Lianne La Havas maakt hongerig

Zangeres toont oneindige veelzijdigheid

Tekst: Hedske Vochteloo | Foto's: Kamiel Scholten ,

Haar nieuwe album 'Blood' kwam in januari van dit jaar uit en is alom bejubeld. Niemand minder dan Prince kondigde vanuit zijn Londense woonkamer aan weer te gaan toeren met haar op de backing vocals. Ze stond dit jaar op Lowlands, Pinkpop en North Sea Jazz. Toch blijft de Britse zangeres Lianne La Havas uiterst bescheiden onder haar successen. Deze donderdagavond bewijst ze aan het publiek in de stijf uitverkochte grote zaal van het Paard van Troje wat voor muzikaal talent ze is.

Wie de grote zaal binnenwandelt, moet eerst even twee keer met zijn ogen knipperen. Het lijkt haast wel alsof Lianne al begonnen is met spelen, maar schijn bedriegt. Het voorprogramma wordt namelijk verzorgd door Roseau, die niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua sound wel iets weg heeft van La Havas. Iets minder jazzy en veel futuristischer dan Lianne, maar met dezelfde kraakheldere stem en indringende teksten is ze een fijne opwarmer. Ze speelt veel werk van haar pas uitgekomen album 'Salt'. Vooral het wat stevigere nummer 'New glass' kan op goedkeuring van het publiek rekenen.

Na een flinke poos wachten verschijnt Lianne op het podium. De Britse is een opvallende verschijning met haar knalrode sleehakken, een lange rok met een gigantische split, een rode sjaal in het haar geknoopt en een witte blouse die nonchalant is opgeknoopt. De sympathieke La Havas verontschuldigt zich vrijwel meteen voor de vertraging en bijt dan het spits af met 'Green & gold'. Een nummer van haar nieuwe cd en een ode aan haar Jamaicaanse roots, maar zonder te verzanden in reggae. Het jazzy nummer weet het publiek goed in de stemming te krijgen. Er heerst een Jamaicaanse, zomerse sfeer in de zaal.

Wanneer het nummer afgelopen is, volgt er een daverend applaus uit de zaal, gevolgd door een schreeuw met "we love you" van Lianne. En daar is weer die ontwapenende bescheidenheid die bijna ongepast lijkt, zeker wanneer ze het jazzy 'Au cinéma' inzet. Wanneer ze in het refrein 'Happy' van Pharrell verwerkt, laat ze duidelijk doorschemeren dat ze heel happy is om hier te zijn. Het enthousiasme van Lianne is erg aanstekelijk.

Tijdens het eerste deel van show is de zaal nogal onrustig. Tijdens het prachtige nummer 'Ghost', dat toch wel een luisterliedje is, wordt er te veel gepraat. Gelukkig worden de boosdoeners al snel tot stilte gemaand wanneer ze 'No room for doubt' ten gehore brengt. De vierkoppige band is even opzij gestapt. Het zijn nu enkel Lianne en haar gitaar die het publiek betoveren.  

En dat is nou juist de sterke kant van La Havas. Ze weet elke keer weer de aandacht van het publiek te grijpen. Niet alleen met haar bijna ongrijpbare heldere stem, maar ook met de afwisseling tussen haar tedere, breekbare ballads en de wat stevigere, jazzy popnummers die af en toe een heel fijn rockrandje hebben (zoals het van het oude album afkomstige 'Forget'). De nuances die de vijfentwintigjarige aanbrengt in haar liedjes maken haar zo boeiend. Van haar ijle, heldere stem in de ballads, die bijna op fluistertoon worden gebracht, tot het refrein van 'Forget', waarin het bereik van Liannes stem je kippenvel bezorgt. De nummers gaan van bombastisch naar vederlicht en fragiel. Dat laatste bewijst Lianne in het nieuwe nummer 'Never get enough'. Het liedje begint als een jazzy ballad, maar gaat in het refrein over naar een rocksong, terwijl Lianne retro microfoon haar hart en ziel blootgeeft.  

Zo jazzy en relaxed als La Havas begon, zo bombastisch sluit ze af: 'Forget'. Met snerpende gitaren, ritmische drums en wederom haar loepzuivere stem heeft ze de onrust,  die begin van de avond in de zaal heerste, teruggebracht. Maar het is een ander soort onrust dan aan het begin van de avond. “I think it's time for me to leave”, zingt ze. Er volgt een afkeurend geluid uit de zaal. Lianne heeft ons hongerig gemaakt. Hongerig naar meer.