Voordat John opkomt geeft Johnny Green, de ex-roadmanager van The Clash, een kijkje in de geschiedenis van de Britse punkgroep. Hij zou eigenlijk voorlezen uit een boek maar is dat vergeten en moet dus improviseren. Omdat de hoofdact blijkbaar nergens te bekennen is, steekt Johnny een lang verhaal af en doet dat gelukkig zeer amusant.

Het voornamelijk zwart gekleedde publiek reageert fanatiek en de ex-roadmanager is verbaasd dat zoveel mensen zijn anekdotes herkennen. Enthousiast beantwoordt hij vragen over gebeurtenissen in de historie van The Clash. Op een bepaald punt doet hij zelfs een telefoongesprek met Bruce Springsteen na. Laatstgenoemde leek het leuk om met The Clash op te treden. Van de band kreeg hij echter een kort maar duidelijk 'F*ck off' te horen.

Naar eigen zeggen lijdt Cooper Clarke aan déjà vu en geheugenverlies tegelijk, een wonderlijke combinatie. Misschien is dat ook wel wat deze man zo wonderlijk maakt. Hij komt chaotisch over, maar wanneer iemand uit het publiek een titel van lang geleden roept, rakelt hij probleemloos de tekst op. De onderwerpen van zijn teksten zijn duidelijk een resultaat van geestverruimende middelen, zoals een tekst over een meisje met een stalen plaat in haar hoofd. Toch heeft hij ook de alertheid om deze oude tekst weer eigentijds te maken, door er smartphones in te verwerken.

Na afloop krijgt John Cooper Clarke een groot applaus vanuit een niet echt volle kleine zaal. Hij komt nog terug voor een korte toegift, maar daar blijft het bij. En zo eindigt de avond met een 'lazy fucker' vanuit het publiek.