Om tien over twee ‘s middags (beduidend vroeger dan de naam van het festival doet vermoeden) trapt YADA YADA het festival af. Op het podium verschijnt een Herman Brood-lookalike in de vorm van zanger (en voormalig lid van The Wild Romance) Stick. Het nummer ‘My world is empty without you’ wordt ingezet. Op het veld is het nog rustig, al heeft een trouwe schare Brood-fans zijn weg naar de mainstage al wel gevonden.
Derde editie Night at the Park geslaagde nostalgische trip
Kerstliedjes in de zomerzon
In een bewolkt en behoorlijk drassig Zuiderpark – een fijne herinnering aan het noodweer van eerder in de week – was het op zaterdag 25 juni tijd voor de derde editie van Night at the Park. Op het kleine zusje van en tevens de opwarmer voor Parkpop lag de gemiddelde leeftijd hoger dan op een doorsnee muziekfestival, wat natuurlijk alles te maken had met de line-up. Er stonden voornamelijk artiesten uit de 80’s, 90’s en vroege 00’s geprogrammeerd. Night at the Park was dan ook een flinke trip down memory lane.
“Hoe heeft Herman dit volgehouden? Ben nou al kapot!” klinkt het na twee nummers. De fans kunnen hun hart ophalen met ‘I love you like I love myself’ en ‘Rock ‘n’ roll junkie’, waarna Stick aangeeft een nieuwe held te hebben die nog leeft ook. Niemand minder dan Spike van Zoest betreedt het podium, met sigaret op de lip, en speelt mee met ‘Never be clever’.
Bassist Johnny Lopezz neemt bij het volgende nummer de zang voor zijn rekening en dan is het alweer tijd voor de afsluiter: ‘Saturday night’. De handen gaan de lucht in en er wordt uit volle borst meegezongen. Na een luid “We want more!” van de Brood-fanclub vooraan wordt ‘Checking out’ als toegift gespeeld, waarna de band daadwerkelijk uitcheckt. Onder het motto ‘een goed begin is het halve werk’ is dit een lekkere openingsact met een mooie belofte voor de rest van het festival. (EN)
Niet veel later is het de beurt aan DI-RECT. De band speelt zijn zoveelste thuiswedstrijd en voelt zich ongetwijfeld op zijn gemak in het Haagse ‘Zùidâhparrek’. Met ‘Times are changing’ galmt het herkenbare stemgeluid van zanger Marcel het inmiddels behoorlijk volgestroomde veld over. De zon komt gelukkig toch om de hoek kijken en dat is altijd bevorderlijk voor de sfeer.
Naast de welbekende bandleden staat ook het blazersensemble Special Request Horns op het podium en dit geeft wat extra jeu aan een sowieso al goede set. Alle bekende hits komen voorbij, zoals ‘This is who we are’ en ‘Invincible’. Niet alleen de instrumenten, maar ook het publiek laat zich makkelijk bespelen vandaag. De handen gaan keer op keer de lucht in en er wordt meegezongen, -geklapt en -gedanst dat het een lieve lust is.
Er is ook tijd voor wat interactie met het publiek: het valt Spike op dat een dame in een rolstoel spontaan opstaat om te gaan dansen. “That’s what music does”, aldus de gitarist. Na ‘Young ones’, waarbij Marcel fanatiek op een grote trom slaat, zit het erop en wordt er met een “Mazzeeeeel!” afscheid genomen. In september komen de heren met een nieuwe EP, ‘Fired Up’, dus we zien ze ongetwijfeld snel weer terug. (EN)
De jaren zeventig komen opnieuw tot leven met de van-dik-hout-zaagt-men-planken glamrock van de Britse band Slade. Met alleen de drummer en gitarist nog over van de oorspronkelijke bezetting, zetten de olijke oude mannen een stevige show neer die drijft op rock ‘n’ roll clichés met een vleugje folk en vooral heel veel lol.
Dat de band in het verleden is blijven hangen maakt muzikaal niet uit, maar een totaal foto- en filmverbod is toch echt niet meer van deze tijd. We moeten het doen met de op het netvlies gebrande beelden van mannen in kekke pakken die om de haverklap op flightcases klimmen om rockposes aan te nemen.
De gitarist met het rolletje pepermunt in z’n broek, de malle danspasjes van oerlid Dave Hill en de drummer met de verbeten kop. Dat je na een halfuurtje het verschil tussen de de nummers niet meer hoort doet er niet toe. Slade is een rockfeestje dat in een stralend zonnetje wordt afgesloten met kerstkneiter ‘Merry Xmas everybody’. Compleet met kerstmutsen, uiteraard. (FV)
Tussen de bedrijven door worden op een ander podium vermakelijke muzikale intermezzo’s verzorgd door De Coronas. De zeven muzikanten maken naar eigen zeggen ‘stand-up pop’, een interactieve show waarbij het publiek het voor het zeggen heeft. Bezoekers kunnen de trap naar het ‘balkon’ beklimmen en vanaf daar via de telefoon een verzoeknummer indienen. Dit wordt vervolgens direct ten gehore gebracht en zo af en toe mag de aanvrager nog meezingen ook. Doorgaans niet zuiver, maar wel heel gezellig. Het publiek zingt luidkeels mee en er wordt op blote voeten op het modderige veld gedanst.
Ondertussen verplaatsen de bezoekers zich weer naar het hoofdpodium, waar de jongens van Racoon hun set aftrappen met het nummer ‘Heaven holds a place’. Hierna stelt Bart de band nog even voor “voor degene die geen flauw idee heeft waar hij naar zit te kijken”. Nu zal dat wel meevallen, want de band timmert inmiddels al zestien jaar aan de weg en is een gevestigde naam in de Nederlandse muziekscene.
Na ‘Took a hit’ en ‘Guilty’ wordt het eerste én laatste Nederlandstalige nummer van de band, ‘Oceaan’, ten gehore gebracht. De song wordt door Bart opgedragen aan zijn overleden zus. Hierna zijn er wat problemen met het geluid en zet de zanger a capella een of ander Zeeuws lied in, tot vermaak van het publiek.
Slechts onder begeleiding van gitarist Dennis Huige klinkt daarna het eveneens gevoelige ‘Love you more’, waarna het weer tijd is voor meer up-tempo nummers als ‘Brick by brick’ en ‘No mercy’. Hierbij doen de blazers van Special Request Horns ook weer mee. Debuutsingle ‘Feel like flying’ mag uiteraard niet ontbreken en met het welbekende nazingspelletje, dat veel artiesten graag spelen met hun publiek, zijn alle ingrediënten aanwezig voor een geslaagd optreden. Sympathieke jongens, die Zeeuwen. (EN)
Voor het begin van deze zaterdagavond heeft de organisatie van Night at the Park de bebrilde zangeres Anastacia uit de mottenballen getrokken. Lang niks van vernomen, maar in het verleden scoorde ze natuurlijk hit na hit. Ze steekt van wal met ‘Army of me’ en ‘Sick and tired’.
Wat meteen opvalt is de ontzettend overheersende bas, die niet alleen de nasale sound van de Amerikaanse overstemt, maar die je ook over een paar dagen waarschijnlijk nog steeds voelt dreunen in je lichaam. De zangeres, die verdacht weinig is veranderd sinds haar debuut zo’n zestien jaar geleden (hallo botox!), is goedgehumeurd en heeft er zin in. Ze begroet het publiek met een “Den Haag! It’s so good to be here!” en speelt keurig haar setlist af.
Tussendoor nemen de achtergronddanseressen en –zangeressen het even over, waarna de diva in een andere outfit en zonder bril weer op het podium verschijnt. Na een verrassende cover van de Foo Fighters, ‘Best of you’, passeren de laatste kneiters van hits (waaronder ‘I’m outta love’ en ‘Left outside alone’) de revue. Ondanks de veel te aanwezige bas een typisch Amerikaanse, maar zeker wel vermakelijke show. Met een “Danke schön!” verdwijnt de zangeres van het podium. Dat is dan weer een beetje jammer. (EN)
Holly Johnson is de volgende die mag komen opdraven op het podium van Night at the Park. Als zanger van de band Frankie Goes To Hollywood heeft Johnson zich in de jaren tachtig onsterfelijk gemaakt met debuutalbum ‘Welcome to the Pleasuredome’. Na het tweede, veel minder succesvol album, is het over en uit voor de Frankies.
Tijdens de set van vanavond draait het om de successen uit de FGTH-periode, aangevuld met de singles van zijn eerste soloalbum ‘Blast’. Met een futuristische outfit, compleet met spiegelbril en witte handschoentjes, betreedt Johnson het podium zoals je van een eighties-icoon mag verwachten. Nonchalant bladert hij door zijn mapje met songteksten heen, alsof hij ter plekke bedenkt wat er gespeeld gaat worden.
Solonummers als ‘Americanos’ en ‘Love train’ hebben de tand des tijds beduidend minder goed doorstaan dan de Frankie-hits, maar wat de hele set door opvalt is het onwaarschijnlijk goede geluid. Ieder muzikaal detail is te horen en ieder gesproken en gezongen woord is te verstaan. Daar kunnen de geluidsmannen van Anastacia en Wet Wet Wet nog wat van leren. In ‘Ascension’, geschreven samen met Gary Barlow voor de soundtrack van ‘Eddie the Eagle’, lijkt Johnson zelf niet te geloven. Hij haalt zijn schouders op en brengt het met horten en stoten tot een redelijk einde. Het is dan ook een draak van een nummer en wordt gelukkig gevolgd door het moneyshot van de avond, ‘Relax’. Na ‘Two tribes’ sluit Johnson af met ‘The power of love’, wat het tweede kerstnummer van Night at the Park is vandaag. Alleen maken de kerstmutsen hier plaats voor kippenvel. (FV)
Misschien was het beter geweest om de laatste twee acts van deze editie om te draaien, want de gezapige softpop van het Schotse Wet Wet Wet maakt muzikaal gezien aanzienlijk minder indruk dan de set van Holly Johnson. Qua meezinggehalte winnen Marti Pellow en zijn mannen het echter wel en dat is wat de afsluiter van Night at the Park op haar eigen manier tot een succes maakt.
Vanaf opener ‘Wishing I was lucky’ zingen met name de vrouwelijke bezoekers zichzelf de longen uit het lijf. Het weerzien met jeugheld Pellow maakt de nodige emoties los en de immer lachende frontman heeft qua uiterlijk dan ook zeker zijn charmes nog niet verloren. Als dan eindelijk de zonnebril ook nog eens afgaat, is het feest compleet. De band ziet er gelikt uit en laat niets aan het toeval over.
De show is perfect geregisseerd, alleen het geluid op het veld laat het nodige te wensen over. Dan maar heel hard eroverheen zingen, moet het publiek denken. Met ‘Sweet surrender’, ‘Sweet little mystery’, ‘Angel eyes’, ‘With a little help from my friends’ en Troggs-cover ‘Love is all around’ is de greatest hits show compleet. Night at the Park 2016 kan na het afsluitende vuurwerk als zeer geslaagd de boeken in. (FV)