Bij binnenkomst in de grote zaal van het Paard van Troje is het niet - zoals gebruikelijk - gelijk zoeken naar een goede plaats met zicht op het podium. Dat podium doet er vanavond namelijk maar deels toe: in de zaal en op de balkons staan her en der groepen stoelen met muzieklessenaars opgesteld. Vaste presentator Floris Kortie geeft een korte introductie over innovaties in de klassieke muziek. De soms absurde filmpjes die hij hierbij laat zien (wat te denken van het orkest dat Vivaldi’s ‘Lente’ combineert met halsbrekende acrobatiek, of het Japanse vrouwenorkest dat ‘De Notenkraker’ geheel naakt uitvoert), leiden tot hilariteit bij het publiek.
Succesvolle opening Symphonic Junction-seizoen
Driedimensionaal zonder 3D-brillen
Symphonic Junction, de concertreeks in het Paard van Troje waarbij het Residentie Orkest een kruisbestuiving aangaat met diverse genres en artiesten van buiten de klassieke wereld, is alweer toe aan zijn derde seizoen. Op zaterdag 31 oktober werd de nieuwe reeks, net als vorig jaar, afgetrapt met een editie van ‘Residentie Orkest in 3D’. Het orkest liet het publiek letterlijk alle hoeken van de zaal zien.
Afijn, die hilariteit zal wel weer snel verdwijnen; klassieke muziek blijft natuurlijk een uiterst serieuze zaak. Toch? Dat valt vanavond heel erg mee. Doordat het orkest zich steeds door de zaal verplaatst, gaat een deel van het publiek hierin mee om een goed zicht te blijven houden. Er ontstaat een informele, gezellige sfeer. Tijdens openingsstuk ‘La péri: fanfare’ van Paul Dukas is het nog wennen, zo’n dirigent die vanaf een verhoging het zich op het hoogste balkon bevindende orkest begeleidt. Zo’n anderhalf uur later, wanneer slotnummer, Paul Hindemiths ‘Kammermusik nr. 1’, wordt uitgevoerd vanaf de begane grond, is er echter niemand meer die nog ergens vreemd van opkijkt. Het publiek staat naast, rond en tussen het orkest in en de muziek krijgt alle aandacht.
Bekende klassieke werken van Bach en Mozart worden afgewisseld met wat obscuurder materiaal van onder andere Prokofjev en Stravinsky. Ieder werk wordt uitstekend uitgevoerd, zoals je mag verwachten van het Residentie Orkest. Bachs ‘Cellosuite nr. 1 in G’, door een enkele cellist, blijft even mooi als altijd en wanneer twee percussionisten op cajón het uiterst ritmische trommelwerk ‘Acción Reacción Repercusión’ ten gehore brengen, staat de zaal op zijn kop. Ook het harpspel bij Debussy’s ‘Danses sacrée et profane’ maakt indruk.
Rond kwart voor tien is het alweer voorbij. Hoewel het orkest nog best wat langer had mogen spelen, moet de zaal helaas ontruimd worden voor het volgende feest. Toch heeft het Residentie Orkest in relatief korte tijd een prima showcase van de klassieke muziek kunnen geven. ‘Residentie Orkest in 3D’ toont zich wederom een prima opener van en legt de lat hoog voor de rest van het Symphonic Junction-seizoen. Volgend jaar weer?