou Sublime verder kunnen zonder Bradley Nowell? Eigenlijk niet, maar ze deden het wel onder de naam Sublime with Rome. Queen treedt op met Paul Rodgers of Adam Lambert, maar is het nog wel Queen zonder Freddie? Hetzelfde kun je je afvragen over Vapors of Morphine dat eigenlijk Morphine is zonder Mark Sandman en vanavond in het Paard van Troje staat. De kleine zaal is er in ieder geval niet minder vol om (hoewel het optreden oorspronkelijk in de grote zaal gepland was). Maar is Vapors of Morphine slechts een slap aftreksel van het origineel, of hebben we te maken met een band die het op eigen benen bolwerkt?
Als de zaal zich na de vrij treurige film vult voor het optreden valt als eerste op dat de tweesnarige bas gewoon op het podium staat. Gelukkig maar, want zonder die twee snaren is het geluid van Morphine niet voor te stellen. Bij opener ‘Good’ klinkt de band nog wat dun. Het duurt sowieso even tot het geluid klopt. Jeremy Lyons is constant bezig met het aanpassen van de instellingen van zijn effecten. Als halverwege het optreden eindelijk alles klopt - de bas-akkoorden, de saxofoonlijnen en de drums - dan is het even alsof we terug in de tijd zijn. Dit is het Morphine-geluid waar we op wachtten.
De stem van Lyons heeft wat weg van die van Sandman, maar is het net niet. Helaas voor hem zal hij in deze band altijd met Sandman vergeleken worden. Desondanks kwijt hij zich moedig van zijn taak en weet hij, als het geluid eenmaal klopt, de nummers tot leven te brengen. Ook Dana Colley zingt enkele nummers, waaronder ‘Let’s Take A Trip Together’. Juist in een nummer als dit mist hij de diepte die het origineel zo bedwelmend maakt. Tweestemmig klinken Colley en Lyons gelukkig erg goed. Voor het nieuwe werk van de band pakt Lyons zijn gitaar. In het instrumentale nummer neemt Colley met zijn sax de rol van de bas over, en soleert Lyons er overheen. Het klinkt Arabisch, en misstaat niet in de set.
Tussen de nummers door kletst Colley gezellig met het publiek. De sfeer in het Paard is prima. Bekende nummers worden enthousiast onthaald, en tijdens een aantal meezingmomentjes wordt er uit volle borst meegezongen. De band voelt de sfeer goed aan, want ondanks dat deze niet op de setlist staat wordt ‘Honey White’ gespeeld. Het publiek danst enthousiast mee met dit nummer. Natuurlijk wordt dat meteen weer gevolgd door een wat treuriger nummer, want daar ligt de kracht van Morphine: donkere nummers die bol staan van spijt, melancholie en nostalgie.
Normaalgesproken doet Vapors of Morphine geen toegift, althans: dat zeggen ze, maar vandaag maken ze een uitzondering. Na nog twee nummers is het echt afgelopen, en loopt de band af terwijl het publiek ‘You Look Like Rain’ zingt. Gelukkig is er na afloop nog ruim gelegenheid om cd’s te laten signeren, met bandleden op de foto te gaan, of gewoon om een praatje met de heren te maken.
Oh, wat hadden we graag nog eens een optreden van Morphine met Mark Sandman willen zien, maar voor nu kunnen we blij zijn dat er toch nog de mogelijkheid is om nummers als ‘The Night’, ‘Cure For Pain’ en ‘Yes’ nog eens te horen. Het duurde even voordat de band op stoom was, wat vooral met het totaalgeluid te maken had, maar toen dat eenmaal zo was, zorgde Vapors of Morphine voor uitstekende stemming in de zaal. En dat terwijl een groot deel van het oeuvre vrij melancholiek is.