Waterpop begint traditiegetrouw met een kinderact. Dit jaar heeft het One Two Trio de eer om de allerkleinsten te vermaken. Terwijl de ouders en kinderen alle danspasjes van de Hokey Pokey opvoeren, wordt er aanstalten gemaakt naar de andere kant van het veld, waar de eerste ‘echte’ act klaar staat; Jo Goes Hunting. De band rondom multi-instrumentalist Jimmi Jo Hueting weet de aandacht van het publiek niet vast te houden. Het feit dat het geluid niet heel goed is draagt daar aan bij. Desalniettemin bewijst Hueting dat hij technisch een hele strakke set kan neerzetten. Wellicht was het middag publiek van Waterpop niet de juiste doelgroep. Met ‘The Act of Leaving’ wordt de set beeindigd. Toepasselijk. (ML)
Waterpop 2016: een editie voor iedereen
Met o.a Gallowstreet, Canshaker Pi en Coasts
Op zaterdag 13 augustus vond in het Hofpark in Wateringen voor de 39e keer Waterpop plaats. Hoewel het lang niet zo warm werd als vorig jaar, kon men alsnog spreken van een zomerse editie, die ook nog eens goed werd bezocht. 3voor12 Den Haag was er de hele dag bij en zag hoe de gevarieerde line-up alle leeftijdsgroepen wist te vermaken.
Van synthpop gaan we met de Noorse Dagny over naar echte bubblegum-pop. De liedjes zijn catchy, haar stem is sterk, maar echt origineel is het niet. ‘Fools Gold’ zorgt voor het eerste dansmoment, op de Hokey Pokey na dan. Vooral de kinderen lijken helemaal in de muziek van Dagny op te gaan. Waterpop lijkt zich sowieso overdag echt gefocust te hebben op het vermaken van kinderen. Er zijn meer plekken om ijsjes en ballonnen te kopen dan op menig ander festival. Er loopt een vader rond met een gigantische glitterbaard en even later zien wij ook een moeder langslopen met Pikachu-schmink op haar gezicht. De kinderen hebben het vanmiddag duidelijk voor het zeggen. (ML)
Tijd voor de eerste ‘hardere’ act van vandaag, Rise of the Wood. De naar eigen zeggen ‘partyband’ weet geen blijvende indruk achter te laten. Het is bij tijd en wijle meer een act dan een band. De klassieke rockposes zijn er maar de authenticiteit ontbreekt. Gelukkig staat het publiek vol met vrienden en familie die het wel kunnen waarderen. De mannen van Steak Number Eight doen dit overtuigender. De rock/metal-formatie uit Belgie heeft duidelijk veel podiumervaring en is technisch erg sterk. Een aangename contradictie. (ML)
Een van de grotere namen op Waterpop dit jaar is rockband Drive Like Maria. Hoewel het Belgisch-Nederlandse trio ondertussen al heel wat jaren meegaat in de Nederlandse festivalscene, is er op het podium van slijtage niets te merken. De toegankelijke stoner gaat er vanmiddag bij het publiek goed in. Oud werk, waaronder hit 'I'm on a Train', wordt afgewisseld met nieuwe songs van onlangs uitgekomen plaat 'Creator'. Op het podium zelf gebeurt niet veel, maar dat heeft de band ook niet nodig: de heren en dame van Drive Like Maria zijn zo goed op elkaar ingespeeld dat ze geen moeite hebben alle aandacht in het veld op hun muziek te richten. (KK)
Waar Sticks een paar weken geleden nog op Werfpop te vinden was met Opgezwolle-maatje Rico, staat hij vanmiddag op podium 2 met Tjeerd Bomhof (Dazzled Kid) als Dazzled Sticks. Gelukkig is de muziek een stuk origineler dan de gezamenlijke artiestennaam doet vermoeden: eigenwijze, maar catchy beats van Dazzled Kid, aangevuld met slimme teksten van Sticks. Beiden krijgen in de muziek de ruimte om hun kunsten te vertonen. De nummers zijn best catchy, zonder dat de muziek ergens echt poppy of corny wordt en ook het publiek lijkt de samenwerking tussen de twee wel te kunnen waarderen. Een goede zet van de Waterpop-organisatie. (KK)
Neem een vleugje indie, een beetje grunge en een punkattitude en je krijgt misschien een idee hoe Canshaker Pi zoal klinkt. In een half uurtje knalt de Amsterdamse band door zijn set heen. Niks rechttoe-rechtaan-popliedjes, maar eigenwijze herrie zoals we die ook kennen van bands als Dinosaur Jr.. Eigenlijk is dit zo'n band die je in een kleine, zweterige zaal moet beleven, maar ook op Waterpop doet de band het prima. (KK)
Bij 'Nederlandstalig' denkt men al snel aan acts als Frans Bauer, Jan Smit en de Toppers (oké, en misschien aan Doe Maar en de vele nederhoprappers). Het Belgische Bazart doet hier echter in de verste verte niet aan denken: de Nederlandstalige indiepop van het kwintet klinkt vooral erg internationaal. Mocht je geen Engels of Nederlands verstaan, dan zou je zomaar kunnen denken dat The National hier staat te spelen. Vooral de sterke samenzang maakt indruk. (KK)
De avond van Waterpop kent een rustige start. De Engelse band Wille and the Bandits sluit podium 1 af. De drie rockers uit Cornwall geven het gemêleerde publiek een dosis ouderwetse rock. Op het podium zien we enkele bijzondere instrumenten. De zelfgemaakte contrabas komt al na een aantal nummers in het spel, op de slide-gitaar moeten we nog even wachten. Genieten van de soms wat stevige muziek kan uiteraard, al moet men hierbij wel oppassen niet omver te worden gerend door de vele spelende kinderen. Tijdens de rustige nummers verslapt de aandacht helaas wat. (BP)
Zodra de Engelse rockers klaar zijn, rent het publiek al snel naar podium 3. Opwarmen is niet nodig, Bökkers krijgt direct een warm welkom in Wateringen. De band uit Overijssel zorgt vanaf het eerste nummer voor een goed feestje. Met een uitzondering van een aantal zinnen is het vrij onverstaanbaar, maar zelfs dat lijkt het publiek niet te deren. De mannen moesten een eind rijden, maar gelukkig is er ook in Wateringen een aantal Bökkers-fans. Als je goed het publiek in kijkt, zie je zelfs mensen meezingen met de liedjes. Zijn dit dan verdwaalde oosterlingen in het Westland of is de fanbasis van deze mannen groter dan gedacht?
Kom je niet uit Salland, dan pakken de sympathieke rockers je al snel in en als dat al niet werkt, dan wordt je wel meegesleept door het dansende publiek. Frontman Hendrik Jan Bökkers hoeft dan ook geen twee keer een verzoek te doen voor charmante meisjes op het podium, al lijkt de beveiliging niet op de hoogte en stuurt de hoopvolle meisjes weer boos het veld op. Toch ontsnappen acht jongedames aan het wakende oog van de security en doen vrolijk een dansje op het podium met de mannen mee. Om een klein beetje het Zwarte Cross-gevoel te creëren wordt er ook nog Nozem Oil uitgedeeld en daarmee is dit boerenrockfeestje helemaal compleet. (BP)
Aan Coasts de eer om het tweede podium te voorzien van het laatste optreden. De jonge band weet wat dress to impress inhoudt. Zo komt de een op met een kroon van de Burger King en een ander bandlid met een grootse indianentooi. Het kan allemaal bij deze Britse band. Vooraan staat een groepje jonge meiden dat elk nummer weet mee te zingen maar ook verder in het publiek zie je een enkeling meezingen. Ondanks de gemiddelde leeftijd van het publiek, is er genoeg aandacht voor de band. De nummers worden ontvangen met luid gejuich en er wordt zelfs gecrowdsurfd in het publiek. De muziek van de Britse jongens maakt blijkbaar een hoop los. (BP)
Tijdens de afsluiter van Waterpop druipen er al wat mensen naar huis. Maar dat weerhoudt Gallowstreet er niet van om er nog een feestje van te maken. Ook al is er geen meezinger te bekennen bij deze instrumentale (blaas) band, het overgebleven jonge publiek weet de muziek te waarderen. De voetjes gaan van de vloer en Waterpop wordt dansend afgesloten. Is het de opzwepende muziek of het alcoholniveau? Wie zal het zeggen, feit is dat dankzij Gallowstreet iedereen Waterpop verlaat met een grote lach op het gezicht. (BP)