In het muzikale hoofdkwartier van Den Haag, de Grote Markt, spreken wij af met de twee vrouwen die de kern vormen van het jamfestival: Janneke Nijhuijs en Lisa Lente. Terwijl de koppen thee worden besteld is het enthousiasme over ‘hun kindje’ al snel merkbaar. Zo ook als de Jam de La Crème-bierviltjes op de tafels worden gespot. “Kijk, hoe goed, ze liggen overal!” wordt er door Janneke met trots geroepen.
Jam de la Crème festival stopt na tiende editie
“Onze insteek is gewoon nooit geweest om een onwijs gevestigd professioneel event neer te zetten”
Na negen succesvolle edities gaat het grootste – uit de hand gelopen – vriendenfeestje van Den Haag stoppen. Het Jam de la Crème festival begon als een spontaan idee, een hersenspinsel van een aantal vrienden in een tuin met iets te veel wijn op en maar is uitgegroeid tot een strandfestival waar grote en kleine namen samenkomen om één grote muzikale samensmelting te maken. Waarom stoppen? En waarom nu? En wat kunnen we verwachten van de tiende (en laatste) editie?
Voordat we ingaan op de vraag ‘Waarom stoppen?’, blikken we nog even terug naar het begin van Jam de la Crème . Daar komt vooral naar voren dat de twee geen idee hadden waar ze aan begonnen. Janneke: “Samen met Vince van Reeken, Evelien Zwart en Mink Pinster zaten we op een avond in de tuin wijn te drinken toen we op het lumineuze idee kwamen om onze muzikanten vrienden uit te nodigen en met diezelfde flessen wijn op het strand te gaan jammen. ‘Laten we het dan in een strandtent doen’ werd er geroepen. De volgende riep ‘Laten we het dan een festival noemen’, waarop Vince ‘Ja! En dan heet het Jam de la Crème!’ riep.”
Dat was bijna tien jaar geleden. Inmiddels is Jam de la Crème een begrip en concept geworden wat werkt als een malle. Janneke: “De titel ‘festival’ was vooral omdat we dat zelf grappig vonden. We wilden eigenlijk gewoon een vriendenfeestje organiseren. De eerste editie was in 2007 in de Karavaan, op het zwarte pad. Het was was heel druk en heel gaaf. Dat was ook wel het moment dat we dachten, laten we dit vaker doen.”
Maar hoe overtuig je dan die muzikale vrienden om mee te doen? Janneke: “Haha, nouja, het was meer van ‘Er komt een jamsessie, kom je ook? Dan krijg je gratis drank! En die en die komen ook!’. Dan was de reactie meestal wel ‘oh ok, dan misschien wel.’” Lisa: “Haha, dat hebben we trouwens nog steeds, die gratis drank!” Janneke: “Dat is bij de meeste muzikanten toch wel de manier. Inmiddels ook wel betaald hoor, maar er was (en is) een soort enthousiasme, wat een soort kettingreactie veroorzaakte.”
Dat Janneke en Lisa (en kompanen) het vooral leuk vonden om te doen en het geen businessplan was, blijkt wel als ze aangeven dat ze in het begin zes maanden per jaar keihard aan het festival werkten om vervolgens met een lege portemonnee naar huis liepen. Janneke: “Ik dacht eerst, ah, joh, maakt niet uit.” Lisa: “Maar na drie keer gaat het wel uitmaken haha” Janneke: “Onze insteek is gewoon nooit geweest om een onwijs gevestigd professioneel event neer te zetten. En al helemaal niet om ons de helft van ieder jaar helemaal gek en nerveus te maken, nee dat was niet echt de bedoeling”.
Inmiddels hebben ze zoveel ervaring opgebouwd, dat dat helemaal goed gekomen is. Er kwam een draaiboek, transportplan en coördinatoren. Lisa: “En zo zijn we eigenlijk een beetje hobbeldebobbel een soort van festivalorganisatie geworden”. Toch willen we weten of ze er zelf nog van konden en kunnen genieten, van hun ‘vriendenfeestje’. Lisa: “Het is best wel lastig om in die flow te komen als je in een soort van ratelmodus zit. Je voelt je verantwoordelijk voor alles. Dan is het heel lastig om er echt helemaal in op te gaan. Dit jaar heb ik mij wel voorgenomen om er helemaal in te zitten en ervan te genieten. Maar één moment weet ik nog heel goed, in de Rotown, tijdens de clubtour in 2014. Toen dacht ik ‘Ok, twee biertjes gedronken, nu ga ik eventjes in het publiek staan. Ik vind het ook heel fijn om daar te staan en te kijken en te voelen wat er gebeurd. En toen ging ik helemaal los. Het was zo, zo waanzinnig mooi om dat samenspel te zien op het podium.”
“Dat was toen met Thijs Schrijnemakers van Orgel Vreten en Maurizio Pinna van the Deaf. Die gingen naast elkaar zitten met hun orgeltjes. Het is heel tof, dat op bepaalde momenten, dan slaat die energie die ontstaat op het podium tussen muzikanten, dat slaat over. Het voelt echt als een bliksemschichtje naar het publiek. Ik ben zelf geen muzikant, maar op dat moment ben ik onderdeel van dat muzikale proces. Dat klinkt misschien een beetje zweverig, maar dat is echt, dat vind ik zo lekker! Ieder jaar heb je zo’n momentje.”
Wat begonnen is al strandfeest, bleek later ook prima te passen in een andere setting. Janneke: “We werden een keer door Crossing Border uitgenodigd om een keer een sessie voor hun te doen. ‘Oh ok, dit kan misschien ook wel werken!’ dacht ik toen.” Daar bleef het niet bij. Een eigen podium op Sziget, een clubtour en optredens zoals die op het Life I Live festival. Het werd al sneller groter dan alleen ‘dat strandfestival’.
Toch hebben ze de beslissing gemaakt om met het festival te stoppen. Waarom stoppen met iets dat zo succesvol is? Lisa: “We hebben nooit iets gedaan om iets logisch te doen. Het is logisch om nu te gaan kapitaliseren op ons succes, maar ja.” Janneke; “Ik denk dat we sowieso nooit gedacht dat we die tien jaar zouden aan tikken, weet je wel? We hadden nu echt zoiets van ’tien jaar, holy shit, ok’. Daar zijn we super trots op!”
“Kijk, tien jaar geleden was het nog een origineel idee om als vriendengroep op het strand een spontaan jamfestival te organiseren. Maar dat is het gewoon niet meer. Je wilt ook geen stappen achteruit maken, je wilt door ontwikkelen, alles net iets mooier, leuker en beter maken. En ik denk dat, zoals het nu is, wordt het toch niet beter. Je wilt ook geen kopie van jezelf worden. Het is goed zo. We willen het sowieso echt niet groter maken dan wat het nu is, dat willen we gewoon niet.”
Lisa: “En dat staat ook niet ten doel van wat Jam de la Crème is. De sessies worden er niet beter op als je 5000 kaarten verkoopt.” Janneke: “Nee, de druk wordt hoger, de taken worden steeds maar meer, ook voor muzikanten. Weet je wat het is? We kunnen nu nog net het vriendenfeestje gevoel voor iedereen bewaken. Naja, het uit de hand gelopen vriendenfeestje dan. Als we dit nog veel langer gaan doen, gaat dat denk ik niet lukken. Dan gaat het voelen als werk en dat is mijn grens. Die wil ik liever niet bereiken met dit feestje. Daar vind ik het te waardevol voor.”
De vraag is natuurlijk wie er als eerste over begon. Over het mogelijk stoppen van deze succesformule. Janneke; “Volgens mij dronken we vorig jaar een fles wijn, de dag na het festival. We betrapten ons zelf erop dat we alweer bezig waren met de volgende editie. De fles wijn was nog niet eens op. We waren alweer bezig met wat we allemaal moesten doen voor de volgende editie. En dat ‘moeten’, dat werd een beetje een issue, dat was slecht nieuws. Lisa; We gingen meteen na de laatste editie al plannen maken. Dan gaan we dit doen, dan gaan we dat doen. Terwijl, we waren nog brak van de vorige editie! Dat was echt. Nee.” Janneke: “Ik bedoel het is misschien heel goed voor het festival, maar nee, het is toch niet zoals het moet zijn. Voor ons.”
Zonder het festival lijken ze veel vrije tijd over te houden in de toekomst. Lisa: “Ja, maar we hebben zoveel eigen projecten, waar we dan meer tijd in kunnen steken en het geeft ook mogelijkheden voor nieuwe dingen. Het concept van Jam de la Crème verdwijnt ook niet, we stoppen alleen met het festival” Janneke: “We beseffen nu ook nog niet echt dat we daar mee stoppen, dat komt denk ik pas op de laatste avond, om 3 uur ’s nachts. Als iedereen op het podium staat. Dat we ons dan pas zullen realiseren dat het de laatste keer is.”
En zo lijkt het festival te eindigen op dezelfde manier als dat het begon; met een fles wijn. Op 16 juli is de tiende, en nu dus laatste, editie van het Jam de la Crème festival. Er wordt al beloofd dat alles uit de kast wordt getrokken om er met een ‘bang’ uit te gaan. De leukste samenwerkingen, de tofste sessies. Wat zijn de verwachtingen? Zijn de dames niet bang dat ze spijt krijgen van deze beslissing? Over één dingen lijken ze het eens te zijn:
Lisa: “Oh man, we gaan huilen!” Janneke: “Ja, we gaan echt heel erg huilen, en plein public. Brullen op het podium, haha!” Lisa: “Ja, daar ben ik nu al bang voor.” Janneke: “Kut wordt dat, haha. Dan staan we de volgende dag jankend op 3voor12 Den Haag”. Lisa: “En wij zijn dan echt niet de enige, he? Zoveel mensen gaan heel hard meehuilen” Janneke: “Haha, ik denk dat we collectief gaan janken op het strand. Misschien moeten we Jam de la Crème tissues gaan uitdelen?” Lisa: “Hahaha, ja, dat is echt een goed idee!”
Lisa: Met zo’n tiende editie kunnen we het gewoon heel mooi afronden, het is een vorm van closure. Het was zo’n heavy ride! Het heeft ons allebei zoveel gegeven en op zulke mooie plekken gebracht. Maar het heeft ons ook zo uitgeput. Op een gegeven moment is het gewoon goed.” En als ze er achteraf spijt van krijgen? Janneke: “Haha, dan doen we het toch nog een keer? Grapje! Zeggen we dan!”
De eerste namen voor het Jam de la Crème festival zijn: Fresku, The Indien, Dandana, Meta and The Cornerstones, Bang Bang en de Rooie Jager.
Zaterdag 16 juli | Jam de la Crème Festival | 20:00 – 04:00 | Strandpaviljoen ZUID
Tickets via www.jamdelacreme.nl of bij één van de Haagsche voorverkoopadressen | € 15,00
VVK adressen: De Zwarte Ruiter, Strandpaviljoen ZUID, de Sushi Meisjes, Haagsche Kopjes Kappers, Pop Up Espresso, Kompaan Beer Bar en lunchroom De Overkant