Het festival begint met veel kritiek op het nieuwe bekersysteem: voor een lege(!) beker dient men 2,50 euro te betalen. “Oh, maar kun je die dan onbeperkt bijvullen of zo?” Nee. “Hm, is het dan een milieuvriendelijk idee, en krijg je de 2,50 weer terug na afloop als je hem inlevert?” Ook niet. De organisatie laat weten dat je de beker na afloop mee naar huis moet nemen. Niemand die daar op zit te wachten (en ’s avonds is het veld inderdaad ‘gewoon’ bezaaid met plastic bekers). Bovendien kost het veel meer tijd om even een drankje te gaan halen: in het begin moet het vreemde systeem bij iedere bestelling opnieuw uitgelegd worden. Simpelweg een verkapte manier van 2,50 euro toegang vragen, dus. Is niet erg hoor, organisatie, maar wees daar dan gewoon eerlijk in.
Bevrijdingsfestival Den Haag 2015: de middag
Wind, muziek en nog meer wind
Terwijl het team van 3voor12 Den Haag zich opmaakt voor een prettig dagje Bevrijdingsfestival, komen er enkele verontrustende berichten binnen: diverse bevrijdingsfestivals elders in het land zijn afgelast of uitgesteld vanwege extreme weersomstandigheden. Ook op het Malieveld wordt windkracht 7 gemeten, maar vlak voor aanvang laat de organisatie weten dat het feestje hier gelukkig gewoon doorgang kan vinden. Later blijkt het festival maar liefst 60.000 bezoekers te hebben getrokken: de Haagse vrijheid laat zich niet zo makkelijk wegblazen.
Terwijl de lucht boven het Malieveld zich helemaal dichttrekt en er enkele flinke donderslagen te horen zijn, wordt het hoofdpodium nog even snel droog gedweild om het festival op tijd te kunnen laten beginnen. Het is echter bijna letterlijk dweilen met de kraan open: gedurende het hele optreden van openingsact O'G3NE blijft het regenen. De The Voice of Holland-winnaars laten zich echter niet door het slechte weer uit het Malieveld slaan en weten met een combinatie van bekende Top 40-covers, bijzondere harmonieën en oprecht enthousiasme op de voorste rijen, die vooral bestaan uit zeer jonge fans en diens ouders, in te pakken. Natuurlijk, O'G3NE is het zoveelste talentenjachtproduct van de afgelopen tien jaar, en je kunt je dan ook afvragen of de groep binnen twee jaar niet weer compleet is vergeten en hier slechts staat geprogrammeerd om vroeg op de dag nog een beetje publiek te kunnen lokken, maar eerlijk is eerlijk: Lisa, Amy en Shelley zijn stuk voor stuk sterke zangeressen en de samenzang tussen de drie is van een niveau dat je niet vaak hoort. De wind doet nog zijn best om het de groep moeilijk te maken en speelt met het geluid, maar aan het eind van het optreden breken dan toch enkele zonnestralen door. O’G3NE blijkt een prima festivalopener. (KK)
Op de SENA Talent Stage is het aan Darlyn om van start te gaan. In een felle regenbui weliswaar, en voor een beperkt publiek. De band bestaat uit zes jonge muzikanten - Diwa Meijman (zang), Wessel Herbschleb (gitaar), Wouter Tuinhof (toetsen), Guido Nederstigt (bas, bugel en banjo), Erik Buschmann (drums) en Nadine Dekker (viool) - die, naar eigen zeggen, folk, country en americana in een warme combinatie stoppen. Ondanks de harde regen en wind, weet Darlyn toch een fijne sfeer op het podium te creëren met haar eigentijdse folkmuziek. Vanaf de tweede helft van het optreden komen er steeds meer festivalbezoekers samen voor het podium en wordt de lucht ook steeds blauwer. Net als de muzikanten komt ook het publiek langzaam maar zeker losser en losser. Uiteindelijk treedt de band op voor een ruim gevuld festivalterrein, in het zonnetje en is er een goed begin gezet voor de rest van deze dag. (BD)
De zegetocht van Typhoon lijkt er een van ongekende proporties te worden. Sinds de release van zijn tweede album ‘Lobi da Basi’ dendert de Zwolse rapper door het Nederlandse festivalcircuit en medialandschap. Hij won twee Edisons, een 3FM Award, een Radio 6 Soul & Jazz Award en de 3voor12 award voor het beste Nederlandse album van 2014. Als klap op de vuurpijl staat hij in december in de Heineken Music Hall te Amsterdam. Typhoon past perfect in het vrijheidsthema van vandaag. “Liefde is de baas” is de letterlijke vertaling van de albumtitel en voor de totstandkoming ervan reisde Typhoon onder andere naar Suriname waar hij zich niet alleen in de muziek, maar ook in het slavernijverleden verdiepte. Ook zijn versie van ‘Iedereen is van de wereld’ past vandaag perfect. Ondersteund door zijn “titanenband” weet Typhoon in no time de aandacht van het massaal binnenstromende publiek te trekken. ‘Bumaye’ en ‘Zandloper’ zijn natuurlijk de publieksfavorieten, maar ook afsluiter ‘Hemel valt’ is een pareltje. Typhoon wordt tijdens het nummer zelf ook nog even verrast als de leden van Surinaams vrouwenkoor Afimo even mee komen dansen op het podium en dan is het feest compleet. IJzersterk optreden. (RvdH)
Het nieuwe Vfonds Busplatform zorgt voor wat verwarring: het platform zelf is makkelijk te vinden, maar waar zijn de acts? Wanneer er een grote tourbus van de HTM arriveert, wordt alles duidelijk: de bus rijdt rondjes van een half uur door het centrum van Den Haag, waarbij de act en het publiek binnen mogen plaatsnemen. Als je al een paar uur in de harde wind en regen hebt gestaan, is zo’n half uurtje in een verwarmde bus best fijn. Ook het programma mag er zijn: naast de interessante jongerendebatten over vrijheid, rijden ook onder andere journalist Jan Eikelboom en oud-minister Joris Voorhoeve een rondje mee. En voor wie al dat serieuze gepraat over vrijheid maar gedoe vindt, zijn er ook nog de rondes van Puur Gelul: vooral na het ritje met cabaretier Arie Koomen komt menig passagier breed lachend de bus uit rollen. (KK)
De laatste klanken van Typhoon zweven nog over het Malieveld als Jon Tarifa de SENA Talent Stage opkomt. Hij lijkt het stokje goed over te nemen: zijn catchy en funky muziek sluit goed aan bij het pas verschenen zonnetje en zijn energieke band heeft het zichtbaar naar z’n zin. Jon zelf staat in het begin nog een beetje stijf en onwennig op het podium. Na enkele nummers is het publiek wat in aantal toegenomen en wordt de boel wat losser. Vrijheid blijkt een terugkerend thema in Jon Tarifa’s muziek. Zijn nummer ‘Free’ sluit perfect aan bij het thema van het festival en wordt vandaag dan ook met open armen ontvangen. Als hij de Senegalese Mame Balla op het podium roept voor een dynamisch duet gaan de voetjes echter pas echt van de vloer. De festivalveteraan sluit zijn show af met het catchy nummer ‘Focus.’ Er worden gedurende de show nog wat cd’s in het publiek gegooid, maar dit blijkt niet zo’n goed idee: de harde wind transformeert ze in levensgevaarlijke boemerangs die zich met geweld op het publiek storten. (LM)
Hoewel het festival eigenlijk al zo’n twee uur bezig is, wordt het pas om 15.00 uur officieel geopend door wethouder Karsten Klein. Het aansteken van de vrijheidsvlam valt door de harde wind een beetje in het water: pas ’s avonds, wanneer de wind enigszins is gaan liggen, valt de vlam eindelijk goed te zien.
Nadat een flink deel van de versiering en het materiaal van de mainstage is weggewaaid, mag Kensington beginnen als officiële opener van Bevrijdingsfestival Den Haag. Die lijkt echter maar van korte duur, want na ongeveer anderhalf nummer wordt er door de organisatie medegedeeld dat het ‘te gevaarlijk’ is om nog langer op te treden en wordt de rest van het concert zogenaamd afgelast. Daar neemt Kensington zelf echter geen genoegen mee. ‘’Hopelijk overleven we dit’’, roept een van de vier gezichten van Kensington door de microfoon, waarna de band gewoon doorgaat met spelen op het ietwat wankel ogende podium. De grote lichten die boven het podium hangen, bewegen zo hevig dat de hele installatie ieder moment naar beneden lijkt te donderen. Met het inzetten van nummers als ‘Let go’ en ’Streets’ mogen de vier muzikanten wel even individueel op een onbewerkt houtje kloppen. Om van de vraag aan het publiek om even de longen uit je lijf te schreeuwen en voor je leven op en neer te springen, maar niet te spreken. Hoewel het geluid van het optreden door de wind eerlijk waar gewoonweg bagger is - het klinkt alsof de mannen onder water aan het spelen zijn - speelt de band, immers onbevreesd, heldhaftig door. Niet per se het beste optreden van Kensington ooit, maar het dwingt wel enigszins respect af. (BD)
Traditiegetrouw is er ook buiten de het hoofdpodium en de SENA Talent Stage weer genoeg te beleven. Op het zogenaamde ‘Plein van de Vrijheid’ staan kraampjes van verschillende goede doelen en ngo’s om mensen te informeren en natuurlijk zieltjes te winnen. Zo is er een 3D-simulatie van het leven van een kinderarbeider, heeft ProDemos een ‘stickerstemwijzer’ en kun je een spel doen waarbij je moet overleven als bootvluchteling. De opvallendste stand is misschien wel die van het Veteraneninstituut, waar je kunt ‘speeddaten’ met een veteraan. Hoewel de tent aanvankelijk vooral vol staat met mensen die schuilen voor de regen, weten de veteranen ook zelf aardig wat mensen te trekken.
Terwijl de wind in kracht lijkt toe te nemen betreden de dames van Bells of Youth het podium van de SENA Talent Stage. Vorig jaar werden ze door tijdschrift OOR nog uitgeroepen tot één van de beloftes van 2014 en presenteerde het vijftal debuutalbum ‘BoY’. Zo’n turbulent jaar heeft de band zichtbaar veel goeds gedaan. Het samenspel, de lol, professionaliteit en de overtuiging stralen op deze stormachtige meidag van de bühne. Het sterkste punt van Bells Of Youth blijft dat alle dames afwisselend elk een zangpartij voor hun rekening nemen, wat vergelijkbaar met een band als de Eagles. Hierdoor blijft elk nummer je weer verrassen. Met de aanstekelijke singles zoals ‘She said/He said’ en ‘Physical’ weten ze ook het publiek op het Malieveld in mum van tijd voor zich te winnen. Een enkele cover (Fleetwood Macs ‘Chains’) en een nieuwe song maken de setlist compleet. Tussen de nummers door worden de praatjes met het publiek over gelijkheid en vrijheid zichtbaar gemeend overgebracht. Ondertussen lijkt het podium het echter bijna te begeven door de wind, maar de voorste vier dames spelen onverstoorbaar verder terwijl hun wapperende haren alle kanten op zwiepen. Er is zichtbaar veel meer voor nodig om dit getalenteerde vijftal van het podium af te krijgen. (NvdB)
Tien minuten later dan verwacht beklimt het Scheveningse Piñata het hoofdpodium. Vandaag is de band wat groter en veelzijdiger dan anders, want op verzoek van het Bevrijdingsfestival voegen een Marokkaanse percussionist, een France didgeridoospeler en een Arubaanse sitarspeler zich bij de groep. Het publiek koestert hoge verwachtingen en lijkt wel klaar voor een feestje. Als de eerste klanken dan eindelijk de instrumenten uitrollen, echter, blijft de dansende mensenmassa die we bij Typhoon waarnamen toch uit. Het zou misschien kunnen liggen aan het niet al te beste geluid of het door de wind toegetakelde podium, maar het publiek is afgeleid en zal dit ook de rest van het optreden blijven. Er wordt twijfelachtig geapplaudisseerd en de band zelf lijkt, hoewel er prima wordt gespeeld, ook niet alles te geven vandaag. Pas bij het lijflied ‘Piñata’ komt het publiek een beetje los. Jammer genoeg is het dan toch echt tijd voor het ‘vijf voor vijf’ moment en wordt, ondanks de smeekbedes van de fans, het optreden toch echt afgekapt. (LM)
Hoewel het weer van vandaag anders doet vermoeden, brengt Mama Franko toch een klein beetje zomer op het podium. En hoe doe je dat nou precies? Door het creëren van een mengelmoes van vrolijke muziekstijlen als reggae, hiphop, ska en een flinke dosis funky jazz. De zangeres en twee zangers rappen wat teksten door de muziek heen en de bandleden maken er tezamen, in ieder geval op het podium, een groot feestje van. Daar worden dan ook alle nodige middelen voor uit de kast getrokken: trompet, trommels, saxofoon en banjo. Ondanks de grote hoeveelheid bezoekers die hem na Kensington zijn gesmeerd, weet Mama Franko de liefhebbers toch aanwezig te houden bij het podium. Hoe moeilijk het ook is om het inmiddels weemoedige publiek bij de les te houden, wordt er toch een behoorlijke partij energie over het terrein verspreid. De muziek is behoorlijk beweeglijk en feestelijk, en nodigt zeker uit om toch nog eventjes rond te blijven hangen. (BD)
Om 16.55 uur (vijf voor vijf) is het de bedoeling dat er op alle bevrijdingsfestivals tegelijkertijd wordt stilgestaan bij onze vrijheid. Ook nu doet het weer weer vervelend: het scherm waarop de selfies van de bezoekers van de verschillende festivals te zien zouden moeten zijn, hangt er door de harde wind niet. Dan maar door naar ‘van 5 naar 15’: een speciale band die bestaat uit Indische, Molukse en Nederlandse popmusici laten met muziek en beeld het verhaal van de oorlog in Nederlands-Indië zien, dat pas op 15 augustus 1945 werd bevrijd na de overgave van Japan. Een indrukwekkend verhaal, dat in de Nederlandse geschiedenis (en op Bevrijdingsdag) vaak onderbelicht blijft. (KK)