The Low Anthem, Paard van Troje, Crossing Border, zaterdag 5 november 2016
CB16: The Low Anthem
Dromerige muziek van The Low Anthem kan het publiek niet boeien
Na vijf jaar stilte laat The Low Anthem dit jaar weer van zich horen met ‘Eyeland’. De band uit Rhode Island stond al eerder op Crossing Border, maar nooit eerder met zo’n surrealistische, psychedelische en geestverruimende mix van Americana en indiefolk als dit jaar.
HET CONCERT
DE ACT
The Low Anthem timmerde al een paar jaar aan de weg toen ze doorbraken met het lieflijke en sprookjesachtige ‘Oh my God, Charlie Darwin’. De band staat bekend om haar melodieuze folkalbums maar besloot om met haar nieuwste album een andere weg in te slaan en zich te wagen aan wat meer experimentele klanken. Dat niet iedereen dit nieuwe geluid kan waarderen blijkt uit de gemengde reviews die het album heeft ontvangen.
HET NUMMER
The Low Anthem verschiet nogal eens van muziekspel. Na het vierde nummer dat de band inzet is dit het meest merkbaar. Wanneer je misschien even afgedwaald was met je gedachten zorgt dit nummer er voor dat je meteen weer wakker wordt. Maar The Low Anthem neemt daarna meteen weer een stap terug met 'This God Damn House'. Dit nummer is hét toonbeeld voor de sprookjesachtige muziek van de show en kan zo aan je Spotify lijst voor slaapliedjes worden toegevoegd.
HET MOMENT
De show wordt gestart op een typemachine. De dame in kwestie opent haar notitieboekje en begint te typen. Dit zorgt voor genoeg fascinatie dat de grote zaal meteen stil is. Zeker vijf minuten zit de dame te typen en leest hardop haar woorden voor. Vervolgens neemt ze plaats achter de toetsen en zorgt een gong dat het muzikale spektakel van start gaat. Dat is het begin van een dromerige show waarin de zanger op een gegeven moment zelfs zijn telefoon pakt en vraagt om je buurman te bellen, zodat die ook kan mee genieten van de muziek.
OOK OPMERKELIJK
De band houdt er niet van om in de spotlights te staan. Het podium is zo belicht dat je de bandleden met geen mogelijkheid zou herkennen als de lichten aangaan.
HET PUBLIEK
The Low Anthem moet aan het begin van de show genoegen nemen met een handjevol mensen. Tijdens het tweede nummer lijken toch meerdere mensen de band gevonden te hebben en is de zaal eventjes goed vol. Elk nummer wordt dan ontvangen met luid gejuich. Maar de verschillende muziekstijlen van de band zorgen ook voor wat rumoer in de zaal; waar zijn we nou eigenlijk naar aan het luisteren? Iemand uit het publiek: "Geen idee, niemand snapt er wat van!" Deze verwarring zorgt er dan ook voor dat veel mensen kiezen om halverwege de show elders hun muzikale dosis aan te vullen.
HET OORDEEL
De nieuwe muziek van The Low Anthem is goed om een dag mee af te sluiten. Het overgrote deel van hun repertoire zingt je zo in slaap, op een goede manier. Maar wanneer ze de rustige, melancholische nummers afwisselen met een portie stevige rock zorgt dat voor veel verbaasde gezichten in het publiek. Het overgrote deel van de show is echter te dromerig en dat blijkt niet iets te zijn waar het publiek van Crossing Border naar op zoek is.